Just Another Day

Om 12 uur schoven wij aan bij The Festival of the Lion King in Disney’s Animal Kingdom. In de Olifantensectie, om precies te zijn! Wij passen ons aan en geven ons over, dit is een interactieve show. Lidy doet de beweginkjes foutloos, Teleton is bij “slap, slap” de weg al kwijt…..maar hij kent de tekst weer uit z’n hoofd. Samen dragen we bij aan het succes van deze altoos vrolijke show.

We halen een fastpass voor de Safari, later in de middag en wandelen richting Azie voor de lunch in het Yak & Yet Local Food Cafe. Dit is een selfservice restaurant. Zoals gebruikelijk zoeken wij op oud Europese wijze eerst een tafeltje en installeren ons daar, zodat de bestelling kan worden doorgegeven en opgehaald. Zo kan het ook, Amerikaanse zenuwlijders die met trays vol schuivend voedsel van het ene naar het andere tafeltje struikelen, om er uiteindelijk, als ze dan eindelijk een beschikbaar tafeltje hebben gevonden, achter te komen dat ze zelf even bestek hadden moeten pakken………

Het was rond de klok van een, dus spitsuur bij de eettentjes. Ik koos een rij waarin ik louter slimme, goedgeorganiseerde voorgangers bevroedde en niet van die ongeorganiseerde, twijfelende toeristen. Voor mij in de rij stonden twee dames. Goed gekleed, gekapt en gemanicuurd. Je verwacht dan dat de rest ook wel goed zit, of dat ze in ieder geval over zoveel gezond verstand beschikken, dat ze een eenvoudige bestelling kunnen doen. De rij vorderde maar langzaam, zodat wij alle tijd van de wereld hadden om het menu te bestuderen. We konden kiezen uit 5 menu’s en 4 sides, hoe makkelijk kan het leven zijn?

De dames waren aan de beurt. Ze hadden geen benul. Geduldig legde de kassiere het systeem uit; 5 menu’s, 4 sides een de usual drinks……So, what’s it gonna be, girls? De dames hadden wel trek in de Sweet ‘n Sour Chicken met rijst. Maar daar hoorde ananas en sweet peppers bij. Zou de kok misschien zo vriendelijk willen zijn deze te vervangen door worteltjes en broccoli? De kassiere slikte even. Ze vond het heel vervelend, maar dat ging niet lukken. Voor de worteltjes met broccoli moesten de dames het vleesmenu kiezen. Er viel een lange stilte, ik keek naar de grond. De dames deden nog een poging. Het was toch een kleine moeite, en was dat kleine beetje service nou zoveel gevraagd……? Mokkend bestelden ze uiteindelijk toch beiden een meal. De kassiere  noemde het bedrag. Oh, moest er vooraf worden afgerekend? Daar hadden de dames niet aan gedacht. Onder een diepe laag damesdingen werd een dikke enveloppe met dollars uit een van de tassen gevist. Nadat de rekening was voldaan, vroegen de dames of het mogelijk was om een briefje van twintig te wisselen. Omdat de klant in dit vreemde land, waar iedereen altijd stijf staat van de stress en de hurry, koning is, kon de kassiere dit niet weigeren.

Ik bestelde Meal nummer Twee en rekende met de creditcard af. Dit was in een paar seconden gepiept, dus trof ik de dames weer bij het uitgifteloket. Ik had ordernummer 148, de dames voor mij zouden dan 147 moeten hebben. Nummer 142 werd omgeroepen. De dames stapten vastberaden op het loketje af en vertrokken met twee trays. Een paar minuten later, kwamen ze verontwaardigd terug. Het was schandalig, ze hadden de verkeerde bestelling gekregen, en wat was dat hier voor een tent…..De uitgifte ging gewoon door. Nummer 148, my lucky number! En ik had weer flink wat te vertellen, toen ik bij Lidy aan het tafeltje schoof……..

Just Another Day

Na Nemo vertrokken wij richting Epcot voor een optreden van Jon Secada. Een latin popzanger. Jon had het net niet. Net even iets te lange uithalen, net even iets te veel dramatiek in z’n gezichtsuitdrukking, net even iets te lang die hemelse blik. Twintig minuten duurde het optreden en ze kropen voorbij. Wat een sof zeg en dat zal Teleton, die op iedere Braderie nog een positief woordje voor de plaatselijk accordeonist over heeft, niet snel zeggen. Jon bleek toch nog een wereldhit op zijn naam te hebben: Just Another Day. En, verdomd, die kende ik wel.

We sloten de dag af met een Cracker Barreltje. Volgens de berichten kunnen morgen de korte boksen weer uit de inloopkast gehaald worden, de bodywarmer kan ook weg en het vest kan weer achter in de auto. Altijd handig om aan te schieten als je even een boodschapje bij de Publix moet doen!

Just Another Day, met een staalbaluwe lucht en zeven zonnen aan de hemel. Een prima dag dus, en er komen er nog zoveel! Je begrijpt wel dat de stemming hier in huize Teleton opperbest is en als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo.