Tot snot en besnuit *)

Op 10 kilometer hoogte:
Het vliegtuig naar Washington is misschien voor 60% bezet. D’r moet dus geld bij vandaag. De gedroomde ligplaats gaat aan mijn neus voorbij. De armleuningen kunnen niet meer tot tussen de rugleuningen worden opgetrokken, maar blijven in irritant half erecte stand 45 graden omhoog staan. Er zijn wel mannen die het proberen mar mij trekt het niet.Lig je met je buik naar de rugleuningen, dan geeft dit een merkwaardig effect, zo’n porrende pook in je buik. Met je rug naar de leuningen, dus die zelfde pook in je rug, lijkt me ook geen pretje. Lidy confiskeert de aisleseat in de middenrij en de stoel daarnaast en die daarnaast, zodat ze lekker met opgetrokken knietjes kan zitten. Ik blijf op rij 21 en installeer de twee trolleys als een voetenbank voor mij.

Achter mij zit een vreemde snuitert met verhoogde slijmvlieswerking onsmakelijke geluiden te maken. Dit leidt tot vervroegde implantatie van Teleton’s oorpluggen. Hier aan boord serveren ze de lekkerste gegrillde kip met couscous die ik ooit aan boord van een vliegtuig heb gegegeten. De wreck van de Potbelly’s staat ook nog in de maag dus de punten en de strepen van het United maaltje gaan helaas ongebruikt retour afzender. Evenals de salade en het broodje, of wat daar voor moet doorgaan. De de triple chocolate brownie verhuist naar Lidy, zij had voor de pasta gekozen en dat was een sof.

In de eerste klas zit een verwarde man. Hij wil maar steeds bij ‘ons’ naar het toilet, maar telkens als deze bezet blijkt te zijn, gaat hij terug naar de business class “I’m so very, very sorry” mompelend. Hij is nu al een keer of tien keer langs geweest in zijn pyama en ik vraag me af of hij niet lekker bij z’n eigen kan gaan zitten sauzen of bouten. Hopelijk serveren ze hem, voor het gordijntje, een straffe whiskey on the rocks. Daar wordt ‘ie wel rustig van.

Wij passagiers soezelden langzaam weg. De purser kwam op het idee de goegemeente in drie talen een hele goede nacht te laten wensen, zodat het hele vliegtuig weer klaar wakker was. Gelukkig telde de plussectie slechts vijftig plussers en geen kinderen, dus iedereen draaide zich op zijn of haar zij en een weldadige rust kwam over ons die duurde tot ons boven The English Channel een ontbijtje kregen aangeboden waar de honden geen brood van lustten. Hoe durven ze me daar voor wakker te maken….

Thuis, met beide beentjes weer op de verwarmde vloer:
Wij waren prima voorbereid, aten nog een banaantje van de Walmart en zagen, precies op tijd, de lichtjes van Brussel onder het toestel doorschieten. De koffertransactie werd aanvankelijk op baan 4, daarna op baan 5 en tenslotte op baan 7 voorgesteld hetgeen tot hilarische taferelen leidde. Extra ingewikkeld werd het doordat alle toiletgroepen, uitgezonderd die van baan 1, hors concous waren. Bij de controle van de koffers was men druk met het uitpakken van andermans smokkelwaar. Net als op de snelweg resulteerde dit in een lange rij kijkers, waardoor wij net het shuttlebusje van 8:00 naar het Ibishotel misten.

10 minuutjes wachten bij een temperatuur van 4 graden Celcius maakte dat we ons ten volle realiseerden dat we weer thuis waren. De Columbia jas, zonder veiligheidstag maar met extra dikke voering, draaide op volle toeren. Eventjes geduld nog en het busje kwam zo en binnen de korste keren draaiden wij onze kofiebruine Franse Mademoiselle de E19 op. Heerlijk om weer een stevig lederen stuur door je handen te voelen glijden en je niet hoeven te bekommeren of je de lichten wel aan hebt gedaan.Bij de eerste spetterjes regen, floepten de ruitenwissers ‘van eiges’  aan en zo heeft Teleton het graag. De thermostaat joeg de temepratuur in een mum naar 21 graden, een gezellige Vlaamse klessebes vertelde over de enorme drukte op de weg richting Bruxelles en wij zagen de file aan de andere kant van de weg staan en tuften zonder de automatische piloot een keer van de wijs te hebben gebracht, richting Roosendaal.

Vergeten zijn de korte boksen, de automagically openende schuifdeuren van de de witte Dodge, de verfrissende wind van de airco die tot ver onder de lakens reikte. Geen blauwe luchten meer, met witte wolkjes. Geen CiCi’s, Cracker Barrel, Five Guys en Potbelly’s maar boerenkool met worst en bruine boterhammen met kaas….

Een veelgestelde vraag van familie, vrienden en buren is: “En….wanneer gaan jullie weer?” Hoewel Teleton vandaag al weer voor slechts 440 euro prima tickets bij United voor het vroege voorjaar heeft gevonden, denken we er nog eens over. Net als over de nieuwe gordijnen, de televisie, de geluidsinstallatie, de eetkamertafel en stoelen en de ziektekostenverzekering. Want dat zijn de vraagstukken waar we de komende tijd mee te maken. Genoeg dus om de stemming er in huize Teleton optimaal te houden!

Alle volgers en lezers (de teller staat tot mijn verbazing toch weer op meer dan 10.000 hits, wat kan het een ander nou schelen wat ik in de korte boks uitvreet, maar goed) worden weer buitengewoon bedankt voor de belangstelling. Alle mensen die op het blog gereageerd hebben ook heel erg bedankt, het was niet nodig geweest (dat hadden jullie nu niet moeten doen, maar dadde ge bedankt zijt, dawitte…) maar het helpt natuurlijk wel geweldig om een dagelijks berichtje te schrijven. Mocht er nieuws van het Floridafront zijn, dan laten we dat zeker weten. Tot die tijd: blijf braaf en gezond!

Met vriendelijke groeten van Lidy & Ton

*) Tot snot en besnuit is een familiegrapje waarmee gedoeld werd op een vooroorlogse Haagse dominee die de letter ‘l’ niet goed kon zeggen en hiervoor in de plaats de letter ‘n’ misbruikte. Dit leidde tot de prachtige zin: ”En dan zingen wij nu, tot snot en besnuit, God is mijn nicht….!”

Een vieze, vuile rotstreek

En wat hadden we uitgekeken vaar het onderzoek dat, geheel in het teken van onze veiligheid, deze keer ook de junkyard zou behelsen alvorens wij tot het luchtruim zouden worden toegelaten. Al opgewonden door de dagelijkse berichten in de media en de vraag of ‘onze’ onderzoeker lichtblauwe dan wel zachtrose latexhandschoentjes zou dragen, melden wij ons op Orlando Airport voor wat in de volksmond ook wel de crotchtouch is gaan heten. De animo was groot en een door de autoriteiten geplaatst bord gaf de gemiddelde wachttijd per rij aan: Nog vijftien minuten vanaf hier en u bent dan eindelijk aan de beurt!

Teleton, die graag goed beslagen ten ijs komt, trok direct na de paspoortcontrole onmiddelijk zijn lederen broekriem met metalen geps uit de lusjes. Net toen hij de riem zorgvuldig wilde oprollen en hij met het idee van “laat nu de kat maar komen” wilde wegdromen over de dingen die aanstaande waren,werd hij uit de rij gehaald. Lidy mocht ook mee. Om onverklaarbare reden werden wij geselecteerd om door de personeelscontrole te gaan. Hier staan een stel onervaren labbekakken die, op wat betrouwbare piloten, zorgvuldig geselecteerde stewardessen en wat grondpersoneel, zelden een levensgevaarlijke passagier hoeven te controleren. Hier was het nog leve de lol, alsof er nog nooit een dappere Nederlander een greep in een Afrikaans kruis had moeten doen om de wereld van de ondergang te redden. Geen “invasieve patdown” geen ferme greep in het klokkenspel, er werd niet eens voor ons geknield. Binnen een minuutje was de hele zaak gepipet en stonden we , met onze schoenen en riemen in de hand beteuterd naar onze trolleys te kijken, die tergend langzaam van de band afrolden. “ That’s it, you’re done, go ahead…” sliste een saaie security officer ons toe. Was dat nou alles? Hebben we ons hier nu zo op verheugd?

De stemming in huize Teleton is niet snel verpest, maar na deze tegenvaller gaat er natuurlijk wel een brief op poten naar de TSA met een klacht waar de honden geen brood van lusten. Wat een vuile, vieze, gore rotstreek om frequent visitors de behandelingen te onthouden waar het hele land over spreekt. Nooit zullen wij weten hoe ferm de grip van een geroutineerde veiligheidsjuf is. Wij worden buitengesloten, weten van niks en alle voorbereidingen zijn voor niets geweest. Teleurgesteld zijn wij naar Washington gevlogen, ons afvragend waarom al die andere passagiers wel zo’n gelukzalige glimlach op het gezicht hadden. Leek het zo, of liepen sommigen zelfs een beetje moeizaam? Alleen wij en de stewardessen keken onaangedaan, onze naam is haas, wij weten van niets!

Ik haal mezelf nog even een Wreck bij de Potbelly want mijn hoofd staat niet naar chicken or pasta. Gelukkig heb ik, in de krochten van de reistas, nog een pilletje voor de slaap gevonden. Want na zo’n teleurstelling op eigen kracht een oog dicht doen, dat zit er niet in.

Alles naar wens

“Oh, what a beautiful morning”, jubelde Teleton toen van morgen om 7:00 sharp de oude Nokia hem ruw uit de slaap haalde. Wat een melkboerentijd. Maar ja, wij hebben nu eenmaal een afspraak om het kot hier om 10:00 uur geheel in de originele staat op te leveren. Bij de dagelijkse scheerbuert, bleek dat een klein busje Gilette net niet voldoennde is voor drie weken vakantie. “Grrrr…” sputterde het busje de laatste blauwe flufjes uit zijn spuitmondje. “Gr&*%$>>**&%%##@ aapte Teleton het geluid na, maar de Lieve Heer hoorde hem brommen. Gelukkig geeft de drie in 1 shampoo ook een stevig schuimpje, dus schraapte Teleton zijn baard alsnog zo goed en zo kwaad als het ging van zijn gezicht.

Bij het pakken van de trolley was Teletons nieuwe winterjas als laatste aan de beurt. Maar wat zat daar nu nog, in de binnenzak weggemoffeld? De beveiligingstag. Niet verwijderen, stond er op, anders wordt uw prachtige nieuwe kledingstuk onherstelbaar met onuitwasbare inkt naar de vaantjes geholpen….Hartelijk dank, vriendelijke verkoper bij de Columbiawinkel. Je vroeg nog speciaal of we van overseas waren, een extra reden om je werk goed te doen.

Om tien uur verlieten wij de condo, waar de was gezellig draaide zodat de lakens, slopen, handdoeken en andere onduidelijke lapjes uit de linnenkast straks gelijk door de cleaninglady in de droger kunnen worden gestopt. Wij frommelden de sluetel in de locker en vertrokken, goedgehumeerd als altijd, naar de Columbiawinkel in de Premium Outlets. “ Hi, how are you today, could you find everything what you were looking for…” jubelde de verkoopster terwijl ze naarstig naar de barcode op de jas zocht om hem als verkoop te registreren. Maar die hadden wij er al wel afgeknipt. Ik vertelde dat wij zelfs nog wat meer hadden gevonden: De beveiligingstag….En dat we daar helemaal niet gelukkig van waren geworden…..

Na een grondige inspectie van de kassabon en de nodige excuses werd de tag verwijderd en togen wij richting Orlando Airport. Ik loosde Lidy bij de United drop off en toerde nog een rondje naar de rental car return. Met nog voor twintig miles peut in de tank, werd de barcode gescand. Niet de verwachte zero balance , maar een restschuld van $ 2,75? En vanwaar deze onverwachte donatie? De scanlady, die niet meer dan “any problems with the car” in het engels spreekt en daarna op een Spaans geratel overschakelt, kon mij niet wijzer maken. Ik besloot het, gezien de hoogte van het bedrag, lekker zo te laten en snorde Lidy weer op.

Wij kregen een compliment over het gewicht van de koffers en ik scande mijn paspoort. Of Mrs Teleton ook mee wilde, informeerde het apparaat belangstellend. Dat wilde ze wel! Kennelijk is het systeem haar SSSSStatus nog niet vergeten, want de computer sloeg daarna op tilt en verzocht mij contact opp te nemen met representative. Wij troffen er een van de oude stempel, bij wie de glimlach al jaren geleden van haar fiezelefacie was vertrokken. Waar ik de tickets uit de machine had gelaten, snauwde ze. En er waren geen tickets uit de machine gekomen…..Dat deed haar humeur geen goed! Onze paspoorten gingen langs alle representatives, net zo lang dat iemand er boardingtickets aan koppelde.

En hier zitten we dan, na een vroege lunch bij onze vriendin Wendy. Te wachten op het vertrek van vlucht 950 naar Amsterdam, via IAD staat er op het scherm. Als dat geen service is, mar wij willen naar Brussels! Om ons heen niest, proest en snottert de goegemeente weer dat het een lieve lust is. Hoogstwaarschijnlijk komen we morgen dus weer met een fikse verkoudheid in Brussels aan. We zullen wel zien en zijn voorlopig niet van plan ons buitengewoon goede humeur te laten bederven want we gaan boarden!

Het zit er weer op

Het was vandaag een beetje sombere dag. Er was minder zon dan anders door de zware bewolking en de temperatuur bleef ook rond de 24 graden hangen. Een mooie dag dus om je biezen te pakken, voor de laatste boodschapjes, wat wissewasjes te doen, de ergste gebruikssporen van het porcelein te boenen, in te checken en je galgenmaal te gebruiken.

En dat is in het kort dan ook wat ons vandaag bezighield. De koffers gingen op bed in de tweede slaapkamer en op wat spulletjes die we morgen nog nodig hebben, zijn ze al lekker vol. Het inchecken verliep foutloos, we hebben nog wel even een aisle seat ingeleverd voor een stoel in het midden, zodat we tenminste een trolley onder de stoel voor ons kunnen proppen. Het toestel naar Washington was zo te zien afgeladen, maar op de vlucht naar Brussel zag ik nog erg veel lege plekken. Vannacht droom ik van een hele lege rij stoelen, zodat ik mij languit over de oceaan kan laten vervoeren. Maar mocht dit niet zo zijn , onze stoelen op rij 21 H en J bieden ook ongekend veel ruimte en met de trolleys als voetensteun is het daar ook comfortabel toeven, hoor.

De ceremonie van het strippen van de tulp heeft inmiddels plaats gevonden. De Dodge is weer onherkenbaar wit…..We hebben weer onvoorstelbaar veel plezier van de tulp gehad en we hopen dat hij nog eens met ons mee wil….Je valt er echt mee op, vooral de Disney parkeermeisjes op de Segways beloonden ons maar al te vaak met een vette knipoog en een thumbs up. Hey, I like that….!

Van het Benelux trio dat momenteel Cane Island onveilig maakt, waren wij het eerst hier, dus is het niet meer dan logisch dat wij ook als eerst plaats maken voor de volgende lichting. Onze Belgische Buurtjes Wendy en Roberto en Vincent en Dianne met de kleine Thijs blijven nog een paar daagjes. Wij wensen ze nog veel plezier hier en voor later deze week ook een goede reis.

Voor de lezers die hun decembervakantie nu met rasse schreden zien naderen, hou nog even vol! Florida is klaar voor jullie, de sfeer is fantastisch, alles is tiptop verzorgd dus jullie wacht een heerlijke vakantie. De prijs van een doosje aardbeien is inmiddels gezakt tot onder de vier dollar, maar aan de voorraad te zien, is de handel nog dun. Opvallend is dat de benzineprijs vrijwel overal tussen de $2,75 en 2,80 schommelt en dat er in de afgelopen weken nauwelijks verschillen waren. Dat hebben we wel eens anders gezien.

In 2010 hebben wij in totaal negen weken met veel plezier op Cane Island vertoefd. Onze Disney tickets gaan al vanaf  2 december 2009 mee, wat betekent dat zij ons in totaal twaalf weken toegang tot de vier Disneyparken hebben verschaft. Wij vinden zelf dat deze flinke investering in ieder geval de moeite waard is geweest. Toch hebben wij de kaartjes nog niet verlengd. We willen eerst meer duidelijkheid over de planning van volgend jaar. De prijs van de vliegtickets is aanzienlijk hoger geworden en we gaan nog eens driftig rekenen om te zien hoe we daar mee om moeten gaan. Of het er nog inzit om twee keer per jaar te vliegen? Wie weet! Deze low budget najaarsvakantie was per slot van rekening ook niet gepland…..

Voorlopig rest ons niets anders dan, in de vertrouwde opperbeste stemming, de terugreis te aanvaarden. Het is mooi geweest, het zit er op, de bagage zit er in en wij zijn dankbaar voor drie heerlijke weken. Dankbaar ook, dat we met ons blog weer veel lezers hebben getrokken, waarvan een aantal in stilte heeft meegelezen maar er waren ook dagelijks hele leuke, lieve, hartelijke reacties en complimenten. Hoewel ik van harte hoop de terugreis voor een groot gedeelte in dromenland te verkeren, volgt er natuurlijk nog een verslagje en een epiloog. Wij nemen dus nog geen afscheid, maar melden ons nu wel vanuit Cane Island af. Tot aan de andere kant van de oceaan!

Drie keer per nacht en roll over Rover!

Vanacht om half twee maakte mijn bedgenote mij wakker. Het was pikdonker, je zag geen zak voor ogen. Power cut. En het onweerde niet eens….! De lampjes van de tv, de rookmelders, het modem en de klokjes, alles was uit. De koelkast, die hier de normaal hele nacht een buitenaards gezoem verzorgt, zweeg als het graf. Om vast te stellen dat de power cut zich niet alleen in ons appartement afspeelde, controleerden wij met de zaklantaarn (ineens konden wij weer wel een zak voor ogen zien, vandaar de naam natuurlijk…!) of de neuzen van de stoppen in de kast allemaal dezelfde kant opstonden. Dit bleek zo te zijn. Door het peephole in de deur scheen het zwakke schijnsel van de noodverlichting in het portiek.

Alles wees er op dat er toch geen zak aan de situatie te doen was, dus keerden wij terug te bed, maakten ons geen enkele zorg over de voedselvoorraad in de koelkast of vriezer omdat deze toch uitgewoond waren en vielen weer lekker in slaap. Om kwart over twee werden wij gewekt door de stem van Anderson Cooper. Er was weer stroom en de televisie, die hier wel in de slaapstand blijft staan, was aangesprongen. Net als de koelkast, de vriezer, de airco en de boiler…..Omdat de lampjes alarmerend knipperden, stelde Teleton met frisse tegenzin de klok van de oven, de magnetron en de wekker in. Omdat je overal het positieve van in moet zien, leerde een snelle rekensom dat er nog vijf uur en een kwartier restte alvorens de dag in huize Teleton weer zou aanbreken. En met die wetenschap vertrokken wij voor de derde keer die nacht naar dromenland.

In het volle bewustzijn dat het vandaag zaterdag is, en dat je dus niet met gemekker over kinderwagentjes en scooters met zwaarlijvige slow pokes moet aankomen, togen wij naar het Magic Kingdom. De charme van zulke drukke dagen is, dat er de hele dag extra activiteiten zijn. Zangers in de Mainstreet, een immitatie Johnny Depp bij de Pirates of the Carrebian en heel veel Characters om mee op de foto te gaan. WIj kwamen vandaag alleen voor de gezellige wandeling op het park. Omdat Winnie the Pooh weer geopend is, trokken we wel nog even een fastpass, gewoon omdat je eigenlijk toch minstens een lekker lullige attractie gedaan moet hebben. Disney bedeelde ons met een Surprise Fastpass voor Mickeys Philharmagic. Jammer dat deze attractie helemaal geen fastpass ingang heeft, thanks for nothing, zullen we dan maar zeggen!

Nadat Teleton de hele vakantie bij ieder funnelcake-tentje had staan te kwijlen om daarna, sterk als hij nu eenmaal van karakter is, toch maar te besluiten de verleidelijk variant op de smoutebol aan hem voorbij te laten gaan, was het vandaag zover: De eerste funnelcake was rijp voor de slacht! De funnelcakes zijn, getuige de enorme troep die de meeste mensen achterlaten, wat weerbarstig om te eten. Sommigen proberen het met de plastic mesjes en vorken, maar uiteindelijk laat de gemiddelde funnelcake zich het het gemakkelijkst met de tien geboden verscheuren. Complicatie was de enorme scheut poedersuiker die Teleton op de lekkernij had laten schudden. “Zeg maar stop”, had mevrouw Funnel gezegd en het duurde even tot ik de boodschap had begrepen. Ademhalen in de buurt van de funnelcake was dus, zonder Japans monddoekje, vrijwel onmogelijk. Iedere ademtocht resulteerde in de blafhik en die verspreidde dan weer grote wolken wit poeder…..

In afwachting van de toegang tot Winnie The Pooh, nestelden wij ons op een muurtje, in de wind en uit de zon dit keer.So far, so good. Tot de zwangere mevrouw McDaniels, die wegens haar conditie van haar zorgzame man vandaag de beschikking over een elektrische scooter had gekregen terwijl het haar aan enige rijvaardigheid ontbrak, op vijf centimeter van Lidy’s been met een rotklap tegen de muur tot stilstand kwam. De dreun was zo hard dat Teleton een moment voor een spontane afdrijving van de vrucht vreesde. Maar, mevrouw MCDaniels en haar nazaat (nog in de originele verpakking), sprongen kwiek van de scooter af. Ze mompelde nog iets van: “die scooters laten zich zo slecht afremmen” en verdween in de menigte. Dat wordt nog wat, als die straks een kinderwagen moet duwen…..Maar goed, het is zaterdag, niet over zeuren want dit kan je dit allemaal verwachten.

Tijdens onze wandeling genoten we van de rijen wachtenden, stopten we nog even bij de Berenjamboree die juist begon en waar we op de laatste twee vrije plekjes konden aanschuiven om vol verbazing te zien hoe een volle zaal Amerikanen bij de eerste tonen van banjomuziek fanatiek meeklappen. Ieder mens heeft wel iets kinderlijks in zich. Zo ook Teleton en daarom kocht hij vanavond een Roll Over Rover bij de Cracker Barrel. Hij maakte Lidy wijs dat de gadget bestemd is om de boel in het verzorgingstehuis waar zijn demente tante verblijft, zo af en toe een beetje op te vrolijken. Maar ondertussen giert de kleine hond het hier al gedurende het schrijven van dit blog aan de voeten van Teleton uit en het moet gezegd dat hij daar zelf  ook onbedaarlijk veel plezier aan beleeft.

De vooruitzichten voor de terugreis zijn prima. Half Amerika maakt zich druk over de nieuwe controles die moeten voorkomen dat er kruizen vol licht ontvlambaar materiaal in vliegtuigen wordt gesmokkeld. Hiertoe wordt de afdeling fijne vleeswaren van iedere passagier grondig door met latexhandschoenen uitgeruste staatsmedewerkers, die daarbij eerbiedig voor je knielen, onderzocht. Met twee handen, naar het schijnt en met ferme grip! In cafe de Vlinder op de Pletterijkade wordt voor een dergelijke behandeling grof geld betaald, hier hoort het allemaal bij de vakantiepret en is het nog geheel gratis ook. Wij zullen ons dus maandag in de loop van de dag, fris gewassen en geparfumeerd en voorzien van een onbeschadigde en vrijwel ongebruikte pendek voor dit onderzoek melden. Een gedetailleerd verslag kan niet uitblijven, maar eerst wacht ons morgen de laatste volle dag van onze vakantie !

Over snorrebindâhs en voetevegâhs…..

Teleton staat niet snel ergens van te kijken. Als kleine jongen hielp hij zijn opa al bij zijn bedrijfje in petroleum, wasmiddelen en aanverwanten. Onder de aanverwanten waren ook twee soorten verband die de Haagse dames schadevrij door de maandelijkse stonde moesten loodsen: Nefa blauw en Nefa rood. “Olieman, opoe komp op vesite, hebbie nog snorrebindâhs…?”, klonk net zo gewoon in de oren van de jonge Teleton als “ Doet mèn gah vèf litâh petrolejum, we legge blâh van de kâh.…”

Van een dagje Aquatica, waar door de doorlopende voorstelling van beavers, camel toes, but cracks en tramp stamps sommige mensen het schaamrood op de lippen staat, wordt hij dus niet warm of koud. En in plaats van al het bizars wat er zoal in het waterpark aan hem voorbijtrekt, te beschrijven, steekt hij vandaag de hand eens in eigen boezem. Nou, ja, presenteert hij een sigaar uit eigen doos .Want o, o, wat is het makkelijk om andere mensen belachelijk te maken. Vooral als de fijne vleeswaren niet precies meer in de badpakken of zwembroeken passen, heeft meneer het hoogste woord. Maar wie weet eigenlijk hoe hij er zelf bijloopt, in zo’n waterpark?

Omdat er nauwelijks oogetuigen zijn, zullen de lezers Teleton op zijn woord moeten geloven, als hij beweert dat hij tot in de puntjes verzorgd te water gaat. Hoe dat er uit ziet, vraagt u? Vanwege de snelheid en de souplesse, laat Teleton in de wildwaterbaan zich goed vergelijken met de Commerson Dolphins. Zijn zwarte zwembroek en zijn witte buikje, dat af en toe even boven water uitpiept en de korte maar stevige zwemslag, maken het moeilijk om hem te volgen. Zo is ‘t ie er en zo is ‘t ie er weer niet. En zoals het met snel bewegende objecten gaat, is hij lastig op de gevoelige plaat vast te leggen dus er zijn niet veel foto’s.

Anderen vergelijken Teleton, als hij in de Lazy River dobbert, wel met de orca Tillikum. Beiden doen in principe geen vlieg kwaad, maar zijn eigenlijk te groot en te zwaar om mee te spelen. Natuurlijke vijanden hebben we niet, meestal blijft iedereen een beetje bij ons uit de buurt. Dit ook al vanwege de enorme waterverplaatsing, wanneer wij uit het water omhoog rijzen, om speels als we zijn, met veel geweld en gespetter weer terug te plonzen. Gelijk Tillikum heeft Teleton, wanneer hij in zijn element is een glimlach van oor tot oor, hetgeen ons die vriendelijke uitstraling oplevert. Tot slot is er nog een belangrijke overeenkomst; wanneer wij in het bassin zijn, ontgaat ons niets…..!

Het was nog frisjes, toen we vandaag in Aquatica aankwamen. We nestelden ons in de Cutback Cove aan de rand van het golfslagbad onder de parasol. Maar de wind zat hier duidelijk in de verkeerde hoek, dus trokken wij naar gunstiger oorden. In de cul de sac achter de Lazy River, met zicht op de opgang van de Tassie Twisters, vonden wij een plekje in de zon en uit de wind. Met wat waterpret en drie oude Elseviers, kan je het hier wel een poosje volhouden. Voor de lunch viel de keuze op een broodje warm vlees met smothered onions, frietjes en gesmolten kaas en de rest van de middag vloog zonder noemenswaardige gebeurtenissen voorbij. Net als je dacht dat het nu wel een beetje te warm begon te worden, schoof er snel een wolkje voor de zon, zodat van oververhitting geen sprake was. Een inspectie van de keurige toiletgroep leverde ook al geen spectaculaire verhalen op en over de paskamers, waarachter zich een heerlijke prive douche bevindt, is verder niks dan goeds te melden. Dat hadden wij vroegâh, in het Haagsche Zuiderpark Zwembad allemaal niet, mijmerde Teleton, terwijl hij zich nog eens omdraaide op zijn stretcher. Daar waren de plankjes van de bankjes die de klapdeurtjes van het kleedhokje gesloten moesten houden, aan het eind van het seizoen allemaal vakkundig geslaup zodat je om de haverklap door de een of andere lèp zuurdeig tijdens het afdrogen werd gestoord en je met de handen voor je leutâh stond om je voetevegâh te verbergen.

En met de gedachte, dat het leven hier toch wel bijzonder goed voor ons is, keerden wij laat in de middag huiswaarts om tevreden vast te stellen dat we vandaag de laatste dievries Chicken Alfredo slachten, precies aan de laatste keukenrol beginnen en dat de voorraad broodjes, bacon en eieren precies tot maandagmorgen toereikend izal zijn. De stemming is dus onveranderd uitstekend en dat blijft, mits er verder niets veranderd, ongetwijfeld nog wel even zo!

Pollo Crampero

Thanksgiving is een big deal hier. Niet alleen alle winkels zijn in opperste staat van paraatheid, maar ook in de media is er volop aandacht voor. Net als wij de dagen tot onze Floridavakantie aftellen, tellen ze hier de dagen tot Thanksgiving af. Op de televisie heb je het ene recept voor een turkey nog niet achter de kiezen of de volgende heeft al weer andere ideeen.

Ook de reiswereld staat rond de 26ste november volledig op zijn kop. De ene helft van de Amerikanen gaat bij de andere hekft op bezoek en omdat verwacht wordt dat er heel veel per vliegtuig zullen reizen, worden er weer chaotische taferelen op de vliegvelden verwacht. En dan moeten we nog maar hopen dat er in het noorden geen sneeuw of ijzel komt…

Ook in de parken wordt megadrukte verwacht. De Disney Crowdlevel Calender staat de hele volgende week op 10 en dat betekent ook dat sommige parken wegens overschrijding van de maximale capaciteit, zomaar gesloten kunnen worden. Even een paar attracties doen, zoals wij in de afgelopen weken op ons gemakje konden, is er dan echt niet bij.

Wij mijden deze drukke periode zelf als de pest. Vlogen we vorig jaar net na Thanksgiving om van de vrij rustige periode tussen Sinterklaas en Kerst te genieten, dit jaar zijn deze vogels net voor Thanksgiving gevlogen. En ondertussen pikken we wel lekker die gezellige sfeer, de aanbiedingen en natuurlijk het heerlijke weer in deze periode mee.

WIj brachten een bezoekje aan het nieuwe kiprestaurant Pollo Campero in Down Town Disney. We waren er rond etenstijd, dus verwachten we nogal wat drukte. Er bleek meer personeel te zijn, dan dat er klanten waren. Belgen zeggen “ je ziet er geen kat” Hollanders zien geen hond en in dit geval was er vrijwel geen kip in de tent te zien, behalve dan op het menu.  De medewerkers hadden de handen vol aan het uitleggen van het menu en van het systeem. Dat is geen goed bericht, want als het systeem van een fastfoodketen uitgelegd moet worden, is er eigenlijk iets mis. Er zijn verschillende counters, een waar je bijvoorbeeld burgers en wraps kunt bestellen en een voor de meals. Hier kan je kiezen uit vier of vijf verschillende mogelijkheden, vleugeltjes, borstjes, strips en wat er al niet meer van de kip wordt gebraden of gegrilled. Het meal wordt kennelijk geserveerd met een tortilla, maar je kunt ook verschillende sides kiezen. En die sides zijn er weer in verschillende maten…..ook voor de hele familie. Opvallend veel klanten vertrokken weer na de uitleg, zonder te bestellen. En dat is geen goed bericht….

Net nadat wij besloten hadden om maar eens een poging te wagen, werd vlak voor mijn neus een verse lading kip over de bestaande voorraad in de vitrines gekieperd. De manager stond er bij en keek er naar……Oeps, oeps oeps, kip is al een heel kwetsbaar product want voor je het weet zorgt een salmonella besmetting voor een paar dagen met zeer heftige aandrang, en dan druk ik mij voorzichtig uit. In zijn algemeenheid geldt, dat als je met voedsel omgaat, je eerst de oude voorraad opmaakt, om vervolgens aan een nieuwe partij te beginnen. Op restjes mixen staat de doodstraf. Profi’s mikken restjes weg! Ik weet het, het is maar een momentopname, maar mij verging de lust en we zagen van de bestelling af omdat we helemaal geen zin in Pollo Crampero hadden.  

Omdat wij vandaag een vervolg op de dag van gisteren hadden bedacht, verkeerden onze voeten zo mogelijk in een nog verdere staat van ontbinding dan gisteren, en omdat het na het muilezelen op de bank goed toeven is, besloten we naar Cane Island te tuffen. Daar maakte ik een heerlijk broodje kipsalade uit eigen keuken. De broodjes bruinden in de oven, we mikten er nog een handje kaas over en op de keukenrol strekten de stripjes bacon zich uit, zodat zij lekker knapperig opdroogden. Wat uitjes, tomaat en paprika deden de rest. Zo kan het ook: kip voor alledag voor iedereen!

De broodjes fietsten er lekker in en de bekers frozen lemonade die wij nog uit de vriezer visten, in combinatie met de airco die het hier net iets te cool maakt als je hem niet op tijd inregelt, zorgen er voor dat wij, zodra dit blog gereed is, met onze nieuw aangeschafte vestjes op de bank plaats nemen en behaaglijk tegen elkaar aan schurken met een bakkie oploskoffie.

De stemming in huize Teleton is, nadat we de nieuwe aanwinsten van vandaag even hebben gewogen en ruim boven de zes kilo uitkwamen (exclusief Wacky Weasels….) nog immer prima. Niemand doet ons iets, want we hebben immers, just in case, speciaal hiervoor twee lege trolleykoffertjes als handbagage meegenomen. De vooruitzichten zijn onveranderd goed; met Thanksgiving zijn we weer thuis en daar is ook niks mis mee. Voor ons geen Turkey die dag, want ik heb nu alvast enorme trek in lekkere andijviestampot, met een kuiltje jus en een balletje gehakt……