Bodywarmer

Het was niet bekwaam vandaag. Kom je op, zie je een strak blauwe lucht. Dan hoort daar een korte boks met een t-shirt bij. Logisch, toch? Maar vandaag vroren, om maar eens een gevleugelde uitdrukking te gebuiken, de ballen bijna uit je korte broek. Dus hadden wij uit voorzorg de jeans uit de mottenballen gesjord, de trui (waar ondanks de wasbeurt de sporen van de pastaturbulentie nog zichtbaar op zijn) de jas, de bodywarmer en een paar oorwarmers aangetrokken voor we naar Epcot gingen.

En we waren niet enige vandaag. Wat een drukte. Het Food & Wine festival begint na 15 jaar nu toch kennelijk aan te slaan en extra publiek aan te trekken. Ik moet zeggen dat het ook wel professioneel wordt aangepakt. Geen armoeige kraampjes of standjes meer, maar luxe eettentjes met een schone, frisse uitstraling die bij het land past. Ook onze zuiderburen zijn vertegenwoordigd met mosselhapjes en wafels met geslachtsroom. Maar…ze zijn er ten minste en die ondernemende Hollanders, die handige zakenjongens, die waterlanders zitten zeker met hun finger in the dike, op hun windmills en wooden shoes? Diejen ‘Ollanders zijn in geen velden of wegen te bekennen hier. De Polen zijn er, met oosteuropese hapjes! Noord Korea, New Zealand, De Deutsche Leute selbstverstandlich en wij konden dan weer helemaal niks verzinnen? Een standje met lekkere van Dobbekroketten misschien?  Of een haringhapje? Niks er van, wat een armoei voor een land dat zich een handelsnatie noemt!

Niet alle bezoekers waren voorbereid op Iceage2. Zoekt men normaal massaal de schaduwrijke plekjes op om op een zonnige dag even aan de koperen ploert te ontsnappen, nu werd er gevochten om een plekje uit de wind in de zon. Vandaag was de omgekeerde rokjes dag. Waar wij Nederlandsche mannen, onder auspicien van Martin Bril en Jan Mulder, de eerste mooie lentedag waarop de dames hun nog witte benen onder een wulps rokje uit laten piepen, uitbundig vieren vanachter onze Ray Bans op de versgeverfde voorjaarsterrasjes, zo viert men hier de eerste mooie herfstdag waar de vrouwen in rare Pipobroeken, zakvormige alllesverhullende vesten en truien, liefst met hoodies al het moois wat zij te bieden hebben, juist uit het straatbeeld laten verdwijen. Verschrikkelijk. Neem dan een burka of een nikab, dat is nog spannend. Maar wie er nu voor hobbezakken rondlopen? Jan Mulder zou zeggen: Het was in en in triest!  Maar ja, wie zich vandaag abusievelijk nog wel zomers kleedde, moet dat vast met een fikse verkoudheid bekopen. Als er beleggers onder de lezers zijn; ik zeg Kleenex! Want er wordt vast wat afgesnotterd de komende dagen.

Drie kwartier voor aanvang van de eerste gig van Rodger Hodgson (formally Supertramp) meldden wij ons in het openluchttheater. Alle plaatsen aan de zonzijde waren reeds uitverkocht, dus nestelden wij ons in de schaduw. De wind blies met kracht 7 over de Worldlagoon. Het voelde meer alsof hij over een gletcher kwam, de windchill was enorm. Op deze wind was het decor niet berekend. De zware, rode gordijnen zwierden vervaarlijk heen en weer, de flarden mist uit de machines  waaiden alle kanten op, behalve de goede. Wij grapten, nog dat Rodger zich straks maar beter goed aan zijn gitaar mocht vasthouden. Het is zo’n mager menneke, die blaas je zo van het podium.

Stipt op tijd stapte Rodger op zijn piano af. Hij wreef zich in de handen, gelijk een slager die een fijne biefstuk voor zijn beste klant gaat afsnijden. Zijn lange, dunne, sliertige haar, dat gisteren nog zo bevallig tot op zijn schouders hing, waaide alle kanten op. Zo bleef er van het hoofd van onze Rodger, dat toch al niet veel soeps is, helemaal niks meer over. Nadat hij wat slierten haar  die zich rond de microfoon hadden gewonden, had losgepeuterd, sprak Rodger de wijze woorden: “This is gonna be exiting”. Daarna draaide hij het zelfde foutloze, bevlogen repertoire af. De fanclub was er weer, de staande ovatie na iedere song ook. Hetzelfde verlegen lachje van de artiest die hetzelfde witte overhemd, zwarte broek, zwart witte vestje, met witte sokken en dito schoenen droeg. Aan kleding heeft Rodger het niet opgemaakt in zijn leven, want als je filmpjes op Youtube bekijkt, heeft ‘ie verrassend vaak dezelfde outfit aan. Aan de kapper gaat het ook niet op, overigens. Zijn haar kan zo te zien wel een kuurtje gebruiken en de dooie punten moeten er ook eens uitgeknipt. Over ‘s mans muzikale kwaliteiten niks dan goeds, maar die zijn gisteren uitputtend behandeld. Gezien de ijzige temepratuur volstonden we vandaag met slechts een optreden.

In de Dodge warmden we ons wat op. Aangekomen in Lake Buena Vista waagden we ons nog even buiten voor een klein orienterend rondje langs de warme truienwinkels en de Foodcourt. De keuze viel op de Bourbon Chicken. Spectaculaire aankopen zijn er vandaag niet gedaan, of het moet de fles rozerode, bitterzoetsmakende hoestdrank zijn, die ik in een uiterste poging om de verkoudheid nu echt onder de knie te krijgen, heb aangeschaft. Wij zien, zoals tijdens zovele vakanties hier, de lancering van de Spaceshuttle Discovery met lede ogen aan ons neus voorbij gaan. Maar omdat we gelukkig de filmpjes, de foto’s maar vooral de herinneringen van de lancering in mei nog vers in ons geheugen gegrift hebben staan, blijft de stemming in huize Teleton onverkort uitsteekbaar. En mocht die stemming onverhoopt toch even te lijden hebben onder de tegenslag van de shuttle en de Kleine IJstijd die hier lijkt te zijn ingegaan, dan lezen we gewoon even de leuke, hartverwarmende, deskundige en meelevende reacties die veel lezers op ons blog achterlaten!

Volledig album bekijken