Een vieze, vuile rotstreek

En wat hadden we uitgekeken vaar het onderzoek dat, geheel in het teken van onze veiligheid, deze keer ook de junkyard zou behelsen alvorens wij tot het luchtruim zouden worden toegelaten. Al opgewonden door de dagelijkse berichten in de media en de vraag of ‘onze’ onderzoeker lichtblauwe dan wel zachtrose latexhandschoentjes zou dragen, melden wij ons op Orlando Airport voor wat in de volksmond ook wel de crotchtouch is gaan heten. De animo was groot en een door de autoriteiten geplaatst bord gaf de gemiddelde wachttijd per rij aan: Nog vijftien minuten vanaf hier en u bent dan eindelijk aan de beurt!

Teleton, die graag goed beslagen ten ijs komt, trok direct na de paspoortcontrole onmiddelijk zijn lederen broekriem met metalen geps uit de lusjes. Net toen hij de riem zorgvuldig wilde oprollen en hij met het idee van “laat nu de kat maar komen” wilde wegdromen over de dingen die aanstaande waren,werd hij uit de rij gehaald. Lidy mocht ook mee. Om onverklaarbare reden werden wij geselecteerd om door de personeelscontrole te gaan. Hier staan een stel onervaren labbekakken die, op wat betrouwbare piloten, zorgvuldig geselecteerde stewardessen en wat grondpersoneel, zelden een levensgevaarlijke passagier hoeven te controleren. Hier was het nog leve de lol, alsof er nog nooit een dappere Nederlander een greep in een Afrikaans kruis had moeten doen om de wereld van de ondergang te redden. Geen “invasieve patdown” geen ferme greep in het klokkenspel, er werd niet eens voor ons geknield. Binnen een minuutje was de hele zaak gepipet en stonden we , met onze schoenen en riemen in de hand beteuterd naar onze trolleys te kijken, die tergend langzaam van de band afrolden. “ That’s it, you’re done, go ahead…” sliste een saaie security officer ons toe. Was dat nou alles? Hebben we ons hier nu zo op verheugd?

De stemming in huize Teleton is niet snel verpest, maar na deze tegenvaller gaat er natuurlijk wel een brief op poten naar de TSA met een klacht waar de honden geen brood van lusten. Wat een vuile, vieze, gore rotstreek om frequent visitors de behandelingen te onthouden waar het hele land over spreekt. Nooit zullen wij weten hoe ferm de grip van een geroutineerde veiligheidsjuf is. Wij worden buitengesloten, weten van niks en alle voorbereidingen zijn voor niets geweest. Teleurgesteld zijn wij naar Washington gevlogen, ons afvragend waarom al die andere passagiers wel zo’n gelukzalige glimlach op het gezicht hadden. Leek het zo, of liepen sommigen zelfs een beetje moeizaam? Alleen wij en de stewardessen keken onaangedaan, onze naam is haas, wij weten van niets!

Ik haal mezelf nog even een Wreck bij de Potbelly want mijn hoofd staat niet naar chicken or pasta. Gelukkig heb ik, in de krochten van de reistas, nog een pilletje voor de slaap gevonden. Want na zo’n teleurstelling op eigen kracht een oog dicht doen, dat zit er niet in.