I am done….

Wij lummelden vanmorgen zo’n beetje rundum Hause. Wat wissewasjes voor Lidy,de blogs en de fora voor Teleton. Vandaag is het Veteran’s Day en als veteraan zal ik het er eens ouderwetsch van nemen. Mijn oorlogsverleden ligt in het gevaarlijke gebied rondom Kampen. Hoewel het in mijn tijd barstte van de kazernes in en rondom ‘s Gravenhage, achtte de Minister van Defensie het opportuun om mij, in vol ornaat, wekelijks per stoptrein heen en weer te laten reizen. Vrijdag na het appel mochten we het terrein verlaten en des zondags voor acht uur dienden wij weer te verschijnen. In het weekend was kennelijk met de vijand afgesproken dat deze zich geen rare dingen in het hoofd moest halen.

In Kampen werd ik getraind om de toentertijd niet ongevaarlijke Telex te bedienen. Zulke apparatuur kon natuurlijk niet in de Randstad worden neergezet, da’s logisch. Met ware doodsverachting leerde ik met tien vingers tikken. Verder wachtten wij gedurende deze periode, wij spreken wel over de koude oorlog ja, vooral op de dingen die komen gingen. En dat kon zo maar van alles wezen…. Maar meestal gebeurde er niks. Achteraf heb ik in deze periode een uitstekende basis gelegd voor vervroegde pensionering.

Na de middag vertrokken wij richting Downtown Disney voor de lunch. Het kippenkot dat op de plaats van de MAcDonalds komt, was nog niet geopend. Maar omdat er wel gasten op het terras zaten te schransen, waagden wij een poging. Bij de deur troffen wij een kippige vrouw, die aangaf dat de tent dit weekend openging. Vandaag draaiden ze proef, voor genodigden. Ik nodigde de vrouw van harte uit om ons alsnog uit te nodigen voor de lunch, maar daar kon zij helaas niet aan beginnen. Ik deelde haar mee dat we maar al te graag als proefkonijn wilden dienen. Laboratory Rabbit…? Ze had er nog nooit van gehoord. Guinea pig dan, misschien?  Omdat we geen zin hadden de hele kinderboerderij de revue te laten passeren, beloofden we nog eens terug te komen.

We marcheerden in ganzenpas naar The Earl of Sandwich. De rij stond tot buiten, alle veteranen hadden kennelijk besloten om, voor de hongerwinter in zou vallen, nog een keer voor the full monty te gaan. Wij dreutelden wat te heen en te weer en schoven zonder blikken of blozen in het bankje dat vlak voor ons vrijkwam. Toen Teleton in de rij ging staan vvor de bestelling, bemerkte hij pas dat er binnen een nieuwe opstelling was en dat er nu maar liefst vijf rijen op wacht stonden. De herinnering aan de gaarkeuken in het verre Kampen werd hem te machtig. In overleg met de veldcommandant Lidy, besloten wij de witte vlag te hijsen en ons uit dit strijdgewoel terug te trekken.

Omdat ons uiteindelijke reisdoel de Disney’s Hollywood Studio’s was, besloten we de verste uithoek van het terrein op te zoeken. Hier staat de laatst overgebeleven Mac op het Disneyterrein, waar we in al die jaren nog nooit binnen waren geweest. De tent ligt zo ongunstig en staat zo slecht aangegeven, dat het er haast wel stil moest zijn. Onze veronderstelling klopte! Het was er stil en schoon. Modern ingericht, vriendelijk personeel en de burgers werden a la minute voor je in stelling gebracht.

Van de Mac ben je zo in de Studio’s. We parkeerden op Music 60 en omdat de tram (met deurtjes!) op punt van vertrekken stond schoot ik nog even snel twee foto’s. Eenmaal in de tram bleek het fototoestel nog in de vuurwerkstand te staan. Twee grijze vlekken waren het resultaat..….Omdat Teleton vergeten was de balpen in de tas terug te deponeren, waren we aan ons geheugen overgeleverd. Als dat maar goed gaat, met dat veteranengeheugen! Over zijn tijd in de loopgraven van Kampen, kan hij nog dagen vertellen, maar of zijn korte termijngeheugen nog goed werkt…..

We bezochten de bekende shows. Hoe heet ‘ie ook al weer  van dat meisje en die beer…. of beest. En daarna naar de show van Indian Joe, of zoiets. En een film over de Puppets, hebben we ook nog gezien. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten schemerde het al weer. Tijd voor de dansende lichtjes van de familie Osborne. Het is een spektakel, een mirakel en als we gisteren al niet in hoger kerstsferen waren gekomen, dan was dat vandaag wel gebeurd. Voldaan zochten we de auto op die we in de muziekbuurt hadden geparkeerd. We hoefden niet te zoeken want de oranje tulp met de groene steel schitterde ons al van verre in het bleke maanlicht tegemoet.

Op de terugweg stopten we bij de Golden Corral. Hoewel we ons 10 % kortingbonnetje vergeten waren, ( valt toch op…) hadden we toch nog een meevallertje omdat een van ons inmiddels recht heeft op seniorenkorting. “One senior…?” probeerde het kassameisje voorzichtig. Ik knikte verheugd en betaalde voor mezelf de volle mep. En dan had ik nog niet eens mijn hoedje op, wat mij zo mogelijk nog jeugdiger maakt. Het aanbod was fenomenaal en ik haalde weer eens ouderwetsch uit de verschillende vitrines. De kok sneed een lekker stuk vlees af. Biefstuk mag je het niet noemen. Bieflapjes ook niet, maar het was goed gemarineerd, mals gebakken en met een beetje uitjes en champignons zeer goed te eten. Tweede gang: rijst, orange chicken, bourbon chicken en beeffingers. Tijd voor een gezonde gang: een gemixte salade, wat tonijn, de red skin potatoes. Een zoete gang nu: citroencake, een chocoladetruffel met nootjes, appeltaart, bananencake en bananenvlaai. Dit alles weggespoeld met drie forse bekers cola.

En toen was het tijd voor het moment supreme: het draaien van een ijsje! Teletons favoriete vakantiebezigheid omdat hij als geen ander de vaardigheid heeft een pracht exemplaar uit de machine te toveren. Het maakt hem niet uit, wilt u een wafeltje of toch maar liever een schoteltje? Geduldig wachtte hij tot er een flinke rij bij de ijsmachine stond. En hij draaide een ijsje dat alle andere ijsjes aan dit buffet overbodig maakte. Al die stumpers, die met hun buitenmodelletjes tobbend naar hun tafeltje strompelden, ze keken afgunstig naar het kwalteitsijsje dat Teleton in de schaal legde. Niks geen armzalig bolusje maar een mooi gedraaide swirl, met een puntje. En net toen iedereen de adem inhoudend, dacht dat dit het wel zo’n beetje was, draaide Teleton, uit de losse pols een kleurig rondje sinaasappelkleurig ijs rond het pront opstekende puntje. Er werd net niet geapplaudisseeerd, maar wel met afgunstige blik gekeken naar dit stukje vakwerk.

Bij zijn tafeltje aangekomen stelde Teleton het ijsje prominent voor zich tentoon. Hoewel het langzaam smolt, was nog lang zichtbaar dat hier een vakman aan het werk was. Na een klein kwartiertje genieten, vroeg het afruimmeisje, dat de tip al op tafel zag liggen, of ik het ijsje nog op zou eten. “No thank you, I am done” sprak Teleton vastberaden, stond op en liet het prachtstuk voor wat het was. En zulke belevenissen, beste lezer, maken dat het leven van een veteraan in Florida de moeite waard is om geleefd te worden. En met die wetenschap hoeft niemand, maar dan ook niemand zich zorgen te maken over de stemming want die is, zoals altoos, opperbest!