Tot snot en besnuit *)

Op 10 kilometer hoogte:
Het vliegtuig naar Washington is misschien voor 60% bezet. D’r moet dus geld bij vandaag. De gedroomde ligplaats gaat aan mijn neus voorbij. De armleuningen kunnen niet meer tot tussen de rugleuningen worden opgetrokken, maar blijven in irritant half erecte stand 45 graden omhoog staan. Er zijn wel mannen die het proberen mar mij trekt het niet.Lig je met je buik naar de rugleuningen, dan geeft dit een merkwaardig effect, zo’n porrende pook in je buik. Met je rug naar de leuningen, dus die zelfde pook in je rug, lijkt me ook geen pretje. Lidy confiskeert de aisleseat in de middenrij en de stoel daarnaast en die daarnaast, zodat ze lekker met opgetrokken knietjes kan zitten. Ik blijf op rij 21 en installeer de twee trolleys als een voetenbank voor mij.

Achter mij zit een vreemde snuitert met verhoogde slijmvlieswerking onsmakelijke geluiden te maken. Dit leidt tot vervroegde implantatie van Teleton’s oorpluggen. Hier aan boord serveren ze de lekkerste gegrillde kip met couscous die ik ooit aan boord van een vliegtuig heb gegegeten. De wreck van de Potbelly’s staat ook nog in de maag dus de punten en de strepen van het United maaltje gaan helaas ongebruikt retour afzender. Evenals de salade en het broodje, of wat daar voor moet doorgaan. De de triple chocolate brownie verhuist naar Lidy, zij had voor de pasta gekozen en dat was een sof.

In de eerste klas zit een verwarde man. Hij wil maar steeds bij ‘ons’ naar het toilet, maar telkens als deze bezet blijkt te zijn, gaat hij terug naar de business class “I’m so very, very sorry” mompelend. Hij is nu al een keer of tien keer langs geweest in zijn pyama en ik vraag me af of hij niet lekker bij z’n eigen kan gaan zitten sauzen of bouten. Hopelijk serveren ze hem, voor het gordijntje, een straffe whiskey on the rocks. Daar wordt ‘ie wel rustig van.

Wij passagiers soezelden langzaam weg. De purser kwam op het idee de goegemeente in drie talen een hele goede nacht te laten wensen, zodat het hele vliegtuig weer klaar wakker was. Gelukkig telde de plussectie slechts vijftig plussers en geen kinderen, dus iedereen draaide zich op zijn of haar zij en een weldadige rust kwam over ons die duurde tot ons boven The English Channel een ontbijtje kregen aangeboden waar de honden geen brood van lustten. Hoe durven ze me daar voor wakker te maken….

Thuis, met beide beentjes weer op de verwarmde vloer:
Wij waren prima voorbereid, aten nog een banaantje van de Walmart en zagen, precies op tijd, de lichtjes van Brussel onder het toestel doorschieten. De koffertransactie werd aanvankelijk op baan 4, daarna op baan 5 en tenslotte op baan 7 voorgesteld hetgeen tot hilarische taferelen leidde. Extra ingewikkeld werd het doordat alle toiletgroepen, uitgezonderd die van baan 1, hors concous waren. Bij de controle van de koffers was men druk met het uitpakken van andermans smokkelwaar. Net als op de snelweg resulteerde dit in een lange rij kijkers, waardoor wij net het shuttlebusje van 8:00 naar het Ibishotel misten.

10 minuutjes wachten bij een temperatuur van 4 graden Celcius maakte dat we ons ten volle realiseerden dat we weer thuis waren. De Columbia jas, zonder veiligheidstag maar met extra dikke voering, draaide op volle toeren. Eventjes geduld nog en het busje kwam zo en binnen de korste keren draaiden wij onze kofiebruine Franse Mademoiselle de E19 op. Heerlijk om weer een stevig lederen stuur door je handen te voelen glijden en je niet hoeven te bekommeren of je de lichten wel aan hebt gedaan.Bij de eerste spetterjes regen, floepten de ruitenwissers ‘van eiges’  aan en zo heeft Teleton het graag. De thermostaat joeg de temepratuur in een mum naar 21 graden, een gezellige Vlaamse klessebes vertelde over de enorme drukte op de weg richting Bruxelles en wij zagen de file aan de andere kant van de weg staan en tuften zonder de automatische piloot een keer van de wijs te hebben gebracht, richting Roosendaal.

Vergeten zijn de korte boksen, de automagically openende schuifdeuren van de de witte Dodge, de verfrissende wind van de airco die tot ver onder de lakens reikte. Geen blauwe luchten meer, met witte wolkjes. Geen CiCi’s, Cracker Barrel, Five Guys en Potbelly’s maar boerenkool met worst en bruine boterhammen met kaas….

Een veelgestelde vraag van familie, vrienden en buren is: “En….wanneer gaan jullie weer?” Hoewel Teleton vandaag al weer voor slechts 440 euro prima tickets bij United voor het vroege voorjaar heeft gevonden, denken we er nog eens over. Net als over de nieuwe gordijnen, de televisie, de geluidsinstallatie, de eetkamertafel en stoelen en de ziektekostenverzekering. Want dat zijn de vraagstukken waar we de komende tijd mee te maken. Genoeg dus om de stemming er in huize Teleton optimaal te houden!

Alle volgers en lezers (de teller staat tot mijn verbazing toch weer op meer dan 10.000 hits, wat kan het een ander nou schelen wat ik in de korte boks uitvreet, maar goed) worden weer buitengewoon bedankt voor de belangstelling. Alle mensen die op het blog gereageerd hebben ook heel erg bedankt, het was niet nodig geweest (dat hadden jullie nu niet moeten doen, maar dadde ge bedankt zijt, dawitte…) maar het helpt natuurlijk wel geweldig om een dagelijks berichtje te schrijven. Mocht er nieuws van het Floridafront zijn, dan laten we dat zeker weten. Tot die tijd: blijf braaf en gezond!

Met vriendelijke groeten van Lidy & Ton

*) Tot snot en besnuit is een familiegrapje waarmee gedoeld werd op een vooroorlogse Haagse dominee die de letter ‘l’ niet goed kon zeggen en hiervoor in de plaats de letter ‘n’ misbruikte. Dit leidde tot de prachtige zin: ”En dan zingen wij nu, tot snot en besnuit, God is mijn nicht….!”