Zon, zee, strand en kwallen

Hoewel wij in de bungalow aan de Joossesweg in Westkapelle een heerlijk beschut terras op het zuidwesten hadden, lokte het strand toch. We waren er maar een paar minuten lopen van verwijderd. Het enige wat ons een beetje tegenhield, was de trap over de duinen……

Het enorme, gratis parkeerterrein was vrijwel leeg. Ook de wandelpaadjes in de duinen hadden we helemaal voor ons zelf op deze doordeweekse dag.

 

Eenmaal boven bleek zelfs de frisse zeebries tegen te vallen. Zelfs de vlag wapperde nauwelijks. Mag ik trouwens even uw aandacht voor de schitterende openbare toiletten? En voor de kotjes aan het strand was er vandaag ook nauwelijks belangstelling. Op zoek naar rust en ruimte in ons overbevolkte landje? Probeer Zeeland eens!

Voor de vorm zetten we het windscherm op. De gele vlag wil zeggen dat het zwemwater gevaarlijk is, dus volstonden wij met het baden van de pootjes.

 

Waar heb je nog een heel strand voor je zelf, waar de schepen zo dicht langs de kust varen dat de hekgolven je van het strand af kunnen sleuren……,

 

….waar de trilling van de motoren en de slag van de schroef door je lichaam dreunt…..

en waar de branding rustig en schoon is en je uitnodigt om een frisse duik te nemen. Tot je die kwallen in het heldere water ontwaart………

 

En als de strandwacht dan ook nog eens de rode vaan hijst, ten teken dat je je niet meer met drijfmiddelen in het water mag wagen…….

….dan zit er niets anders op dan je, in de zon en uit de wind in je strandstoel terug te trekken om je heerlijk te ontspannen. Wat wij dan ook maar deden!

We hadden een paar heerlijke dagen daar aan het Zeeuwse strand van Walcheren, waar de Schelde geruisloos in de Noordzee stroomt. Het enige strand van Nederland dat op het zuidwesten ligt en waarvan je kilometers ver langs de Belgische Noordzeekust kunt kijken. Waar de gemoedelijke Zeeuw je tijdens je fietstocht of wandeling een welgemeend goeienmorgen, –middag of –avond toewenst. Waar je heerlijk uit eten kunt gaan en waar de plaatselijke drumband op warme zomeravonden nog door de straten van het dorp trekt, omdat het kermis is op het marktplein. Daar waren wij, in wat misschien wel de warmste week van het jaar was en we genoten met volle teugen.

De rugzak en het fototoestel kunnen weer opgeruimd, de badlakens gewassen en de slippers in de kast. Nog drie maanden en drie weken, voor we weer naar Florida vertrekken. Op naar de Lazy River, nooit kwallen en altijd lauwwarm! Dus wat er ook gebeurt, over de stemming in huize Teleton hoeft niemand zich zorgen te maken want die is opperbest. En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!

 

Geen ree te zien

Woensdag 7 juli

Op onze nieuwe Spartafietsen hebben we vandaag de dijk tussen Westkapelle en Domburg geinspecteerd. Na een colletje van de derde categorie om boven de zeespiegel te komen, fietsten we met de zachte zuidwestenwind in de rug, over de dijk. Links de Noordzee, rechts in de diepte ligt Zeeland veilig en vredig. De Duitsers houden zich koest op de campings en bereiden de overwinning op Spanje voor met de drie B’s; BBQ, Bratwurst und Bier. Drie daverende F16 vliegtuigen verstoren plots de rust, daarna volgt weer het geruis van de zee. Het uitzicht is fenomenaal. Liefhebbers die hun auto, net als in Daytona, tot aan het strand willen meenemen, komen hier aan hun trekken, al is het rijden over het strand niet toegestaan.

Zo peddelen wij voort en maken ons geen enkele zorg over de terugweg waar wij, naar oud Zeeuwsche traditie, de wind pal tegen zullen treffen. Wij hebben immers, naast een permanent goed humeur, voortaan ook altijd de wind mee! De tocht voert langs bermen vol wilde bloemen. We herkennen de klaproos, het piespotje, de duinroos en de wilde margrieten, maar er zijn nog tientallen soorte soorten die wij niet bij naam kennen. De bijen zoemen onophoudelijk maar veroorzaken geen overlast. Vlinders dartelen soms een poosje met ons mee. Ook dikke zwarte strontvliegen met hun goudkleurige ogen komen gezellig op onze boordcomputer zitten. Deze geeft aan dat het 26 graden is en dat we gerust nog 45 kilometer kunnen fietsen met de onzichtbare hand die ons voortdurend een zetje in de rug geeft.

En verder gaat het, over smalle B-wegetjes met hagen van beuk en meidoorn die de velden met geheimzinnige kruiden, rogge, tarwe en papaver voor ons verborgen proberen te houden maar die er vooral voor zorgen dat de wind geen vat op ons krijgt. De temperatuur op deze weggetjes vliegt omhoog tot boven de 30 graden. Op de open stukken moerasland waar de vogels broeden ne fourageren, is het heerlijk koel door de wind en kunnen we zien hoe ver we van huis zijn. In het midden van Walcheren heb je immers Middelburg met de Lange Jan, in het westen is de vuurtoren van Westkapelle en in het zuiden de Sardijntoren van Vlissingen ons baken.

We besluiten de dag met een heerlijke maaltijd bij Restaurant de Zeezot in Westkapelle en lieten ons verrassen door de keukenbrigade, die ons de vangst van de dag voorstelde. Spannend; want misschien was er vandaag wel drolbaars gevangen, of snotolf. Maar er werd ons een heerlijke, dikke moot zeebaars geserveerd op een bedje van lamsoor en zeekraal. Meer Zeeland kan een mens niet verwerken op een dag.

Met de broek op de vreethaak buikten we bij de familie met het grootste scherm uit met de wedstrijd Duitsland-Spanje. Voldaan peddelden wij in het schemerdonker huiswaarts langs de duinrand, spiedend naar de beloofde reetjes die zich kennelijk rond deze tijd, beschenen door het licht van de vuurtoren, in het gras zouden laten zien. Ondanks dat er vanavond geen ree te zien was, zit de stemming er hier in huize Teleton nog altijd prima in en als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!

Heb uw naasten lief

Zondag 4 juli 18:00 uur

Op de dag des Heeren ging de fietsroute via Koudekerke,Biggekerke, Meliskerke, Klein Mariekerke, Grijpskerke en Aagtekerke naar Domburg. Hier waanden wij ons in bezet gebied. Domburg is van de Duitsers. Zimmer frei, hausgebacken apfeltorte, ferienhaus mit privatparking, daar draait het hier om. Verder liepen er nog wat bejaarde, bijouteriedragende Belgische dames en een enkele Britse familie. Bikinimeisjes fietsen kaarsrecht op hun omafiets naar het strand. Moeders sjorren de bolderkarren boordevol kind met bijbehorend snoep- en speelgoed over de strandopgang. Vaders lopen blauw aan omdat ze, al klimmend de paarse krokodil al aan het opblazen zijn. Op de parkeerplaats worden oorlogen tussen witte en gele kentekenplaten uitgevochten.  Zowel op de terrassen als op het strand herinnert niets in Domburg aan de godvruchtige rust en stilte waar we op nog geen kilometer afstand doorfietsten en waar de zondagsrust uitbundig wordt geheiligd. Hier In Domburg wordt geld verdiend, juist op zondag.

Duizelig van de klim over de strandtrap ploften we op het bankje op de boulevard van Domburg. Voor ons nog een dun stripje duinen met hoog helmgras, waardoor we het strand niet kunnen zien. We zien en ruiken de Noordzee, zeilbootjes dansen op de golven. De lucht is strak blauw. De wind en de branding ruisen in onze oren. Dit is Soarin’ in het echt en het duurt eeuwig.

De zon prikt. Op de boulevard naderen drie donkere meisjes. Ze hebben plezier met hun iPod. Ik hoor een mix van Portugees, Engels en een beetje Nederlands. De Ipod gaat giechelend van hand tot hand. Ik sta op om te vragen of ze een foto met z’n drietjes willen hebben. Dat willen ze wel. Nadat ze me uitvoerig instructie hadden gegeven waar ik moest afdrukken, bleek het toch de aan- en uit knop van de Ipod te zijn……Ook de afdrukknop zit op het touchscreen, dames! Ze poseren opnieuw en lachen gewillig hun tanden en/of beugeltjes bloot en ik schiet een paar plaatjes. Ze zijn er verguld mee en laten de foto’s aan Lidy, die op het bankje is blijven zitten, zien. Of het door onze tocht door de Biblebelt kwam, ik weet het niet, maar we hadden het idee dat we op deze zonnige zondag toch een goede daad hadden verricht.

Lidy haalde een frietje met versgevangen kibbeling. Teleton hield  twee plekjes op een van de dorpsbankjes bezet. Waar men je in Florida, terwijl ze beleefd “excuse me for squeezing in” mompelen, van de bank proberen te drukken gaat men in Duits Domburg rucksichtlos te werk. Op de bank was nog plaats voor vier personen. Vati, Mutti en drie forse pubers naderden met een blik van “das schaffen wir mal”. Alsof het de Grebbeberg betrof, confiskeerden ze collectief de hele bank nadat Vati het commando “setze dich” had gegeven had. Befehl is kennelijk nog immer befehl, dus ploften vier dikke duitse derrieres op de bank en eentje min of meer bij Teleton op schoot. Die, met de gedachte dat je nu eenmaal niet al je naasten lief kunt hebben, de ultieme verzetsdaad pleegde door geen milimeter op te schuiven en gewoon te blijven zitten terwijl zijn knokige knieen in de dijen van die Mutti prikten.

Pas toen Lidy met de bestelling kwam aanlopen en er op de aanpalende bank een echtpaar vertrok, capituleerde ik voor de overtallige Wehrmacht. Jullie vandaag het bankje, wij volgende week de Wereldcup! En met die gedachte fietsten wij voor de laatste keer op eigen kracht met windje tegen via Sint Jan ten Heere richting Westkapelle, waar wij de rest van de middag in opperbeste stemming uit de wind en in de zon op ‘ons’ terras doorbrachten.

Buutengewoon!

Zondag 4 juli, 9:00 uur

De duizenden Duitsers die achter de duinenrij verblijven, slapen uit na een feestelijke dag. Ziet het hier normaal zwart van Mercedessen met witte nummerborden, gisteren waren de wegen vol met in witte shirts met zwarte randjes gehulde Leute die gevuld met bier en schnapps, luid roepend “Deutschland, Deutschland” op hun aftandse campingfietsjes over de Walcherse weggetjes naar hun stacaravan of chalet slingerden.  De Zeeuwsche bevolking, gewend aan de wekelijkse weekendinvasie, liet ze begaan. Nooit de kip met de gouden eieren slachten….

Zaterdag was een regenachtige dag, goed voor een aantal familiebezoekjes op de camping en in het verzorgingstehuis. Door de regen koekte de schelpen van de paadjes tussen de ribbels van de Rockports. Eenmaal opgedroogd in de auto liet het zand en de schelpen weer los, waardoor onze koffiebruine Franse limousine inmiddels net zo’n gezellig knisperend geluid maakt als een Zeeuws schelpenpaadje.

In de namiddag werd de dag afgesloten met een ouderwets quarterpounder menu bij de Mac in Middelburg; vanwege de gratis wifi. Mail gechecked en blogs gepost. Goeie zaak, want de fietsenwinkel uit Hoogerheide, waar wij enkele weken fietsen met electrische trapondersteuning hadden besteld, mailde of we contact op wilden nemen voor de aflevering. Wij belden hem direct; maandagmiddag nemen wij afscheid van onze Gazelles die plaats gaan maken voor twee onvolprezen seniorensparta’s.

De bediening van de kookplaat hebben wij inmiddels volledig onder de knie. Het koken is een eitje. De zon schijnt door het gebladerte. In de tuin koeren de duiven, kraaien de kraaien en schijten de lijsters. In de lucht schreeuwen de meeuwen. Op het gazon maken twee fazanten zich kennelijk op voor een fikse vrijpartij, hetgeen met veel kabaal gepaard gaat. In het dorp gaan de lokalen goed gemutst ter kerke en hier lopen de eerste schaars geklede badgasten met badlakens, schepjes, koeltassen, surfplanken, windschermen en kratjes bier gewapend richting strand, terwijl wij nog rustig van het ontbijt genieten. De stemming in huize Teleton is nog immer opperbest. Of, zoals de Zeeuwen zeggen: Buutengewoon!

Strange

Vrijdag 2 juli

Het strand  is zo’n 200 meter van onze bungalow verwijderd. De vaargeul loopt vlak langs het strand; grote schepen hoor je als je in de tuin zit voorbij komen. Wij liepen welgemoed richting strange zoals men hier op Waschappel het strand noemt. Rare lui, die Zeeuwen maar reuze vriendelijk en gastvrij.

Omdat we vergeten waren hoe hoog de trap over de duinen ook al weer was, was het toch even schrikken (en slikken..) toen we met onze tassen met badlakens, bruine boterhammen met gekookt ei, zonnebrandolie factor dertig en een parasol de duinovergang zagen opdoemen. De Tour is nog niet begonnen, maar deze klim was, zoals de Franzosen zo mooi zegen “ hors concours”. Met weemoed dachten wij even terug aan de strandopgangen in Florida, waar een trapje met drie of vier treetjes toch echt de maximale inspanning is om van het strandleven te kunnen genieten.

Aan de andere kant van de duinen wachtte ons nog een barre tocht door het mulle, hete zand. Wij passeerden een mededelingenbord dat aangaf dat de temperatuur van de lucht inmiddels was opgelopen tot 28 graden. Hijgend bereikten wij het witte strandhuisje met nummer 513, hier "kotje” geheten. Waar ons de volgende temptatie wachtte. Er stonden twee heerlijke ouderwetsche gestreepte strandstoelen in het kotje. Opgeklapt. Slechts een simpele handeling was nodig om ons, gezeten of gelegen in de strandstoelen, van de mooie natuur, de rust en de warmte te laten genieten.

Teleton zou dat varkentje wel eens even wassen. De eerste stoel werd foutloos opengeklapt. “Neemt u plaats, Zeeuwsche schoonheid”, sprak hij galant tot zijn gade, terwijl hij verwoede pogingen deed de tweede stoel uit te vouwen. De zoute zeewind had het hout en de scharnieren van deze strandstoel geen goed gedaan. De vijf studenten van kotje 512 keken benieuwd toe hoe deze klassieke slapstick voor een strandstoel en een heer in de bloedhitte zou worden opgelost.

Nadat ik uiteindelijk de stoel zo had gerestaureerd dat je hem weer als strandstoel herkende, zette ik ook nog even snel de parasol op. Met mijn laatste kracht drukte ik eerst het onderste deel van de stok in het zand. Dan de parasol openen, in het gat mikken en met de kunststof klem op de gewenste hoogte vastzetten. Ziezo, die staat. Tergend langzaam zakte de parasol tot kabouterhoogte. Hulpmiddelen zoals een servetje, een houten tandenstoker of een handje zand mochten niet baten. De impotente parasol weigerde om fier in de warme wind te blijven staan en schrompelde telkenmale ineen. Bij de belendende studenten zat de stemming er ook goed in; mooi weer en gratis cabaret!

Nadat wij een uurtje slechts beschermd door factor 30 in de verzengende zon hadden gezeten, strompelden wij door het mulle zand naar de waterkant voor verkoeling.  Ons oog viel tijdig op het grote aantal kwallen en het kleine aantal mensen dat zich om die reden in de zee waagde. Wij pasten ons snel aan de gewoonten van het land aan en beperkten het zeebad tot kniehoogte.

Bovendien was het water, zoals men dat hier in Zeeland zegt, nog ieselijk koud. Vijftien graden om precies te zijn, zo zagen wij op de terugweg op  de achterkant van het mededelingenbord. Aan zoveel verkoeling hadden we nu ook weer niet gedacht. Maar desondanks is de stemming in huize Teleton opperbest en dat bleef  die hele dag zo, ook na de bloedstollende wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Brazilie!

Een ei hoort er bij

Vrijdag 2 juli

Wij waren al snel ingeburgerd in de bungalow. Een lekkere lederen bank, ruime tuinstoelen en kleine maar comfortabele bedjes hielpen daarbij, net als de barbeque die wij met de familie braadden. Het leven is goed, ook in Zeeland.

De zon wekte ons. Tijd voor een ontbijtje met een eitje. In de keuken wachtte ons een electrische kookplaat. Zelf zijn we van de inductie maar een eitje bakken moet toch lukken. Beetje boter in de pan, dat langzaam smolt maar wat nog geen argwaan wekte. Na een paar minuten gaf mijn gevoel aan dat het gesmolten vet wel heet genoeg zou zijn, dus mikte ik de eieren vol vertrouwen in de pan. Het bleef angstig stil, geen gespetter of gesis.

Of wij begrijpen de stand van de knopjes niet, of de electrische kookplaat heeft zijn beste tijd gehad. Na een half uur was het ei in de pan nog immer vloeibaar. Lidy zette thee met de elektrische waterkoker en we begonnen trek te krijgen. Het drabje ei zag er niet aanlokkelijk uit. Goede raad was duur….

Met behulp van de waterkoker lukte het mij uiteindelijk om twee excellent gekookte eitjes op tafel te toveren. Dus voor we nog maar op het strand geweest zijn, zit de stemming er hier in de tijdelijke residentie van de  familie Teleton  aan de Joossesweg in Westkapelle er  goed in. En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!

Hier aan de kust, de Zeeuwsche kust……

Telefoon. Uit het zonnige Zeeland. De familie verhuurt daar in Westkapelle een gezellige bungalow aan de voet van de duinen. Door omstandigheden heeft een gezin hun boeking moeten annuleren. Of wij zin hebben om een weekje naar Zeeland te komen…..

En of wij zin hebben om en weekje naar Zeeland te komen! De Zeeuwsche Riviera lonkt, er is een strandhuisje beschikbaar op 200 meter lopen van de bungalow. De golfjes zullen nog wat kil aan de bil zijn, maar de heerlijke ligstoelen brengen rust en de parasol verkoeling en schaduw. Dus zetten wij de fietsen achterop de reeds koffiebruin gekleurde franse limousine, mikken wat shirts, slips en socks in de reistas, geven de sanseveria's een extra scheut en tuffen wij naar The Most Western Point om dagelijks van de prachtige zonsondergang te gaan genieten.

Onze bungalow heeft geen internet en in het prachtige Westkapelle is er ook nog geen McDonalds, laat staan een Starbucks. Dat betekent dat we helaas de komende week geen blogs kunnen lezen bij de Zeeuwse ontbijtbolussen. Daarom wensen wij alle  Bloggers die in de komende dagen vertrekken gaan, vast een hele fijne reis en een super vakantie. Thuisblijvers wensen wij een warm weekend en wie weet tot volgende week met nieuwe avonturen van de Zeeuwsche kust.