Laat maar waaien…..

De dingen gaan zoals ze gaan, hier op Cane Island. Toeristen en vaste bewoners leven in vrede samen maar van integratie lijkt geen sprake. De locals lijken de toeristen als de pest te mijden, kijken ijverig de andere kant op en zelfs een goedemorgen, –middag of –avond zit er meestal niet in. Kom je  toevallig samen aanrijden, dan wordt er discreet in het dashboardkasje gerommeld zodat een ontmoeting wordt vermeden. Tot op zekere hoogte kan ik de houding van de locals wel billijken. De toeristen zijn meestal luidruchtig, vliegen de trappen op, slaan met de deuren en toeteren twintig keer omdat dat zo leuk met de afstandsbediening van de auto gaat.  

Wij kwamen gisteravond thuis. Lokale Buurman, met in de ene hand zijn plastic zakje en in de andere hand een keffend Keesje aan de riem, nadert ons maar blijft bij de lantaarnpaal iets onduidelijks doen. Keesje begrijpt er niks van en wil wel door, baasje niet. Wij ruimen op ons gemakje de auto leeg, vestjes mee, TomTom uit de auto etc. Keesje keft, Buurman moppert op Keesje. Net als Buurman besluit toch maar voorbij te lopen, sluiten wij de schuifdeuren van de Dodge. Een close encounter met Buurman en Keesje is onvermijdelijk. Wij groeten beleefd en wensen hen een hele fijne avond. Buurman, anderhalve kop groter en minstens veertig kilogram zwaarder dan Teleton, versnelt zijn pas, alsof wij op het punt staan hem en/of Keesje te bespringen. Er kan geen knikje van af.

Van de weeromstuit laat Buurman zijn plastic zakje los. De wind blaast het in onze richting, ik zie dat het nog leeg is. Even twijfel ik, zal ik een poging wagen? Ik besluit Buurmans zakje te laten voor wat het is en laat het waaien. Wij zijn bij het portiek en kijken nog een keer om. Keesje brengt zich in het gras in stelling om de fax uit Darmstadt uit te printen. Buurman staat al met zijn katoenen zakdoek gereed, want hij mag dan niet vriendelijk zijn, hij houdt de buurt wel proper. En dan nu maar hopen dat Buurman, onderweg naar huis, geen niesbui heeft gekregen…..