SSSSS

Precies 24 uur voor vertrek stuurde United ons een mail met het verzoek om alvast in te checken. Dit verliep de eerste keer niet geheel vlekkeloos, maar bij een tweede poging volgde toch de heugelijke tijding dat het inchecken gelukt was. Het printen van de boardingpass was slechts voor passagier Teleton mogelijk, wij kregen het advies om ons op de luchthaven bij een medewerker te melden voor nadere instructies.

Na de gebruikelijke backlot tour over Zaventem kwamen wij op het busstation aan. Vanuit de bus zag het geoefend oog van Teleton dat er slechts twee bagagewagentjes op het perron stonden. Hij besloot om de koffers lekker in het baggagerek te laten, sprong als eerste uit de bus en wachtte geduldig tot de chauffeur de koffers en de trolleys aanreikte. Op het gemakje gingen we naar de vertrekhal. Bij United stond een enorme rij, maar bij het bordje Bagagedrop konden wij zo doorlopen. Dit kwam ons vanuit de rij op een flinke uitbrander van een der toekomstige medepassagiers te staan. Een ander bemoeide zich er ook mee en vertelde ons omstandig dat we voor een goede verstandhoudinbg toch beter in de lange rij konden gaan staan. Wij lapten de adviezen aan onze laars en waren in a jiffy aan de beurt om in te checken.

Geheel volgens de voorschriften meldde ik dat er nog een setje boarding passen ontbrak. De medewerker raadpleegde de gegevens en draaide twee setjes uit. Die van Lidy had een aparte kleur. Op mijn vraag wat hier de reden van was, antwoordde de man dat dit ‘for security reasons’ was en dat daar verder geen mededelingen over gedaan worden. Op haar boardingpas staan vier kapitale SSSSen, hetgeen wel illustreert dat ik me met een verdacht persoon op pad begeef. Tijdens de stop bij het Starbucksfiliaal op Zaventem zingen wij zachtjes voor ons heen: “Ik ben Alie Cyaankali, de gevaartlijkste vrouw van Rotterdam….”.

Het boarden verloopt,zoals altijd een beetje rommelig. Wij hebben sectienummer twee, maar we bereiken de ingang van de boarding area wegens opdringerig gepeupel met de boarding nummers vijf en stoelrij nummers 41, vrij moeizaam. Vanwege de SSSSen op haar conduitestaat mag Lidy zich even voor een full body scan melden. Ook haar tas en trolley worden uitvoerig onderzocht en mag zij verklaren waarom zij als ‘Ollander via Brussel reist. Tsja, leg dat maar eens uit. Je gaat natuurlijk niet zeggen dat het zo voordelig is, dus meldt ze vol overtuiging dat Zaventem voor ons gunstiger bereikbaar is dan Schiphol. Kennelijk is dit een goed argument, dus ze mag ook aan boord.

De begeerde stoelen 21 J en H wachten uitnodigend op ons, compleet met een lege overheadbin voor de twee trolleys. Oh, wat hebben we veel beenruimte. We nemen plaats en slaan genoegelijk, als in Basic Instinct, een  been over de knie, zodat we vooral een relaxte indruk maken op de bonte stoet personen die met onduidelijke pakjes, zakjes en bakjes aan ons voorbijtrekt. Wij herkennen de schreeuwers uit de rij bij de incheckbalie wel, maar kijken stoicijns voor ons uit. De zes stoelen voor ons, die voor de crew bestemd zijn, blijven zoals gebruikelijk niet lang leeg. Een onopvallend manneke met mediterraans voorkomen, schuift geruisloos in rij 20, de bordjes ‘reserved for cabincrew’ negerend. Lange tijd wordt hij gedoogd, even denken we zelfs dat hij er mee wegkomt. Tot het hoofd van de cabincrew belangstellend komt informeren naar ‘s mans boarding pass. Omstandig zoekt de man in alle zakken van zijn kostuum om uiteindelijk toch naar zijn oude stekkie op rij 41 teruggestuurd te worden. Even later doet een dikke dame van het type Wieteke van Dort een nieuwe poging. Gewapend met een zooi onduidelijke boekjes, blaadjes, schriftjes en snacks confiskeert ze twee stoelen en installeert ze zich uitbundig. Twee tellen later verzoekt een stewardess haar dringend met de whole kaboodle te verkassen. Mevrouw is niet blij en laat dit duidelijk merken, maar kiest uiteindelijk eieren voor haar geld. Ze verzamelt haar collectie curiosa en vertrekt.

We verlaten de gate op tijd maar staan een tijdje stil op de tarmac. Ik fluister Lidy toe dat dit waarschijnlijk wel weer voor security reasons zal zijn. Als de piloot het vertrek aankondigt, vraag ik voor de zekerheid nog even aan Lidy of ze toch wel de bietjes heeft afgezet. De piloot geeft een dotje gas en voor we het weten verdwijnt een mistig Zaventem onder ons en knijpen we de luikjes dicht voor het felle zonlicht. We zijn op weg! 

Na enige tijd werd ons de hamvraag van deze reis gesteld: Chicken or Pasta. Het werd pasta. Geduldig wachtte Teleton, die aan het gangpad zat, tot de stewardess en haar trolley zich ver genoeg van hem hadden verwijderd, zo dat onverwachte encounters uitgesloten schenen. Zorgvuldig prikte hij wat pasta aan het plastc vorkje en bracht het naar zijn mond. Door een overwachte turbulentie floepte de pasta van de vork en hobbelde het, met het rode goedje over Teleton’s schone gestreepte sweatshirt, zodat van een onbevlekte ontvangenis in de VS geen sprake meer zal zijn. De pasta hechtte zich voortreffelijk op de lichte strepen, zodat Teleton voor schobberdebonk door immigrations en security zal moeten. Over de lunch past slechts een eerbiedig zwijgen, want over smaak valt niet te twisten. Gelukkig hebben we uit eigen voorraad nog een megakrentenbol, wat versgebrande kingsize vliespinda’s en een superbanaan in petto, dus komen wij niet om van de honger.

Zonder noemenswaardige avonturen landen wij in Washington.Het circus van de immigration, customs en security nam een dik uur in beslag. Het wachten is nu op de dingen die komen gaan, maar vooral op ons vertrek om 17:45 lokale tijd richting Orlando. Zo te zien is het vliegtuig,zoals gebruikelijk, behoorlijk vol. Dank zij een verborgen stopcontactje en het vrije wifi net alhier, kunnen we dit blogje versturen.

We zijn inmiddels een beetje duf maar met de stemming is helemaal niks mis. En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!