Tot snot en besnuit *)

Op 10 kilometer hoogte:
Het vliegtuig naar Washington is misschien voor 60% bezet. D’r moet dus geld bij vandaag. De gedroomde ligplaats gaat aan mijn neus voorbij. De armleuningen kunnen niet meer tot tussen de rugleuningen worden opgetrokken, maar blijven in irritant half erecte stand 45 graden omhoog staan. Er zijn wel mannen die het proberen mar mij trekt het niet.Lig je met je buik naar de rugleuningen, dan geeft dit een merkwaardig effect, zo’n porrende pook in je buik. Met je rug naar de leuningen, dus die zelfde pook in je rug, lijkt me ook geen pretje. Lidy confiskeert de aisleseat in de middenrij en de stoel daarnaast en die daarnaast, zodat ze lekker met opgetrokken knietjes kan zitten. Ik blijf op rij 21 en installeer de twee trolleys als een voetenbank voor mij.

Achter mij zit een vreemde snuitert met verhoogde slijmvlieswerking onsmakelijke geluiden te maken. Dit leidt tot vervroegde implantatie van Teleton’s oorpluggen. Hier aan boord serveren ze de lekkerste gegrillde kip met couscous die ik ooit aan boord van een vliegtuig heb gegegeten. De wreck van de Potbelly’s staat ook nog in de maag dus de punten en de strepen van het United maaltje gaan helaas ongebruikt retour afzender. Evenals de salade en het broodje, of wat daar voor moet doorgaan. De de triple chocolate brownie verhuist naar Lidy, zij had voor de pasta gekozen en dat was een sof.

In de eerste klas zit een verwarde man. Hij wil maar steeds bij ‘ons’ naar het toilet, maar telkens als deze bezet blijkt te zijn, gaat hij terug naar de business class “I’m so very, very sorry” mompelend. Hij is nu al een keer of tien keer langs geweest in zijn pyama en ik vraag me af of hij niet lekker bij z’n eigen kan gaan zitten sauzen of bouten. Hopelijk serveren ze hem, voor het gordijntje, een straffe whiskey on the rocks. Daar wordt ‘ie wel rustig van.

Wij passagiers soezelden langzaam weg. De purser kwam op het idee de goegemeente in drie talen een hele goede nacht te laten wensen, zodat het hele vliegtuig weer klaar wakker was. Gelukkig telde de plussectie slechts vijftig plussers en geen kinderen, dus iedereen draaide zich op zijn of haar zij en een weldadige rust kwam over ons die duurde tot ons boven The English Channel een ontbijtje kregen aangeboden waar de honden geen brood van lustten. Hoe durven ze me daar voor wakker te maken….

Thuis, met beide beentjes weer op de verwarmde vloer:
Wij waren prima voorbereid, aten nog een banaantje van de Walmart en zagen, precies op tijd, de lichtjes van Brussel onder het toestel doorschieten. De koffertransactie werd aanvankelijk op baan 4, daarna op baan 5 en tenslotte op baan 7 voorgesteld hetgeen tot hilarische taferelen leidde. Extra ingewikkeld werd het doordat alle toiletgroepen, uitgezonderd die van baan 1, hors concous waren. Bij de controle van de koffers was men druk met het uitpakken van andermans smokkelwaar. Net als op de snelweg resulteerde dit in een lange rij kijkers, waardoor wij net het shuttlebusje van 8:00 naar het Ibishotel misten.

10 minuutjes wachten bij een temperatuur van 4 graden Celcius maakte dat we ons ten volle realiseerden dat we weer thuis waren. De Columbia jas, zonder veiligheidstag maar met extra dikke voering, draaide op volle toeren. Eventjes geduld nog en het busje kwam zo en binnen de korste keren draaiden wij onze kofiebruine Franse Mademoiselle de E19 op. Heerlijk om weer een stevig lederen stuur door je handen te voelen glijden en je niet hoeven te bekommeren of je de lichten wel aan hebt gedaan.Bij de eerste spetterjes regen, floepten de ruitenwissers ‘van eiges’  aan en zo heeft Teleton het graag. De thermostaat joeg de temepratuur in een mum naar 21 graden, een gezellige Vlaamse klessebes vertelde over de enorme drukte op de weg richting Bruxelles en wij zagen de file aan de andere kant van de weg staan en tuften zonder de automatische piloot een keer van de wijs te hebben gebracht, richting Roosendaal.

Vergeten zijn de korte boksen, de automagically openende schuifdeuren van de de witte Dodge, de verfrissende wind van de airco die tot ver onder de lakens reikte. Geen blauwe luchten meer, met witte wolkjes. Geen CiCi’s, Cracker Barrel, Five Guys en Potbelly’s maar boerenkool met worst en bruine boterhammen met kaas….

Een veelgestelde vraag van familie, vrienden en buren is: “En….wanneer gaan jullie weer?” Hoewel Teleton vandaag al weer voor slechts 440 euro prima tickets bij United voor het vroege voorjaar heeft gevonden, denken we er nog eens over. Net als over de nieuwe gordijnen, de televisie, de geluidsinstallatie, de eetkamertafel en stoelen en de ziektekostenverzekering. Want dat zijn de vraagstukken waar we de komende tijd mee te maken. Genoeg dus om de stemming er in huize Teleton optimaal te houden!

Alle volgers en lezers (de teller staat tot mijn verbazing toch weer op meer dan 10.000 hits, wat kan het een ander nou schelen wat ik in de korte boks uitvreet, maar goed) worden weer buitengewoon bedankt voor de belangstelling. Alle mensen die op het blog gereageerd hebben ook heel erg bedankt, het was niet nodig geweest (dat hadden jullie nu niet moeten doen, maar dadde ge bedankt zijt, dawitte…) maar het helpt natuurlijk wel geweldig om een dagelijks berichtje te schrijven. Mocht er nieuws van het Floridafront zijn, dan laten we dat zeker weten. Tot die tijd: blijf braaf en gezond!

Met vriendelijke groeten van Lidy & Ton

*) Tot snot en besnuit is een familiegrapje waarmee gedoeld werd op een vooroorlogse Haagse dominee die de letter ‘l’ niet goed kon zeggen en hiervoor in de plaats de letter ‘n’ misbruikte. Dit leidde tot de prachtige zin: ”En dan zingen wij nu, tot snot en besnuit, God is mijn nicht….!”

Een vieze, vuile rotstreek

En wat hadden we uitgekeken vaar het onderzoek dat, geheel in het teken van onze veiligheid, deze keer ook de junkyard zou behelsen alvorens wij tot het luchtruim zouden worden toegelaten. Al opgewonden door de dagelijkse berichten in de media en de vraag of ‘onze’ onderzoeker lichtblauwe dan wel zachtrose latexhandschoentjes zou dragen, melden wij ons op Orlando Airport voor wat in de volksmond ook wel de crotchtouch is gaan heten. De animo was groot en een door de autoriteiten geplaatst bord gaf de gemiddelde wachttijd per rij aan: Nog vijftien minuten vanaf hier en u bent dan eindelijk aan de beurt!

Teleton, die graag goed beslagen ten ijs komt, trok direct na de paspoortcontrole onmiddelijk zijn lederen broekriem met metalen geps uit de lusjes. Net toen hij de riem zorgvuldig wilde oprollen en hij met het idee van “laat nu de kat maar komen” wilde wegdromen over de dingen die aanstaande waren,werd hij uit de rij gehaald. Lidy mocht ook mee. Om onverklaarbare reden werden wij geselecteerd om door de personeelscontrole te gaan. Hier staan een stel onervaren labbekakken die, op wat betrouwbare piloten, zorgvuldig geselecteerde stewardessen en wat grondpersoneel, zelden een levensgevaarlijke passagier hoeven te controleren. Hier was het nog leve de lol, alsof er nog nooit een dappere Nederlander een greep in een Afrikaans kruis had moeten doen om de wereld van de ondergang te redden. Geen “invasieve patdown” geen ferme greep in het klokkenspel, er werd niet eens voor ons geknield. Binnen een minuutje was de hele zaak gepipet en stonden we , met onze schoenen en riemen in de hand beteuterd naar onze trolleys te kijken, die tergend langzaam van de band afrolden. “ That’s it, you’re done, go ahead…” sliste een saaie security officer ons toe. Was dat nou alles? Hebben we ons hier nu zo op verheugd?

De stemming in huize Teleton is niet snel verpest, maar na deze tegenvaller gaat er natuurlijk wel een brief op poten naar de TSA met een klacht waar de honden geen brood van lusten. Wat een vuile, vieze, gore rotstreek om frequent visitors de behandelingen te onthouden waar het hele land over spreekt. Nooit zullen wij weten hoe ferm de grip van een geroutineerde veiligheidsjuf is. Wij worden buitengesloten, weten van niks en alle voorbereidingen zijn voor niets geweest. Teleurgesteld zijn wij naar Washington gevlogen, ons afvragend waarom al die andere passagiers wel zo’n gelukzalige glimlach op het gezicht hadden. Leek het zo, of liepen sommigen zelfs een beetje moeizaam? Alleen wij en de stewardessen keken onaangedaan, onze naam is haas, wij weten van niets!

Ik haal mezelf nog even een Wreck bij de Potbelly want mijn hoofd staat niet naar chicken or pasta. Gelukkig heb ik, in de krochten van de reistas, nog een pilletje voor de slaap gevonden. Want na zo’n teleurstelling op eigen kracht een oog dicht doen, dat zit er niet in.

Alles naar wens

“Oh, what a beautiful morning”, jubelde Teleton toen van morgen om 7:00 sharp de oude Nokia hem ruw uit de slaap haalde. Wat een melkboerentijd. Maar ja, wij hebben nu eenmaal een afspraak om het kot hier om 10:00 uur geheel in de originele staat op te leveren. Bij de dagelijkse scheerbuert, bleek dat een klein busje Gilette net niet voldoennde is voor drie weken vakantie. “Grrrr…” sputterde het busje de laatste blauwe flufjes uit zijn spuitmondje. “Gr&*%$>>**&%%##@ aapte Teleton het geluid na, maar de Lieve Heer hoorde hem brommen. Gelukkig geeft de drie in 1 shampoo ook een stevig schuimpje, dus schraapte Teleton zijn baard alsnog zo goed en zo kwaad als het ging van zijn gezicht.

Bij het pakken van de trolley was Teletons nieuwe winterjas als laatste aan de beurt. Maar wat zat daar nu nog, in de binnenzak weggemoffeld? De beveiligingstag. Niet verwijderen, stond er op, anders wordt uw prachtige nieuwe kledingstuk onherstelbaar met onuitwasbare inkt naar de vaantjes geholpen….Hartelijk dank, vriendelijke verkoper bij de Columbiawinkel. Je vroeg nog speciaal of we van overseas waren, een extra reden om je werk goed te doen.

Om tien uur verlieten wij de condo, waar de was gezellig draaide zodat de lakens, slopen, handdoeken en andere onduidelijke lapjes uit de linnenkast straks gelijk door de cleaninglady in de droger kunnen worden gestopt. Wij frommelden de sluetel in de locker en vertrokken, goedgehumeerd als altijd, naar de Columbiawinkel in de Premium Outlets. “ Hi, how are you today, could you find everything what you were looking for…” jubelde de verkoopster terwijl ze naarstig naar de barcode op de jas zocht om hem als verkoop te registreren. Maar die hadden wij er al wel afgeknipt. Ik vertelde dat wij zelfs nog wat meer hadden gevonden: De beveiligingstag….En dat we daar helemaal niet gelukkig van waren geworden…..

Na een grondige inspectie van de kassabon en de nodige excuses werd de tag verwijderd en togen wij richting Orlando Airport. Ik loosde Lidy bij de United drop off en toerde nog een rondje naar de rental car return. Met nog voor twintig miles peut in de tank, werd de barcode gescand. Niet de verwachte zero balance , maar een restschuld van $ 2,75? En vanwaar deze onverwachte donatie? De scanlady, die niet meer dan “any problems with the car” in het engels spreekt en daarna op een Spaans geratel overschakelt, kon mij niet wijzer maken. Ik besloot het, gezien de hoogte van het bedrag, lekker zo te laten en snorde Lidy weer op.

Wij kregen een compliment over het gewicht van de koffers en ik scande mijn paspoort. Of Mrs Teleton ook mee wilde, informeerde het apparaat belangstellend. Dat wilde ze wel! Kennelijk is het systeem haar SSSSStatus nog niet vergeten, want de computer sloeg daarna op tilt en verzocht mij contact opp te nemen met representative. Wij troffen er een van de oude stempel, bij wie de glimlach al jaren geleden van haar fiezelefacie was vertrokken. Waar ik de tickets uit de machine had gelaten, snauwde ze. En er waren geen tickets uit de machine gekomen…..Dat deed haar humeur geen goed! Onze paspoorten gingen langs alle representatives, net zo lang dat iemand er boardingtickets aan koppelde.

En hier zitten we dan, na een vroege lunch bij onze vriendin Wendy. Te wachten op het vertrek van vlucht 950 naar Amsterdam, via IAD staat er op het scherm. Als dat geen service is, mar wij willen naar Brussels! Om ons heen niest, proest en snottert de goegemeente weer dat het een lieve lust is. Hoogstwaarschijnlijk komen we morgen dus weer met een fikse verkoudheid in Brussels aan. We zullen wel zien en zijn voorlopig niet van plan ons buitengewoon goede humeur te laten bederven want we gaan boarden!

Het zit er weer op

Het was vandaag een beetje sombere dag. Er was minder zon dan anders door de zware bewolking en de temperatuur bleef ook rond de 24 graden hangen. Een mooie dag dus om je biezen te pakken, voor de laatste boodschapjes, wat wissewasjes te doen, de ergste gebruikssporen van het porcelein te boenen, in te checken en je galgenmaal te gebruiken.

En dat is in het kort dan ook wat ons vandaag bezighield. De koffers gingen op bed in de tweede slaapkamer en op wat spulletjes die we morgen nog nodig hebben, zijn ze al lekker vol. Het inchecken verliep foutloos, we hebben nog wel even een aisle seat ingeleverd voor een stoel in het midden, zodat we tenminste een trolley onder de stoel voor ons kunnen proppen. Het toestel naar Washington was zo te zien afgeladen, maar op de vlucht naar Brussel zag ik nog erg veel lege plekken. Vannacht droom ik van een hele lege rij stoelen, zodat ik mij languit over de oceaan kan laten vervoeren. Maar mocht dit niet zo zijn , onze stoelen op rij 21 H en J bieden ook ongekend veel ruimte en met de trolleys als voetensteun is het daar ook comfortabel toeven, hoor.

De ceremonie van het strippen van de tulp heeft inmiddels plaats gevonden. De Dodge is weer onherkenbaar wit…..We hebben weer onvoorstelbaar veel plezier van de tulp gehad en we hopen dat hij nog eens met ons mee wil….Je valt er echt mee op, vooral de Disney parkeermeisjes op de Segways beloonden ons maar al te vaak met een vette knipoog en een thumbs up. Hey, I like that….!

Van het Benelux trio dat momenteel Cane Island onveilig maakt, waren wij het eerst hier, dus is het niet meer dan logisch dat wij ook als eerst plaats maken voor de volgende lichting. Onze Belgische Buurtjes Wendy en Roberto en Vincent en Dianne met de kleine Thijs blijven nog een paar daagjes. Wij wensen ze nog veel plezier hier en voor later deze week ook een goede reis.

Voor de lezers die hun decembervakantie nu met rasse schreden zien naderen, hou nog even vol! Florida is klaar voor jullie, de sfeer is fantastisch, alles is tiptop verzorgd dus jullie wacht een heerlijke vakantie. De prijs van een doosje aardbeien is inmiddels gezakt tot onder de vier dollar, maar aan de voorraad te zien, is de handel nog dun. Opvallend is dat de benzineprijs vrijwel overal tussen de $2,75 en 2,80 schommelt en dat er in de afgelopen weken nauwelijks verschillen waren. Dat hebben we wel eens anders gezien.

In 2010 hebben wij in totaal negen weken met veel plezier op Cane Island vertoefd. Onze Disney tickets gaan al vanaf  2 december 2009 mee, wat betekent dat zij ons in totaal twaalf weken toegang tot de vier Disneyparken hebben verschaft. Wij vinden zelf dat deze flinke investering in ieder geval de moeite waard is geweest. Toch hebben wij de kaartjes nog niet verlengd. We willen eerst meer duidelijkheid over de planning van volgend jaar. De prijs van de vliegtickets is aanzienlijk hoger geworden en we gaan nog eens driftig rekenen om te zien hoe we daar mee om moeten gaan. Of het er nog inzit om twee keer per jaar te vliegen? Wie weet! Deze low budget najaarsvakantie was per slot van rekening ook niet gepland…..

Voorlopig rest ons niets anders dan, in de vertrouwde opperbeste stemming, de terugreis te aanvaarden. Het is mooi geweest, het zit er op, de bagage zit er in en wij zijn dankbaar voor drie heerlijke weken. Dankbaar ook, dat we met ons blog weer veel lezers hebben getrokken, waarvan een aantal in stilte heeft meegelezen maar er waren ook dagelijks hele leuke, lieve, hartelijke reacties en complimenten. Hoewel ik van harte hoop de terugreis voor een groot gedeelte in dromenland te verkeren, volgt er natuurlijk nog een verslagje en een epiloog. Wij nemen dus nog geen afscheid, maar melden ons nu wel vanuit Cane Island af. Tot aan de andere kant van de oceaan!

Drie keer per nacht en roll over Rover!

Vanacht om half twee maakte mijn bedgenote mij wakker. Het was pikdonker, je zag geen zak voor ogen. Power cut. En het onweerde niet eens….! De lampjes van de tv, de rookmelders, het modem en de klokjes, alles was uit. De koelkast, die hier de normaal hele nacht een buitenaards gezoem verzorgt, zweeg als het graf. Om vast te stellen dat de power cut zich niet alleen in ons appartement afspeelde, controleerden wij met de zaklantaarn (ineens konden wij weer wel een zak voor ogen zien, vandaar de naam natuurlijk…!) of de neuzen van de stoppen in de kast allemaal dezelfde kant opstonden. Dit bleek zo te zijn. Door het peephole in de deur scheen het zwakke schijnsel van de noodverlichting in het portiek.

Alles wees er op dat er toch geen zak aan de situatie te doen was, dus keerden wij terug te bed, maakten ons geen enkele zorg over de voedselvoorraad in de koelkast of vriezer omdat deze toch uitgewoond waren en vielen weer lekker in slaap. Om kwart over twee werden wij gewekt door de stem van Anderson Cooper. Er was weer stroom en de televisie, die hier wel in de slaapstand blijft staan, was aangesprongen. Net als de koelkast, de vriezer, de airco en de boiler…..Omdat de lampjes alarmerend knipperden, stelde Teleton met frisse tegenzin de klok van de oven, de magnetron en de wekker in. Omdat je overal het positieve van in moet zien, leerde een snelle rekensom dat er nog vijf uur en een kwartier restte alvorens de dag in huize Teleton weer zou aanbreken. En met die wetenschap vertrokken wij voor de derde keer die nacht naar dromenland.

In het volle bewustzijn dat het vandaag zaterdag is, en dat je dus niet met gemekker over kinderwagentjes en scooters met zwaarlijvige slow pokes moet aankomen, togen wij naar het Magic Kingdom. De charme van zulke drukke dagen is, dat er de hele dag extra activiteiten zijn. Zangers in de Mainstreet, een immitatie Johnny Depp bij de Pirates of the Carrebian en heel veel Characters om mee op de foto te gaan. WIj kwamen vandaag alleen voor de gezellige wandeling op het park. Omdat Winnie the Pooh weer geopend is, trokken we wel nog even een fastpass, gewoon omdat je eigenlijk toch minstens een lekker lullige attractie gedaan moet hebben. Disney bedeelde ons met een Surprise Fastpass voor Mickeys Philharmagic. Jammer dat deze attractie helemaal geen fastpass ingang heeft, thanks for nothing, zullen we dan maar zeggen!

Nadat Teleton de hele vakantie bij ieder funnelcake-tentje had staan te kwijlen om daarna, sterk als hij nu eenmaal van karakter is, toch maar te besluiten de verleidelijk variant op de smoutebol aan hem voorbij te laten gaan, was het vandaag zover: De eerste funnelcake was rijp voor de slacht! De funnelcakes zijn, getuige de enorme troep die de meeste mensen achterlaten, wat weerbarstig om te eten. Sommigen proberen het met de plastic mesjes en vorken, maar uiteindelijk laat de gemiddelde funnelcake zich het het gemakkelijkst met de tien geboden verscheuren. Complicatie was de enorme scheut poedersuiker die Teleton op de lekkernij had laten schudden. “Zeg maar stop”, had mevrouw Funnel gezegd en het duurde even tot ik de boodschap had begrepen. Ademhalen in de buurt van de funnelcake was dus, zonder Japans monddoekje, vrijwel onmogelijk. Iedere ademtocht resulteerde in de blafhik en die verspreidde dan weer grote wolken wit poeder…..

In afwachting van de toegang tot Winnie The Pooh, nestelden wij ons op een muurtje, in de wind en uit de zon dit keer.So far, so good. Tot de zwangere mevrouw McDaniels, die wegens haar conditie van haar zorgzame man vandaag de beschikking over een elektrische scooter had gekregen terwijl het haar aan enige rijvaardigheid ontbrak, op vijf centimeter van Lidy’s been met een rotklap tegen de muur tot stilstand kwam. De dreun was zo hard dat Teleton een moment voor een spontane afdrijving van de vrucht vreesde. Maar, mevrouw MCDaniels en haar nazaat (nog in de originele verpakking), sprongen kwiek van de scooter af. Ze mompelde nog iets van: “die scooters laten zich zo slecht afremmen” en verdween in de menigte. Dat wordt nog wat, als die straks een kinderwagen moet duwen…..Maar goed, het is zaterdag, niet over zeuren want dit kan je dit allemaal verwachten.

Tijdens onze wandeling genoten we van de rijen wachtenden, stopten we nog even bij de Berenjamboree die juist begon en waar we op de laatste twee vrije plekjes konden aanschuiven om vol verbazing te zien hoe een volle zaal Amerikanen bij de eerste tonen van banjomuziek fanatiek meeklappen. Ieder mens heeft wel iets kinderlijks in zich. Zo ook Teleton en daarom kocht hij vanavond een Roll Over Rover bij de Cracker Barrel. Hij maakte Lidy wijs dat de gadget bestemd is om de boel in het verzorgingstehuis waar zijn demente tante verblijft, zo af en toe een beetje op te vrolijken. Maar ondertussen giert de kleine hond het hier al gedurende het schrijven van dit blog aan de voeten van Teleton uit en het moet gezegd dat hij daar zelf  ook onbedaarlijk veel plezier aan beleeft.

De vooruitzichten voor de terugreis zijn prima. Half Amerika maakt zich druk over de nieuwe controles die moeten voorkomen dat er kruizen vol licht ontvlambaar materiaal in vliegtuigen wordt gesmokkeld. Hiertoe wordt de afdeling fijne vleeswaren van iedere passagier grondig door met latexhandschoenen uitgeruste staatsmedewerkers, die daarbij eerbiedig voor je knielen, onderzocht. Met twee handen, naar het schijnt en met ferme grip! In cafe de Vlinder op de Pletterijkade wordt voor een dergelijke behandeling grof geld betaald, hier hoort het allemaal bij de vakantiepret en is het nog geheel gratis ook. Wij zullen ons dus maandag in de loop van de dag, fris gewassen en geparfumeerd en voorzien van een onbeschadigde en vrijwel ongebruikte pendek voor dit onderzoek melden. Een gedetailleerd verslag kan niet uitblijven, maar eerst wacht ons morgen de laatste volle dag van onze vakantie !

Over snorrebindâhs en voetevegâhs…..

Teleton staat niet snel ergens van te kijken. Als kleine jongen hielp hij zijn opa al bij zijn bedrijfje in petroleum, wasmiddelen en aanverwanten. Onder de aanverwanten waren ook twee soorten verband die de Haagse dames schadevrij door de maandelijkse stonde moesten loodsen: Nefa blauw en Nefa rood. “Olieman, opoe komp op vesite, hebbie nog snorrebindâhs…?”, klonk net zo gewoon in de oren van de jonge Teleton als “ Doet mèn gah vèf litâh petrolejum, we legge blâh van de kâh.…”

Van een dagje Aquatica, waar door de doorlopende voorstelling van beavers, camel toes, but cracks en tramp stamps sommige mensen het schaamrood op de lippen staat, wordt hij dus niet warm of koud. En in plaats van al het bizars wat er zoal in het waterpark aan hem voorbijtrekt, te beschrijven, steekt hij vandaag de hand eens in eigen boezem. Nou, ja, presenteert hij een sigaar uit eigen doos .Want o, o, wat is het makkelijk om andere mensen belachelijk te maken. Vooral als de fijne vleeswaren niet precies meer in de badpakken of zwembroeken passen, heeft meneer het hoogste woord. Maar wie weet eigenlijk hoe hij er zelf bijloopt, in zo’n waterpark?

Omdat er nauwelijks oogetuigen zijn, zullen de lezers Teleton op zijn woord moeten geloven, als hij beweert dat hij tot in de puntjes verzorgd te water gaat. Hoe dat er uit ziet, vraagt u? Vanwege de snelheid en de souplesse, laat Teleton in de wildwaterbaan zich goed vergelijken met de Commerson Dolphins. Zijn zwarte zwembroek en zijn witte buikje, dat af en toe even boven water uitpiept en de korte maar stevige zwemslag, maken het moeilijk om hem te volgen. Zo is ‘t ie er en zo is ‘t ie er weer niet. En zoals het met snel bewegende objecten gaat, is hij lastig op de gevoelige plaat vast te leggen dus er zijn niet veel foto’s.

Anderen vergelijken Teleton, als hij in de Lazy River dobbert, wel met de orca Tillikum. Beiden doen in principe geen vlieg kwaad, maar zijn eigenlijk te groot en te zwaar om mee te spelen. Natuurlijke vijanden hebben we niet, meestal blijft iedereen een beetje bij ons uit de buurt. Dit ook al vanwege de enorme waterverplaatsing, wanneer wij uit het water omhoog rijzen, om speels als we zijn, met veel geweld en gespetter weer terug te plonzen. Gelijk Tillikum heeft Teleton, wanneer hij in zijn element is een glimlach van oor tot oor, hetgeen ons die vriendelijke uitstraling oplevert. Tot slot is er nog een belangrijke overeenkomst; wanneer wij in het bassin zijn, ontgaat ons niets…..!

Het was nog frisjes, toen we vandaag in Aquatica aankwamen. We nestelden ons in de Cutback Cove aan de rand van het golfslagbad onder de parasol. Maar de wind zat hier duidelijk in de verkeerde hoek, dus trokken wij naar gunstiger oorden. In de cul de sac achter de Lazy River, met zicht op de opgang van de Tassie Twisters, vonden wij een plekje in de zon en uit de wind. Met wat waterpret en drie oude Elseviers, kan je het hier wel een poosje volhouden. Voor de lunch viel de keuze op een broodje warm vlees met smothered onions, frietjes en gesmolten kaas en de rest van de middag vloog zonder noemenswaardige gebeurtenissen voorbij. Net als je dacht dat het nu wel een beetje te warm begon te worden, schoof er snel een wolkje voor de zon, zodat van oververhitting geen sprake was. Een inspectie van de keurige toiletgroep leverde ook al geen spectaculaire verhalen op en over de paskamers, waarachter zich een heerlijke prive douche bevindt, is verder niks dan goeds te melden. Dat hadden wij vroegâh, in het Haagsche Zuiderpark Zwembad allemaal niet, mijmerde Teleton, terwijl hij zich nog eens omdraaide op zijn stretcher. Daar waren de plankjes van de bankjes die de klapdeurtjes van het kleedhokje gesloten moesten houden, aan het eind van het seizoen allemaal vakkundig geslaup zodat je om de haverklap door de een of andere lèp zuurdeig tijdens het afdrogen werd gestoord en je met de handen voor je leutâh stond om je voetevegâh te verbergen.

En met de gedachte, dat het leven hier toch wel bijzonder goed voor ons is, keerden wij laat in de middag huiswaarts om tevreden vast te stellen dat we vandaag de laatste dievries Chicken Alfredo slachten, precies aan de laatste keukenrol beginnen en dat de voorraad broodjes, bacon en eieren precies tot maandagmorgen toereikend izal zijn. De stemming is dus onveranderd uitstekend en dat blijft, mits er verder niets veranderd, ongetwijfeld nog wel even zo!

Pollo Crampero

Thanksgiving is een big deal hier. Niet alleen alle winkels zijn in opperste staat van paraatheid, maar ook in de media is er volop aandacht voor. Net als wij de dagen tot onze Floridavakantie aftellen, tellen ze hier de dagen tot Thanksgiving af. Op de televisie heb je het ene recept voor een turkey nog niet achter de kiezen of de volgende heeft al weer andere ideeen.

Ook de reiswereld staat rond de 26ste november volledig op zijn kop. De ene helft van de Amerikanen gaat bij de andere hekft op bezoek en omdat verwacht wordt dat er heel veel per vliegtuig zullen reizen, worden er weer chaotische taferelen op de vliegvelden verwacht. En dan moeten we nog maar hopen dat er in het noorden geen sneeuw of ijzel komt…

Ook in de parken wordt megadrukte verwacht. De Disney Crowdlevel Calender staat de hele volgende week op 10 en dat betekent ook dat sommige parken wegens overschrijding van de maximale capaciteit, zomaar gesloten kunnen worden. Even een paar attracties doen, zoals wij in de afgelopen weken op ons gemakje konden, is er dan echt niet bij.

Wij mijden deze drukke periode zelf als de pest. Vlogen we vorig jaar net na Thanksgiving om van de vrij rustige periode tussen Sinterklaas en Kerst te genieten, dit jaar zijn deze vogels net voor Thanksgiving gevlogen. En ondertussen pikken we wel lekker die gezellige sfeer, de aanbiedingen en natuurlijk het heerlijke weer in deze periode mee.

WIj brachten een bezoekje aan het nieuwe kiprestaurant Pollo Campero in Down Town Disney. We waren er rond etenstijd, dus verwachten we nogal wat drukte. Er bleek meer personeel te zijn, dan dat er klanten waren. Belgen zeggen “ je ziet er geen kat” Hollanders zien geen hond en in dit geval was er vrijwel geen kip in de tent te zien, behalve dan op het menu.  De medewerkers hadden de handen vol aan het uitleggen van het menu en van het systeem. Dat is geen goed bericht, want als het systeem van een fastfoodketen uitgelegd moet worden, is er eigenlijk iets mis. Er zijn verschillende counters, een waar je bijvoorbeeld burgers en wraps kunt bestellen en een voor de meals. Hier kan je kiezen uit vier of vijf verschillende mogelijkheden, vleugeltjes, borstjes, strips en wat er al niet meer van de kip wordt gebraden of gegrilled. Het meal wordt kennelijk geserveerd met een tortilla, maar je kunt ook verschillende sides kiezen. En die sides zijn er weer in verschillende maten…..ook voor de hele familie. Opvallend veel klanten vertrokken weer na de uitleg, zonder te bestellen. En dat is geen goed bericht….

Net nadat wij besloten hadden om maar eens een poging te wagen, werd vlak voor mijn neus een verse lading kip over de bestaande voorraad in de vitrines gekieperd. De manager stond er bij en keek er naar……Oeps, oeps oeps, kip is al een heel kwetsbaar product want voor je het weet zorgt een salmonella besmetting voor een paar dagen met zeer heftige aandrang, en dan druk ik mij voorzichtig uit. In zijn algemeenheid geldt, dat als je met voedsel omgaat, je eerst de oude voorraad opmaakt, om vervolgens aan een nieuwe partij te beginnen. Op restjes mixen staat de doodstraf. Profi’s mikken restjes weg! Ik weet het, het is maar een momentopname, maar mij verging de lust en we zagen van de bestelling af omdat we helemaal geen zin in Pollo Crampero hadden.  

Omdat wij vandaag een vervolg op de dag van gisteren hadden bedacht, verkeerden onze voeten zo mogelijk in een nog verdere staat van ontbinding dan gisteren, en omdat het na het muilezelen op de bank goed toeven is, besloten we naar Cane Island te tuffen. Daar maakte ik een heerlijk broodje kipsalade uit eigen keuken. De broodjes bruinden in de oven, we mikten er nog een handje kaas over en op de keukenrol strekten de stripjes bacon zich uit, zodat zij lekker knapperig opdroogden. Wat uitjes, tomaat en paprika deden de rest. Zo kan het ook: kip voor alledag voor iedereen!

De broodjes fietsten er lekker in en de bekers frozen lemonade die wij nog uit de vriezer visten, in combinatie met de airco die het hier net iets te cool maakt als je hem niet op tijd inregelt, zorgen er voor dat wij, zodra dit blog gereed is, met onze nieuw aangeschafte vestjes op de bank plaats nemen en behaaglijk tegen elkaar aan schurken met een bakkie oploskoffie.

De stemming in huize Teleton is, nadat we de nieuwe aanwinsten van vandaag even hebben gewogen en ruim boven de zes kilo uitkwamen (exclusief Wacky Weasels….) nog immer prima. Niemand doet ons iets, want we hebben immers, just in case, speciaal hiervoor twee lege trolleykoffertjes als handbagage meegenomen. De vooruitzichten zijn onveranderd goed; met Thanksgiving zijn we weer thuis en daar is ook niks mis mee. Voor ons geen Turkey die dag, want ik heb nu alvast enorme trek in lekkere andijviestampot, met een kuiltje jus en een balletje gehakt……

Wacky wacky….

Voor een stel dat zich had voorgenomen ook op de terugweg zo ‘light’ mogelijk te reizen, hebben we vandaag verbazend lang geshopt. Onze eerste stop was bij de JCPenney in The Loop. De stemming onder het personeel was nerveus, in afwachting van de enorme verkooppiek die volgende week wordt verwacht, werd de winkel tot de nok toe afgeladen. En normaal komt de confectie je hier al van de rekken tegemoet rollen. Zoals gebruikelijk maken wij ons, eenmaal in de winkel zelfstandig om op het gemakje een beetje rond te kunnen browsen.

Lidy meldde als eerste de vondst van een leuk jumpertje. Met vijftig procent korting rekenden wij op zevenentwintig dollar en een beetje tax. De kassiere jubelde dat het vandaag single day sale was en dat we boven de vijfentwintig dollar nog een tientje extra korting kregen. “Thank you”, reageerden wij enigszins verbouwereerd. Wat de verkoopster dan weer tegenviel, want de meeste customers springen een gat in de lucht bij zo’n meevallert. Buiten drong de impact van de kortingactie ook tot ons door en maakten wij een klein hupje….

WIj moesten door naar de Florida Mall. Met het oog op de naderende feestdagen en het grut in de familiekring, struinden wij de Toys R Us door. Dat viel niet mee…Totaal onbekend met deze materie worstelden wij ons door de Sponge Bobs, de Elmo’s en de plastic brontosauriers op ware grootte. Wij waren op zoek naar de Wacky Weasel maar deze werd bij de ToysRUS niet verkocht.

Ook The Old Navy strooide al driftig met kortingen. Teleton tikte, met het oog op het nakende bezoek aan Animal Kingdom nog een verdomd leuk gestreept truitje op de kop, zodat hij ook daar tussen de zebra’s en de gnoe’s, geen gek figuur zal slaan, qua schutkleur. Bij de Macy’s werden wij hinderlijk gevolgd door een juffrouw van de cosmetica-afdeling die ons de ene na de andere doos probeerde aan te smeren. Ook al waren hier de kortingen niet van de lucht, de pleister en plamuurspulletjes kopen we van de week nog wel in de outlets. Verder ging het en nadat we inderhaast een cheesebaconburger all the way in onze mik hadden gepropt, werd de collectie van JCPenney nog eens grondig geinspecteerd. En ja hoor, weer een jumpertje! Maar het stumpertje kostte slechts vierentwintig dollar en negenentig cent. En waar vind je nog een artikel van een cent…. Uiteindelijk werd het een t-shirtje dat na aftrek van de korting voor  vier dollar en eenenvijftig cents van eigenaar verwisselde. En zo kwam de netto besparing in de ze winkel, na een investering van ruim eenenveertig dollar, op maar liefst vijfentachtig dollar uit. Sommigen berekenen dat je in zo’n geval een winst van meer dan 200 procent hebt gemaakt. Wij laten ze in die waan want we zijn zelf nog van de oude stempel: Hoe meer je koopt, hoe armer je wordt!

Tot slot deden wij de Premier Outlets nog even aan. Omdat in de Colombia Sportswearwinkels nog geen extra korting werd gegeven, stelden wij de aankoop van een trui, een vest en een winterjas nog even uit. Met een temperatuur van 28 graden, staat Teletons hoofd er eigenlijk toch ook nog niet naar……

Wacky Weasel

Uitgeput zakten wij op de houten stoeltjes van de Cracker Barrel. We lieten ons de forel, de kabeljauw, de frietjes en de doorgekookte boontjes goed smaken. Zelfs de biscuit met pruimenjam, wat wij toch altijd weer een aparte combi met een hartige maaltijd vinden, gingen er foutloos in. Na afloop kochten wij drie Wacky Weasels. Of het een kadootje was, vroeg de vriendelijke verkoopster. Nou, we eten ze wel gelijk op, probeerde Teleton lollig te doen, wat hem op een por tussen zijn welgevulde ribben kwam te staan. In de herkansing bood het meisje aan de Wacky Weasels feestelijk in te pakken, wat wij zeer op prijs stelden. Thuisgekomen, pakte Lidy de doosjes weer zorgvuldig uit en stelde Teleton tevreden vast dat, nadat hij de Wacky Weasels een batterij in de reet had gestopt, ze er als een speer vandoor gingen. We kijken even naar het filmpje..

En zo komt het, beste lezers, dat wij ondanks onze zere voeten, straks in opperbeste stemming op de bank ploffen!

Badgoed

Allereerst, namens Lidy, hartelijk dank voor alle lieve, leuke en leerzame reacties die zij, naar aanleiding van het zo dramatisch verlopen tandartsbezoek voor haar kiezen kreeg van onze trouwe lezers. Ze stelt het zeer op prijs en laat weten dat het prima met haar gaat. Het zou niet kies zijn om de krater die de Goede Dokter in haar kaak heeft geslagen te beschrijven en er worden ook geen foto’s verspreid. Dank zij de paracetamol uit eigen doos heeft ze geen pijn en eet ze weer normaal wat de pot schaft!

Onder een bewolkte hemel vertrokken wij in de loop van de ochtend dan eindelijk richting Aquatica. Op het rustige gedeelte van de Interrnational Drive werd een wandeltocht gehouden. Twaalf deelnemers telden wij, want we hadden er alle tijd voor omdat aan beide zijden van de brede weg al het autoverkeer bij de kruisingen werd stilgezet door zes Sheriffs in hemdsmouwen op prachtige motoren en twee in hun witte bolides. In een land waar iedereen zich druk maakt of het belastinggeld wel goed wordt besteed, toch iets om je even over achter de oren te krabbelen.

Nog voor wij Aquatica bereikten, brak de zon door. Op de brede oprijlaan waren wij de enigen. De portier nam alle tijd om ons te begroeten, bekeek mijn rijbewijs zoals de bekende aap naar het nog bekendere roestige horloge staart en vertelde ons dat we “around the bend” mochten parkeren. Op rij 16; voor de kenners recht tegenover de ingang. Bij de tassencontrole vroeg Uncle Ben vaderlijk of we nog scherpe spulletjes in onze rugzakjes hadden. Wij ontkenden glashard en we mochten fijn door naar de volgende hindernis. Er stond een behoorlijk straffe wind, maar manmoedig legden wij onze tickets onder de scanner en vingerden ons virtuoos langs deze laatste hindernis. Zonder een enkele weigering het parcours te lopen, dat geeft een mens voldoening.

Zo stil hadden wij het nog nooit gezien in dit waterpark. We kozen een tuinsetje met een oranje parasnol, twee stretchers en twee stoeltjes, voor de rugzakjes. We hadden een strategisch vergezicht op de lagoon van de Lazy River. En o, o, wat heeft Moeder Natuur er toch een zooitje van gemaakt, als het om de menselijk soort gaat. Natuurlijk komen er prachtexemplaren van beiderlei kunne voorbij. Smaakvol gekleed in hun bij de huidskleur passende badkleding. Want ze zijn er wel hoor, zwembroeken, badpakken en bikini’s met een perfecte pasvorm. Maar  de outfit van het overgrote deel van de badgasten die via de lagoon de Lazy River in willen, ziet er gewoon niet uit. De ene na de ander borst, bil of blubberbuik besloot dan ook uit het knellende lycra te ontsnappen.

Om te beginnen een vermanend woordje voor de mannen die er zo maar op vertrouwen dat het touwtje dat door de zwembroek is geregen de hele zaak vanzelf wel binnenboord houdt: Dat valt tegen! Zo af en toe moet dat touwtje op zijn minst eens even strak getrokken worden, mannen. Voorzien van een waterdichte oude wijvenknoop heb je dan kans, afhankelijk van wat je allemaal aan buikvet in die broek probeert te proppen, dat de zaak bij de te waterlating of de ontscheping uit een tube, min of meer op z’n plek blijft zitten. Maar de hedendaagse man lijkt het allemaal niks te kunnen schelen. Hij heeft zijn handen vol aan zijn waterdichte fototoestelletje, dat hij liefdevol omklemt.

Dan de dames. Vooral de zogenaamde Rubensmodelletjes willen de flexibiliteit van de stof waar het badpak is gemaakt, schromelijk onderschatten. Kijk, wanneer er een ondeugende damesbips uit een voor de rest strak broekje piept, dan zal daar niemand aanstoot aan nemen, ook niet als de bips van de buitencategorie is. De goeden niet te na gesproken, lopen veel dames er hier voor schobberdebonk bij. Vooral  zij die zich veilig wanen in het model badpak met een rokje, zien maar al te snel over het hoofd dat het rokje en de bijbehorende broekspijpjes eniszins de neiging hebben om bij het verlaten van het zwembad, op te trekken. En als deze modelletjes uit het water komen soppen en niet even de moeite nemen om de badkleding te schikken, heb je in ernstige gevallen ongewild zicht op zowel de voor- als de achterbips. Begrijp mij goed, het is niet de medemensch met het maatje meer die Teleton hier de maat neemt, het is de medemensch die het maatje meer ongegeneerd buitenboord laat slobberen.

Dames hebben vaak nog een zorg, of eigenlijk twee. Voor zij het zwembad kunnen verlaten dienen zij ook de voorgevel nog even op orde te brengen. De meesten doen dit met een snelle, soepele beweging met de volle hand, geven zichzelf nog een subtiel klapje op de borst na en klaar is ze. Maar er zijn er ook die de boel, gelijk een zakenman zijn Blueberry ,in de binnenzak lijken te willen proppen. En dan zijn er nog de types die de borst tussen duim en wijsvinger lijken te pakken, en met een vies gezicht, als was het een lauw theezakje, toch nog zo voordelig mogelijk in de voorgevormde cup willen draperen. Dames, groot en klein, dik of dun, volupteus of wat minder rijkelijk bedeeld, maar met een passend badpak of bikinietje, stappen  zorgeloos en zelfverzekerd uit de pool. En zo kan het ook!

Kortom, wij hadden een enerverend plekje, daar aan die lagoon waar we weer heel wat opgestoken hebben over het gedrag van onze soort . Bij het verlaten van Aquatica werd Teleton verzocht aan een korte enquete deel te nemen. Onnodig te zeggen dat hij bij alle vragen heeft ingevuld dat de stemming wat hem betreft vandaag helemaal toppie was!

Een gat in de begroting

Zoals gebruikelijk startten wij de dag met een op zijn elfendertigst gereed gemaakt ontbijtje. Net voor wij de aanval wilden openen, klopte onze charmante Belgische Buurvrouw. Zij wilde ook wel eens een wissewasje doen en vroeg wat advies over de bediening van de apparatuur. Alsof Teleton zelf de langzaamwasser met bovenlader had uitgevonden, legde hij, onder toeziend oog van Lidy de werking uit. Wij informeerden nog even naar de bestemming van onze buurtjes, dit bleek Aquatica te zijn. Precies wat wij ook in gedachten hadden en omdat het ons wel leuk leek een uitgeputte Roberto in de Lazy River te zien dobberen, spraken we min of meer af dat we elkaar daar nog wel zouden treffen.

Wij namen afscheid en een broodje ei. Het knapperige Cubaanse broodje richtte een ravage aan in de bonte verzameling kronen, bruggen en originele bijtspijkertjes van Lidy. Wrijven hielp niet, hier moest een vakman aan te pas komen. Dus raadpleegde Teleton het internet en vond hij een aantrekklijke tandarts op 1064 East Osceola Parkway. Dr. Philip Philip kwam op de foto in ieder geval op Lidy aantrekkelijk over en omdat de foto van zijn echtgenote en compagnon er ook niet om loog, stelden we TomTOm op het genoemde adres in.

Ter plekke aangekomen, bleek er wel een slijterij te zijn, een wasserette en een advocatenkantoor, maar van Dr. Phil The Dentist geen spoor te bekennen. Wij vroegen TomTom ons naar de dichtstbijzijnde smoelensmid te dirigeren. Voor het stoplicht, bij het winkelcentrum The Loop, zag Lidy een gebouw met het opschrift Dentist. Gehoorzaam sloeg Teleton rechtsaf en een tweede teleurstelling leek aanstaande. Wij hoorden wel het prettige van een bijtel en een boormachine, maar dit bleek afkomstig te zijn van de lokale bouwploeg die ter plekke bezig was. WIj keken nog eens goed en zagen dat de tandarts op de eerste etage gevestigd was.

Inmiddels was de kiespijn volledig verdwenen en bekroop ons de verleiding om  gewoon, als of er niets aan de hand was, in The Loop te gaan shoppen. Maar Lidy dacht dat het toch maar beter was om even door te bijten. Ze stapte onbevreesd de trap op en we legden de zaak voor aan de dienstdoend assistente. Deze informeerde terloops hoe we de rekening wilden voldoen. Toen bleek dat de creditcard deze reis nog maar weinig voor de kiezen had gehad, mochten wij een stapel formulieren invullen. Zevenenzeventig parafen en dertien handtekeningen verder, was Lidy formeel toegelaten tot de patientenkring van Dr. Clarissa Morales. Part of the deal was dat Teleton, voor de morele ondersteuning, maar ook voor de ondertiteling van de Dokter en haar assistente, mee mocht in de behandelkamer.

Deze zag er heel anders uit dan die van onze eigen tandarts. Alle apparatuur was, zoals je dat wel in films ziet, keurig ingepakt in plastic. De behandelstoel zag er uit als een operatietafel, maar Teleton klemde wijselijk zijn kiezen op elkaar. “Netjes hier he,” riep hij kwasi onbezorgd. Eenmaal in de stoel moest er nog een klein formuliertje met 12 initalen en 1 handteking worden ingevuld voor de foto van de kaak kon worden gemaakt. De assistente probeerde een enorm apparaat in de mond van Lidy te proppen. Lidy dreigde met kokkende geluidjes dat deze handeling niet zonder gevolgen zou blijven, maar kon geen woord uitbrengen. Dus viel er voor Teleton ook verder niets te ondertitelen…..

Lidy kreeg een charmant loden vestje aan, Teleton mocht even op de gang wachten en…. de eerste foto was helaas mislukt, zodat we voor hetzelfde geld de hele procedure nog eens over moesten doen. De tweede foto was een plaatje en toen schreed de tandarts binnen. Een oosterse schoonheid, petite zoals dat heet, en met de vriendelijkste ogen die Teleton ooit van een tandarts had gezien. De stemming zat er, om het zo maar eens te zeggen, prima in. Dus smeedde de goede dokter het ijzer toen het heet was. De kies moest er uit. ”Dat zullen we nog wel eens zien”, siste Lidy vanuit haar ongemakkelijke positie op de operatiestoel. “ Wat zegt ze?” vroeg de Dokter tegen beter weten in. “ Ze kan niet wachten, Dokter", vertaalde Teleton terwijl hij bijna in de donkere amandelvormige ogen van de Dokter verdronk.

De procedure bij de Amerikaanse tandartsen is wat anders dan wij in Nederland gewend zijn. Ramt onze eigen tandarts een megaspuit in je bakkes, voor hij aan het zwaardere werk begint, hier wordt je door middel van een infuusje in je kaak aan een computer gekoppeld. De verdovingsvloeistof wordt, nadat je tandvlees eerst met een gel is verdoofd, zorgvuldig toegediend, waarbij een stem uit de computer je precies vertelt hoe de zaken er voor staan. In de tussentijd vroeg de dokter voor de zekerheid hoe “open” en '”close” in onze taal klonk, zodat ze Lidy in haar eigen taal commando’s kon geven. Met “open” waren we snel klaar, maar het woord “dicht” was voor de goede dokter een kuitenbijtertje. Zowel de dokter als de assistente waren volledig in operatiekleding gehuld, zelden heb ik een plasic mutsje een vrouw zo charmant zien staan.

Voor de operatie begon, beloofde de dokter nog even aan Lidy dat ze haar geen pijn zou doen. Ze maakte haar nog even bekend met het gereedschap dat ze zou gebruiken, zette een blauwe plastic klem in Lidy’s mond en peuterde binnen no time de boosdoener er uit. Ze propte een doosje gaasjes in het enorme gat dat de kies had achtergelaten, schreef een tiendaagse antibioticakuur voor, topte deze, just in case, af met een setje ibruprofen van 800 miligram het stuk en wenste ons nog een fijne vakantie.

In ruil voor de creditcard, gaf de assisitente ons genereus nog een extra doosje gaasjes mee, van het huis! Wij met de recepten naar de Walmart. Vandaag had de apotheker Dr. Kalleman dienst. Omdat we vlak voor de lunch arriveerden, konden we alleen de receptjes afgeven. De medicijnen waren vanaf drie uur beschikbaar. Wij schatten het werktempo van Dr. Kalleman in, stlden vast dat er geen fastpass in de man school en besloten ons rond half vier weer aan de balie te melden. Wij sloten aan in de rij ontevreden patienten en wachtten geduldig op onze beurt. Of we nog een paar minuutjes geduld hadden…..

Nou, dat hadden we wel. Onze dag was toch naar de vaantjes en we hadden vandaag de begroting zover overschreden dat we ons geen gekke dingen meer wilden veroorloven. We keken nog snel even in het vak met de reiskussentjes en….ja hoor. De grote maat was er weer en ook nog met een barcode! Een kussen en twee dozen pillen rijker verlieten we de Walmart. O, ja en een zak zachte broodjes! Met een dubbele dosis tonijnsalade sabbelt Lidy dit maaltje pijn- en moeiteloos naar binnen.

Haar kaak is al minder gezwollen, er hoeft geen gaasje meer in de enorme krater die Dokter Clarissa in haar onderkaak heeft geslagen. Van de ibuprofen in zulke doses krijg je zelfs een olifant buiten westen, dus af en toe soezelt ze lekker een beetje weg op de bank. De dubbele tong, die haar tot laat in de middag parten speelde is weg en ze hoeft ook niet meer met een rietje te drinken. Alles is weer back to normal, nou ja; we doen geen handje nootjes vanavond. Maar dit alles, inclusief het gat dat de rekening van Clarissa in onze begroting heeft geslagen, is gelukkig niet ten koste van de  stemming in huize Teleton gegaan. Ondanks deze tegenvaller zetten wij gewoon nog een tandje bij en mits wij verder geen rare dingen voor onze kiezen krijgen, blijven wij beiden opperbest gemutst!

Blauw

Inmiddels telt dit vrolijke Floridavakantieblog, waar ik met veel plezier dagelijks onze belevenissen en mijn gedachten daarover neerschrijf, al weer 70 volgers. En dan zie ik ook nog een heleboel Zelfstandigen Zonder Abonnement, die gezellig zo af en toe eens even vrijblijvend voor de leut komen aanwaaien. Allemaal nogmaals van harte welkom hier en voor diegene die een berichtje achter laat; dit stellen we natuurlijk helemaal erg op prijs. Maar de stille genieters zijn ons niet minder lief! Blijf dus allemaal vooral doen wat je nu doet, dan probeer ik jullie ook in de laatste week van onze vakantie een leuk, leerzaam en leesbaar blogje voor te schotelen.

Wij komen in tijdnood. Van de plannen om een ritje langs een van Florida’s kusten te gaan maken, komt lekker niks terecht. We leven hier relaxed alsof we zes, in plaats van slechts drie weken Floridavakantie hebben. O, o, wat gaat er weer een hoop tijd in het lummelen, luieren, ontspannen en daar weer van bijkomen zitten. Natuurlijk zouden we in de ochtend een uurtje korter tussen de klamme lappen kunnen blijven liggen. Of dat we misschien wat meer gedaan maken; ontbijtje naar binnen schuiven en op pad. Of, nog beter, het ontbijt maar overslaan. De wissewasjes overslaan, dan? Gewoon nog een pak nieuwe pendekkies kopen en de vuile broeken voor de TSA een paar weken in de koffer laten liggen? Ben je helemaal van de ratten besnuffeld! Juist die relaxte ontbijtjes dragen zo bij aan dat heerlijke vakantiegevoel. Teleton neemt de tijd om ieder morgen weer een paar zorgvuldig gebruinde stripjes spek uit te bakken. Zoiets vraagt tijd, oefening, vakmanschap en vooral teamspirit. Lidy zorgt er immers voor  dat de overige ingredienten voor een hartig ontbijtje, zoals daar zijn de eieren, de uitjes, tomaatjes, paprikaatjes de peper en het zout in de juiste volgorde op de aanrecht liggen, zodat Teleton ze alleen nog maar in de pan hoeft te mikken? En zeg nou zelf, als een ontbijt met zoveel zorg en liefde wordt geprepareerd, dan schuif je dat toch niet even achteloos tussen je neus en je kin? Niet doen, niet intrappen! Wij leven hier volgens de regels van de Mindfulness. Proef zorgvuldig van je maaltijd, alsof je voor het eerst een knapperig stukje spek op je tong laat smelten. Accepteer dat je niet alles kunt doen wat je wilt, maar dat je moet genieten van de keuzes die je maakt. Treed jezelf en anderen welwillend, begrijpend, geduldig en zorgzaam tegemoet, dan kom je de dag wel door!.

Volledig album bekijken

En zo genoten we vandaag weer ouderwetsch van een dagje Epcot. De hemel was weer strakblauw, geen vuiltje aan de lucht en soms, heel soms, bracht een briesje net dat kleine beetje verkoeling. We haalden de gebruikelijke fastpassen voor Soarin’. Een lastig tijdslot kregen we, tussen vijf en zes uur. Want eigenlijk wilden we dan ook naar het laatste Eat to the Beat concert van Big Voodoo Daddy…..Keuze’s.. keuzes….!Maar zover was het nog lang niet, de dag was nog jong. Nou ja, voor ons dan!

Het was rustig in het park. Gezellig zo, als je tijdig voor buggy of gemotoriseerde rolstoel uit de weg kunt gaan, zonder levensgevaarlijke capriolen uit te moeten halen. “…Gaat uw gang mevrouw, u zult wel enorme haast hebben. Laat dat echtpaar toch gewoon in het midden van het pad gaan staan met hun rolstoelen en hun telefoongesprekje daar voeren. Vandaag was er plek genoeg om er op het gemakje omheen te kuieren. De kerstboom is inmiddels ook in Epcot gearriveerd en kijk ‘t ie nou eens prachtig afsteken tegen die strakblauwe lucht……

We gingen in alle attracties waar geen wachttijd was. Even verkoeling in de bootjes  van Mexico.  Even de tijd nemen voor het optreden van de Chineesjes die wel van elastiek lijken te zijn. We kuierden van terrasje naar terrasje. Oeps, daar komt de boot naar Marokko, stap maar in en relax aan boord, ook al duurt het maar een paar minuutjes. En verder ging het voor een lunchstop met Fish & Chips waar een heerlijk tafeltje, met parasol aan het water op ons stond te wachten. Even zitten in het parkje, het was nog te vroeg voor het optreden van The British Invasion, dus was het er wel lekker rustig. De Britse druktemakers waren bij de straatartiesten, waar we ook een kijkje namen. Duizelig geworden in de 360 graden film Oh, Canada met al die leuke herinneringen aan onze rondreizen door BC, Vancouver Island, Victoria en Toronto.

Toen, laat in de middag, onze voeten een ferm protest lieten voelen, doneerden wij onze Soarin’ fastpasses aan het eerste de beste vriendelijke stel dat op ons pad kwam. Wij werden hartelijk bedankt en zagen, nadat we een stukje waren doorgelopen, de man ongelovig naar de tickets kijken! De muziek van Big Voodoo Daddy zal voor ons altijd een misterie blijven. In de tram schoven we geduldig een beetje op, toen het meisje voor ons met heur pikzarte bos haar over mijn knieen begon te swaffelen. Er was immers plek genoeg, dus laat haar maar….

Thuis schopten we onze schoenen uit en keken op onze blote kakkies naar een documentaire over Betty White van de Golden Girls. In de vriezer hadden we nog een zak Stoufers Rijstprutje. Hup, in de pan, en roeren maar, met alle liefde die in een maaltijd kunt roeren. Het smaakte wonderwel en het lemonpie yoghurtje dat uit de koelkast werd opgediept, maakte de maaltijd compleet. En wat kan ons het schelen als anderen zich misschien blauw zouden vervelen als ze de dagen op deze manier door zouden moeten komen. Bij ons zit de stemming er, als vanouds, prima in en wat ons betreft, hoeft er helemaal niks aan veranderd te worden.

Een dagje SeaWorld

Wij waren ruim op tijd voor de eerste Shamu-show van vandaag. Speciaal voor de uitslapers stond deze immers pas om half een in de middag gepland. Zelf zit ik, vanwege het zicht op het bassin, graag zo ongeveer op tien voor twee in het stadion. Voor de slechte klokkijkers, de twaalf uur locatie bevindt zich in het midden, maar daar rent de hele meute altijd direct naar toe als het stadion wordt geopend. Wij zaten op de eerste rij, in het midden van de bank. Naarmate het stadion volliep, groeide de belangstelling voor de plekjes links en rechts van ons. Nadat zich al een paar keer een hele familie naast ons had geinstalleerd om er vervolgens achter te komen dat je vanaf die plek toch wel erg hinderlijk tegen het hekwerk aan zat te kijken, was het de beurt aan de oldtimers. Zeker als je zonder camera en kinderen bent, zijn die plekjes zo gek nog niet.

Achter ons werd een familiefeestje gevierd. Oma, met de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. De kinderen kregen een Budweiser, de kleinkinderen een pluchen Shamu en de achterkleinkinderen een automatische bellenblazer. Wij wachtten geduldig tot de bellenblazers leeg waren, in de vaste veronderstelling verkerend dat de familie vast geen zeep mee had genomen. Binnen twintig minuten verdwenen de lege bellenblazers in oma’s tas. De kleine man achter mij, kreeg een aanval van liefde. Hij legde zijn handjes om mijn nek en schurkte zich behaaglijk tegen mijn rug. In de wetenschap dat je hier in de VS voor opgesloten kan worden, vroeg ik oma beleefd om haar achterkleinzoon om haar eigen nek te hangen. En zo geschiede.

Tijd voor de ongemakkelijke groet aan onze helden. Onze gedachten gingen deze keer uit naar Onderofficier Erik Lucassen, als voorbeeld voor al die militairen die onze jongens en meisjes liefdevol op hun zware beroep voorbereiden. Wij besloten wederom niet in het algemeen voor deze overgewaardeerde beroepsgroep te applaudiseren vanwege het falderappes wat zich ook onder hen bevindt. Reeds eerder liet ik weten dat onze familie militaire slachtoffers kent, maar dat er even zo goed hardwerkende bouwvakkers, ambtenaren, advocaten, verpleegsters en dienstbodes zijn die minstens zoveel respect voor hun inzet verdienen.

Volledig album bekijken

De show begon luchtig met wat relaxte rondjes van Katina met haar jongste zoon en de vertederde aaahhs en ooh,s waren niet van de lucht als de kleine man een nog kleiner stukje van zijn rugvin boven water uitstak. Daarna werden de hekjes geplaatst die de trainers tegen de bloeddorstige zeemonsters zouden moeten beschermen. Oh, oh ondeugende Tilikum, wat komt jouw onhandige stoeipartij met Dawn Branchau het publiek duur te staan. Als vijf orkaatjes met de moed der wanhoop met hun staartjes in het water slaan, verplaatsen ze nog niet zoveel water als jij met een machtige zwiep voor elkaar krijgt. Zagen we je begin dit jaar je kromme dorsal fin nog in de achterste bassins, deze keer was er geen spoor meer van je te bekennen.

Trots zijn ze in Seaworld op de 27 geboortes van orca’s in de afgelopen jaren. In veel gevallen is Tilikum de vader. Dat kan ‘ie wel….Maar met geen woord wordt gerept over de 24 orca’s die in gevangenschap ‘zo maar’ zijn overleden. In veel gevallen waren ze niet ziek, of oud. Hoe groot de tanks in Sea World ook zijn, hoeveel vis ze ook in hun bek proppen, echt gelukkig zal de familie Orca in gevangenschap natuurlijk niet zijn.Let op mijn woorden, de orca’s in Sea World zijn geen blijvertjes meer. De bakens worden verzet. Je ziet dat Sea World heel langzaam de aandacht van de orca’s afleidt. Hiervoor in de plaats is de Blue Horizons show gekomen. Toen wij er vorige week waren, werden er opnamen gemaakt voor een nieuwe, spectaculaire promotiefillm

Volledig album bekijken

Dubbele gevoelens, dus bij het Sea World themapark dat er overigens ook in deze periode weer perfect verzorgd bij ligt.

Voor het avondmaal vervoegden wij ons dit keer bij CiCi’s Pizzabuffet aan de SR535. Wij hoopten dat de dienstdoend Schoonmaakploeg ook vandaag weer onder leiding zou staan van de tandeloze Mama Leone. Of nog liever, dat wij haar, vanwege een setje nieuwe bijtspijkertjes, niet meer zouden herkennen. Net als Tilikum liet Mama zich vandaag niet zien. Wij denken dat zij haar zoon heeft gestuurd. Ook hij was vroeger onmiskenbaar een mooie jongen, maar hij nadert de middelbare leeftijd, dus ziet hij er een beetje uit als Rocco Granata. Een Italiaanse gladjanus blijft het, altijd in de weer bij de tafels met de mooiste meisjes. Als een cattenacio houdt hij de boel achterin schoon. Maar zodra hij een kans ziet, valt hij aan en haalt hij uit. Voor je het weet heeft ‘ie gescoord en is je bordje van tafel verdwenen. Gezien het bedrag dat wij voor het driegangen diner moesten betalen ( zegge en schrijve $ 11,69 of elf dollar en achtenzestig centen of te wel  acht euro vijftig, of te wel vier euro vijfentwintig pp  ) kan je natuurlijk niet volstaan met 15 % fooi. Wij tipten Rocco’s moeder altijd ruimhartig vier dollar, maar dat was vanwege haar slechte gebit. Wij besloten vanavond niet kinderachtig te doen en als nog dezelfde tip te doneren.

En zo hebben wij, ondanks wat bedenkingen, toch weer een fijne dag achter de rug. Wij laten de stemming noch door dierenleed noch door nare oorlogsherinneringen bederven. Daarvoor is het leven veel te mooi….!

Op zijn streepjes staan

Na twee dagen in de themaparken was het vandaag een dag die wij geheel volgens de voorschriften van Professor Doctor Lummelhout doorbrachten. U kent de uitgangspunten van Lummelhout: Geen wekker, douchen alleen wanneer strikt noodzakelijk, klusjes uitstellen en zo mogelijk afstellen. Stofzuigen mag, maar dan wel in nachtkledij. Mocht je, na de lunch toch de neiging krijgen om bijvoorbeeld te gaan shoppen, dan is dat toegestaan, mits in de kuierstand.

En zo lanterfantten wij, na de gezonde lunch uit eigen koelkast, over het kleine outletje aan de SR535. We snuffelden alle rekken in de VF winkel af, net zo lang tot we die ene regular fit stretch  jeans hadden gevonden. Ze zijn schaars, dus vandaar. Dit modelletje zit Teleton als gegegoten en onder het motto “beter mee verlegen, dan om verlegen”, werd er een vierde exemplaar aangeschaft. Van de overige drie is er afwisselend altijd eentje aan de bast, eentje aan de mast en de derde ligt in de kast. Verder ging het, langs uitgestorven winkels waar de medewerkers je geschrokken een hartelijk welkom toejubelden. Wij luisterden beleefd naar de uitleg van de kortingsregeling, snuffelden plichtmatig nog wat in de rondte en groetten de medewerkers die we desperaat in de lege winkel achterlieten. Wat een treurnis……

Voor de Walmart hadden wij nog een verlanglijstje bij ons. Voor aardbeitjes hoef je er nu niet te zijn, dus doen we het maar met zaadloze druiven. Minstens zo gezond, maar van een portie zomerkoninkjes word je toch een stuk vrolijker. Een doosje eieren, wat bacon en…. een tweede reiskussen omdat ook Lidy nu het moede hoofd wel op zo’n handig hulpmiddeltje te rusten wil leggen op de aanstaande terugreis, waar wij het verder nog maar niet over willen hebben, stond ook op het lijstje. Van het modelletje waar Teleton zo goed over te spreken is, was nog slechts een groen exemplaar beschikbaar.  Inmiddels was er kennelijk een nieuw, maar veel kleiner model in de collectie gekomen, volgens het schappenplan in de kleuren rose en blauw. Het groene kussen lag een beetje voor schobberdebonk in het vak, zonder barcode. Even speelde Teleton met de gedachte om een kartonnetje met barcode van een rose exemplaar rond het groene schobberdebonkkussentje te schuiven. Maar omdat hij wel weet dat Big Brother je overal in de gaten houdt, besloot hij het groene kussen ter validering bij de klantenservice aan te bieden.

Twee dames wachtten hem breedlachend op. Teleton legde de kwestie voor. Goede raad was duur, zonder barcode kon de groene verschoppeling helaas niet verkocht worden. Kom op dames, wat is dat nu voor kwatsch? Wil de Walmart nu verkopen, of zijn ze een museum geworden waar groene kussentjes uit de collectie 2009 voor de eeuwigheid geconserveerd worden? Omstandig werd mij het verhaal van de barcodes en de skunummers uitgelegd. En dat het groene kussentje misschien wel eens voor een andere prijs op de balans staat dan zijn jolige familieleden. En wat het wel voor de Walmart betekende als het voor een lagere prijs verkocht zou worden dan de balanswaarde…….Dames, dames, we praten over een kussentje van 7 dollar. En als het nu niet verkocht wordt, legt iemand het waarschijnlijk weer terug in de schappen en staat er hier morgen weer een ontevreden klant….

Hoe Teleton ook op zijn barcodestrepen stond, hij kon het kussentje niet kopen. Wel kreeg hij het vriendelijk advies om nog eens bij een andere Walmart binnen te lopen om te zien of er daar wel een geprijsd exemplaar beschikbaar was. Heel even waande Teleton zich in de vaderlandsche detailhandel, waar regeltjes ook zo vaak boven een commerciele beslissing gaan. Hij voelde die oudhollandsche opwinding in hem opkomen. Heel even wilde hij ‘Sam Walton’s ten golden rules’, een toonaangevende standaard in de retailmarketing, met de dames door gaan nemen. Of, als dat nuttig mocht zijn, met de lokale manager….. En toen herinnerde Lidy hem aan de leer van Professor Doctor Lummelhout, maak je niet druk!

Het was misschien niet netjes, maar o zo goed voor de stemming in huize Teleton toen deze, beleefd zijn hoedje lichtend en met een grijns van oor tot oor de dames in sappig haagse tongval toevoegde: “ Dames, het was mij een goegen, u kunt wat mij betreft de klere krijgen, met uw k*tkussentje erbij, goedenmiddag….” Het bleef een momentje stil. “And what does that mean, sir..?”, vroeg de bijdehandste van het stel, die nattigheid voelde. “Dat betekent “Thank you very much and have nice day” in Dutch!”, legde Teleton gewillig uit, terwijl hij nogmaals galant zijn hoedje voor de dames lichtte en zijn weg glimlachend vervolgde. En Sam Walton? Die draait zich, met een rood hoofd, om in zijn graf…..

The most wonderful time of the year

Hier in Florida wordt alles uit de kast gehaald om je al vroeg in de Kerstsfeer te brengen. In de warenhuizen en supermarkten maar vooral in de themaparken worden kosten nog moeiten gespaard. Omdat je de sfeer nu eenmaal lastig kunt beschrijven, helpen wat plaatjes misschien om de lezers er van te overuigen dat deze periode hier, qua weersomstandigheden en sfeer echt The most wonderful time of the year is.

Klik voor de diashows op <view all images> van onderstaande plaatjes en kies voor <full screen>.

 

Vind je het leuk? Dan heb ik nog wat meer plaatjes!

 

Klik voor op onderstaand plaatje een bijpassend muziekje.

 

I am done….

Wij lummelden vanmorgen zo’n beetje rundum Hause. Wat wissewasjes voor Lidy,de blogs en de fora voor Teleton. Vandaag is het Veteran’s Day en als veteraan zal ik het er eens ouderwetsch van nemen. Mijn oorlogsverleden ligt in het gevaarlijke gebied rondom Kampen. Hoewel het in mijn tijd barstte van de kazernes in en rondom ‘s Gravenhage, achtte de Minister van Defensie het opportuun om mij, in vol ornaat, wekelijks per stoptrein heen en weer te laten reizen. Vrijdag na het appel mochten we het terrein verlaten en des zondags voor acht uur dienden wij weer te verschijnen. In het weekend was kennelijk met de vijand afgesproken dat deze zich geen rare dingen in het hoofd moest halen.

In Kampen werd ik getraind om de toentertijd niet ongevaarlijke Telex te bedienen. Zulke apparatuur kon natuurlijk niet in de Randstad worden neergezet, da’s logisch. Met ware doodsverachting leerde ik met tien vingers tikken. Verder wachtten wij gedurende deze periode, wij spreken wel over de koude oorlog ja, vooral op de dingen die komen gingen. En dat kon zo maar van alles wezen…. Maar meestal gebeurde er niks. Achteraf heb ik in deze periode een uitstekende basis gelegd voor vervroegde pensionering.

Na de middag vertrokken wij richting Downtown Disney voor de lunch. Het kippenkot dat op de plaats van de MAcDonalds komt, was nog niet geopend. Maar omdat er wel gasten op het terras zaten te schransen, waagden wij een poging. Bij de deur troffen wij een kippige vrouw, die aangaf dat de tent dit weekend openging. Vandaag draaiden ze proef, voor genodigden. Ik nodigde de vrouw van harte uit om ons alsnog uit te nodigen voor de lunch, maar daar kon zij helaas niet aan beginnen. Ik deelde haar mee dat we maar al te graag als proefkonijn wilden dienen. Laboratory Rabbit…? Ze had er nog nooit van gehoord. Guinea pig dan, misschien?  Omdat we geen zin hadden de hele kinderboerderij de revue te laten passeren, beloofden we nog eens terug te komen.

We marcheerden in ganzenpas naar The Earl of Sandwich. De rij stond tot buiten, alle veteranen hadden kennelijk besloten om, voor de hongerwinter in zou vallen, nog een keer voor the full monty te gaan. Wij dreutelden wat te heen en te weer en schoven zonder blikken of blozen in het bankje dat vlak voor ons vrijkwam. Toen Teleton in de rij ging staan vvor de bestelling, bemerkte hij pas dat er binnen een nieuwe opstelling was en dat er nu maar liefst vijf rijen op wacht stonden. De herinnering aan de gaarkeuken in het verre Kampen werd hem te machtig. In overleg met de veldcommandant Lidy, besloten wij de witte vlag te hijsen en ons uit dit strijdgewoel terug te trekken.

Omdat ons uiteindelijke reisdoel de Disney’s Hollywood Studio’s was, besloten we de verste uithoek van het terrein op te zoeken. Hier staat de laatst overgebeleven Mac op het Disneyterrein, waar we in al die jaren nog nooit binnen waren geweest. De tent ligt zo ongunstig en staat zo slecht aangegeven, dat het er haast wel stil moest zijn. Onze veronderstelling klopte! Het was er stil en schoon. Modern ingericht, vriendelijk personeel en de burgers werden a la minute voor je in stelling gebracht.

Van de Mac ben je zo in de Studio’s. We parkeerden op Music 60 en omdat de tram (met deurtjes!) op punt van vertrekken stond schoot ik nog even snel twee foto’s. Eenmaal in de tram bleek het fototoestel nog in de vuurwerkstand te staan. Twee grijze vlekken waren het resultaat..….Omdat Teleton vergeten was de balpen in de tas terug te deponeren, waren we aan ons geheugen overgeleverd. Als dat maar goed gaat, met dat veteranengeheugen! Over zijn tijd in de loopgraven van Kampen, kan hij nog dagen vertellen, maar of zijn korte termijngeheugen nog goed werkt…..

We bezochten de bekende shows. Hoe heet ‘ie ook al weer  van dat meisje en die beer…. of beest. En daarna naar de show van Indian Joe, of zoiets. En een film over de Puppets, hebben we ook nog gezien. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten schemerde het al weer. Tijd voor de dansende lichtjes van de familie Osborne. Het is een spektakel, een mirakel en als we gisteren al niet in hoger kerstsferen waren gekomen, dan was dat vandaag wel gebeurd. Voldaan zochten we de auto op die we in de muziekbuurt hadden geparkeerd. We hoefden niet te zoeken want de oranje tulp met de groene steel schitterde ons al van verre in het bleke maanlicht tegemoet.

Op de terugweg stopten we bij de Golden Corral. Hoewel we ons 10 % kortingbonnetje vergeten waren, ( valt toch op…) hadden we toch nog een meevallertje omdat een van ons inmiddels recht heeft op seniorenkorting. “One senior…?” probeerde het kassameisje voorzichtig. Ik knikte verheugd en betaalde voor mezelf de volle mep. En dan had ik nog niet eens mijn hoedje op, wat mij zo mogelijk nog jeugdiger maakt. Het aanbod was fenomenaal en ik haalde weer eens ouderwetsch uit de verschillende vitrines. De kok sneed een lekker stuk vlees af. Biefstuk mag je het niet noemen. Bieflapjes ook niet, maar het was goed gemarineerd, mals gebakken en met een beetje uitjes en champignons zeer goed te eten. Tweede gang: rijst, orange chicken, bourbon chicken en beeffingers. Tijd voor een gezonde gang: een gemixte salade, wat tonijn, de red skin potatoes. Een zoete gang nu: citroencake, een chocoladetruffel met nootjes, appeltaart, bananencake en bananenvlaai. Dit alles weggespoeld met drie forse bekers cola.

En toen was het tijd voor het moment supreme: het draaien van een ijsje! Teletons favoriete vakantiebezigheid omdat hij als geen ander de vaardigheid heeft een pracht exemplaar uit de machine te toveren. Het maakt hem niet uit, wilt u een wafeltje of toch maar liever een schoteltje? Geduldig wachtte hij tot er een flinke rij bij de ijsmachine stond. En hij draaide een ijsje dat alle andere ijsjes aan dit buffet overbodig maakte. Al die stumpers, die met hun buitenmodelletjes tobbend naar hun tafeltje strompelden, ze keken afgunstig naar het kwalteitsijsje dat Teleton in de schaal legde. Niks geen armzalig bolusje maar een mooi gedraaide swirl, met een puntje. En net toen iedereen de adem inhoudend, dacht dat dit het wel zo’n beetje was, draaide Teleton, uit de losse pols een kleurig rondje sinaasappelkleurig ijs rond het pront opstekende puntje. Er werd net niet geapplaudisseeerd, maar wel met afgunstige blik gekeken naar dit stukje vakwerk.

Bij zijn tafeltje aangekomen stelde Teleton het ijsje prominent voor zich tentoon. Hoewel het langzaam smolt, was nog lang zichtbaar dat hier een vakman aan het werk was. Na een klein kwartiertje genieten, vroeg het afruimmeisje, dat de tip al op tafel zag liggen, of ik het ijsje nog op zou eten. “No thank you, I am done” sprak Teleton vastberaden, stond op en liet het prachtstuk voor wat het was. En zulke belevenissen, beste lezer, maken dat het leven van een veteraan in Florida de moeite waard is om geleefd te worden. En met die wetenschap hoeft niemand, maar dan ook niemand zich zorgen te maken over de stemming want die is, zoals altoos, opperbest!

Spooky…..

En zo blijken onze Belgische buren Roberto en Wendy inmiddels al geheel geinstallerd te zijn op Cane Island. Toen we voorbij kwamen, waren ze natuurlijk al lang en breed op pad om de Orlando area onveilig te maken. Maar het lukte toch om even wat kiekjes van het interieur van hun condo te maken. Complimenten hoor, alles lag er keurig bij! Spooky, niet?

Mickey’s very merry Christmas

Het is natuurlijk zeer vleiend als er vraag is naar foto’s van Teleton’s loodgietersdecolletee. Maar geloof mij nu maar, sommige dingen kan je beter voor je of, in dit geval achter je houden! Ennne… scherpe loopings, steile glijbanen, ze zijn allemaal niet voor Teleton weggelegd sinds de neuroloog een vergroeide wervel heeft vastgesteld, waar zo maar door een onverwachte beweging een zenuwtje door klem kan komen te zitten. Naast helse pijn is het uitvallen van een been toch een goed aanleiding om hier niet te wild te doen want, zoals wij allen weten is het op een been kwaad kersen eten…..Voor belangstellenden: van de linnenkast springen is er sindsdien er ook niet meer bij maar verder mag ik van de dokter gelukkig nog alles gebruiken, behalve de buurvrouw. Heel attent dat u er naar vraagt…..!

Vandaag was er geen Mickey’s very merry Christmas party. Dus togen wij naar het Magic Kingdom om gratis van het kerstschouwspel te genieten. Het park is immers voor een groot deel geheel in de very merry kerststemming, compleet met Kerstliedjes. OK, wij kregen geen gratis chocolademelk en we realiseren ons dat we best wel wat van de speciale sfeer missen, maar we doen het er gewoon mee. We kunnen onze centjes maar een keer uitgeven en we hebben nu eenmaal besloten om onze dollars in een tweejarig Aquatica ticket te stoppen.

Gezien bovengenoemde hernia, die zich overigens de laatste tijd bijzonder koest houdt (knock on wood….) beperkten we ons met plezier tot de lullige, maar daarom niet minder lollige attracties zoals de Pirates (ook nog niet zo simpel om soepel i n de bootjes te glijden…) It’s a small world (idem, maar met twee minuten wachttijd laat je zo’n buitenkansje toch niet glippen) en Mickey’s PhilharMagic.  Hier troffen we een vader met zijn dochter in de rij voor ons. De man had voor aanvang van de show al op zeker vijf verschillende plekken gezeten. Ook toen de show eenmal begonnen was, struikelde hij met zijn 3D goggeltjes nog van de ene naar de andere stoel. En dan te weten dat alle plekken in dit theater uitstekend zijn. Zijn keuze viel uiteindelijk op de lege stoelen voor ons. Nog niet erg, tot hij zijn dochter op schoot nam en twee zwarte Mickey-oortjes in 2 D mij het zicht ontnamen. Dat de kleine meid voortdurend haar handjes nog eens uitstak om de 3D muziekinstrumenten, koekjes of characters aan te raken kan Teleton ook nog billijken. Maar toen bleek dat pa in zijn tomeloze enthousiasme ook zijn handjes uitstak, vooral als Tinkelbel of Jasmin in beeld waren, dreigde de stemming voor het eerst deze reis om te slaan.

De show duurt niet lang en we kunnen er in meespelen, dus was de ergernis ook van korte duur. Pooh was in winterslaap en Mad Teaparty kreeg juist vandaag een likje verf. We bekeken de Celebrate come true parade vanaf een terrasje. Bij het vallen van de avond keken we naar de show die voor het kasteel werd opgevoerd. In afwachting van d’n Optocht en het vuurwerk aten we garnalen met een frietje. Na de maaltijd tekende het prachtig verlichte kasteel zich af tegen de pikdonkere avondlucht. Wij bekeken Spectromagic vanf de brug naar Tomorrowland en bleven zo nog een beetje uit het gedrang. (Lees; als je niet ondersteboven gereden wil worden door blindgangers in een invalidewagen of asociale buggybestuurders, bekijk de optochten dan van een afstandje..) We kuierden op ons gemakje de Mainstreet uit in de wetenschap dat het vuurwerk vanaf de ferryboot ook zeer aantrekkelijk is. Net voor de Grand Finale meerden we af, zodat we dit laatste stukje vanaf de Plaza konden zien.

 

Volledig album bekijken

En rond half negen vonden wij de Dodge terug op Goofy 50. Volgens de thermometer was het nog 68 graden Fahrenheit, een lekkere temperatuur voor een Chrismasparty, lijkt mij. Terwijl Rick en Mandy, hopelijk op een oor en op tien kilometer hoogte op weg naar huis zijn en Roberto en Wendy rond deze tijd hun appartement hier binnenwankelen na een vermoeiende reis, kijken wij tevreden terug op alweer een heerlijke dag. De stemming is meer dan goed en ondanks het verscheiden van Nel Veerkamp ( wat moeten we toch zonder haar…) ziet het er niet naar uit dat daar enige verandering in komt.

Blue skies

Niet vaak zie je in Florida urenlang zulke strakblauwe luchten. Maar nu is er hier nauwelijks vocht in de lucht en is het genieten geblazen. Vandaag was er letterlijk geen wolkje aan de lucht.  Dus vertrokken we, gestoken in een nietsverhullende, ultrakorte badehose, naar Aquatica.

Bij de poort troffen we een strenge meesteres. Of we ons paspoort maar even wilden laten zien. Daar de badehose niet over een uitgebreid arsenaal zakken om iets in op te bergen beschikt, bevonden de paspoorten zich in de kofferbak. Of we die paspoorten dan toch maar even wilden laten zien…..Teleton piepte de Dodge uit en wist de ogen van alle wachtende families op zijn badehose gericht. Het paspoort werd, zoals meestal, nauwelijks bekeken en nadat de meesteres, om het goed te maken, nog een snaakse opmerking over Teletons opzichtige tulp op de antenne had gemaakt, konden wij onze weg vervolgen.

Volledig album bekijken

Het was een rustige dag in Aquatica, dus was er alle gelegenheid om de meegebrachte pakjes, zakjes en bakjes aan een grondige inspectie te onderwerpen. Doe rustig aan, dames van de tassencontrole, het is een stralende dag en we hebben alle tijd van de wereld. Dat dachten de dames bij de biometrische controle van tickets en  en wijsvingers ook…! Het duurde dus even voor we alle hindernissen hadden genomen, maar toen waren we ook binnen. Handig omzeilden we nog de hinderlijk opgestelde fotograaf en de juffrouw van het marktonderzoek. Het zou ook kunnen zijn dat beiden dachten, laat die malloot in die badehose maar snel voorbijgaan, daar is voor ons toch geen eer aan te behalen.

Hoe dan ook, wij installeerden ons onder de UV-werende maar zonlicht doorlatende parasol bij de ingang van de wildwaterbaan en vermaakten ons het eerste kwartiertje kostelijk met de worsteling die velen hadden om zich in de kleurige zwemvesten te hijsen. Vooral de mensen die een groen xxl modelletje hadden gekozen, in de hoop hier soepel in te kunnen glijden, kwamen bedrogen uit, maar groter vielen de vesten niet. Wanhopig peuterden de papzakken de drie natte gespjes in de grootste stand, zodat er in veel gevallen drie hompjes wit, blubberig vel uit het vest puilde als waren zij als kerstrollade verkleed. Maar uiteindelijk gingen ze dan te water, om meegesleurd te worden in de avontuurlijke wilde stroom. Ook leuk om te zien hoe lastig het sommigen valt de stroom weer te verlaten. Voor de leut heeft Aquatica de vloer ter plekke wat glad gemaakt en in combinatie met de sterke stroom, geeft dit een mooie vertoning van struikelende, zwikkende wanhopig hun balans zoekende zwemmers.

Ook Teleton liet zich als een drijfsijsje in zijn groene corsetje van de rivier afzakken. Lidy was nog net snel genoeg om hem voor de tewaterlating op de kiek te zetten, door de snelle stroming kwam zij helaas steeds net even ietsjes te laat bij de bruggetjes, dus verder bewijsmateriaal over deze stoere tocht ontbreekt. Bij het instappen van de tube in de lazyriver, schoof die badehose van Teleton gevaarlijk ver zuidwaarts. Niks aan de hand, de voorzijde bleef ruim bedekt dus met een nonchalant gezicht dobberde hij de Lazy River af. Niet goed begrijpend waarom Lidy bij ieder bruggetje paniekerige gebaren stond ter maken. Bij het terugzien van de foto’s viel het kwartje, de tubes zijn doorzichtig!

Wij vermaakten ons de hele middag verder aan de rand van het golfslagbad, waar wij een heerlijk plekje aan de shoreline vonden. De thermometer gaf aan dat het 75 graden was geworden. Op de terugweg naar huis kropen wij nog even door het oog van de naald. De chauffeur van de oude pickuptruck die voor ons reed, was aanvankelijk niet van plan om voor het rode stoplicht te stoppen. Halverwege de kruising bedacht hij zich en zette de auto in z’n reverse. Ik gaf hem alle ruimte. Met kloppend hart zag ik dat de auto in z’n achteruit beleef staan. Als de chauffeur een driftig typetje was, die gewend is om vol gas weg te stuiven, kon dat wel eens een akelige deuk in de nagelnieuwe Dodge betekenen. Maar ja, kan je al toeteren als de auto in z’n achteruit staat? Wij wachtten bescheiden op de dingen die zouden komen. Bij het groene licht  kwam de auto langzaam achteruit….De chauffeur herstelde de vergissing en wij kwamen zonder kleerscheuren thuis. Cane Island lag er weer spic en span bij. Het gras was gemaaid en bij ons was zelfs het portiek aangeveegd. We hebben voor vanavond een gezond homemade saladebuffetje in gedachten, met stukjes kip, een uitje, wat tomaatjes en een paprikaatje en de onvolprezen Red Skinned Potatoes. Dit alles om de bratwurst mit sauerkraut die wij vanmiddag op het terrasje genuttigd hebben, een beetje te compenseren.

U raadt het al, beste lezers, ook vandaag zat de stemming er in huize Teleton weer lekker in. We draaien er een toepasselijk muziekje bij en hebben het prima hier.  En als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!

Een goeie vraag!

Vol vertrouwen hees Teleton zich deze morgen weer in de korte boks. Toen hij in zijn pendekkie door de lamellen piepte om de toestand in de wereld onder ogen te zien, zag hij een staalblauwe lucht.  Maar die was er gisteren ook, zal de oplettende lezer onmiddellijk zeggen. En dat klopt! Maar de windchill waarschuwingen op de televisie waren er toen nog wel en vandaag niet meer. Geen moeder hoefde zich meer zorgen te maken dat haar kroost aan het zadel van hun fietsje zou vastvriezen. En er was een andere, belangrijke aanwijzing, die Teleton deed besluiten om de stap in de broek met de korte pijpjes te maken: De generatoren van de airco’s sloegen weer aan! Want wat was het rustig de afgelopen dagen. Heel de flat had  waarschijnlijk geruisloos de kachel opgepookt, maar vandaag loeien de airco’s weer op vole toeren!

Volledig album bekijken

Het wonen op de parterre van dit complex heeft zo zijn voor en nadelen. De boodschapjes zijn lekker snel binnen en je hoeft niet te knijpen als je moet plassen en je op de lift moet wachten. Nadeel is dat de patio aan de straatzijde nu niet direct uitnodigt om even in het zonnetje te gaan zitten. En omdat de vliegendeur ook nog eens lurps is en al uit de rails loopt als je er nog maar naar kijkt, vergaat je de lust om even naar buiten te piepen, helemaal. Niet voor niets hadden we een appartement op de verdieping met een balkonnetje als preferentie opgegeven. Maar ja, preferenties he…..Dat die andere preferentie, uitzicht op de pool, niet altijd gehonoreerd kan worden, is begrijpelijk. Meer dan 50 % van de appartementen kijkt nu eenmaal niet op de pool uit. En dat wij nu tegen de schutting van het RV-park aan zitten te kijken, nemen we voor een keertje maar op de koop toe.

Volledig album bekijken

Met het appartement zelf is niks mis. De oven bakt heerlijke broodjes, de magnetron piept heerlijke cinnamon rolls op en de koelkast houdt heerlijke colaatjes koud. Het is een rustig portiek, met vrij veel locals. De buurt is kinderrijk, rond half vier komt de kleurige optocht van de busstop op de hoek aangemarcheerd. De kids zijn welgemanierd, er wordt hier niks gesloopt, hinderlijk rondgehangen of geroeptoeterd, kortom er is geen overlast.

In de Pr1me Outlets aangekomen was de temperatuur inmiddels opgelopen tot 71 graadjes Fahrenheit. Celcius zou hier in ons land toch maar mooi bijna 22 graden voor geven en Piet Paulusma zou het winkelweer vast met een 9 honoreren. Onder een wolkenloze hemel, met een zacht briesje en met een zeer acceptabele dollarkoers is het immers heerlijk muilezelen. Jammer is dan weer dat we eigenlijk niet nodig hebben, vandaag. De Rockports rollen thuis zowat de kast uit, ook qua truien en vesten zitten we er warmpjes bij. Cosmetisch is er na de spectaculaire aanbiedingen van Prijzencircus en Dolle, Dwaze Dagen, niets aan Lidy te verdienen en ik ruik van mezelf veel te lekker om daar een dure fles Paco Rabanne tegen aan te gooien. Onze horloges lopen nog prima, de zonnebrillen zijn automatisch ingebouwd in onze dubbelfocusjes en we hebben ook geen gebrek aan tasjes, portemonnees, boxershorts of knikkerzakjes. Blijft natuurlijk wel de vraag wat we hier eigenlijk dan lopen te doen….? Goeie vraag!

Wij kochten een kleine cheeseburger (all the way, dat dan weer wel, natuurlijk..,) een regular fries en dito coke bij de Vijf brave borsten en nuttigden dit op een strategische plek uit de wind en in de zon op een bankje. In de foodcourt was namelijk een meneer onwel geworden en wij stelden geen prijs op cabaret van de toegesnelde EHBO-ers tijdens onze maaltijd.

Achteraf was dit een gemiste kans, want wie weet had er nog wel een schokkend, bloederig verhaal voor ons blog ingezeten. Bij het verlaten van de foodcourt zagen we nog wel uit onze ooghoeken dat de patient een feestelijke witte tulband kreeg aangelegd, hetgeen zijn overlevingskansen waarschijnlijk aanmerkelijk groter maakte, maar nadere informatie ontbreekt helaas. En daarom, beste lezers van dit doorgaans zo informatieve vakantieblog, waar je altoos wel weer een wijze levensles van opsteekt of dat voor die broodnodige glimlach om de zo strak gespannen lippen kan zorgen, moeten jullie het vandaag maar doen met onze hartelijk dank voor de belangstelling en de leuke reacties op onze dagelijkse schrijfsels in dit blog. Het is leuk om te weten dat ze worden gewaardeerd want dat draagt zeker bij aan die uitgelaten stemming in huize Teleton. En wat ondersteuning was nodig, want ‘we’ staan weer nationwide in de belangstelling, als Hollanders. Op iedere zender zie je de kop van onze ambassadeur Joran van der Sloot en daar wordt de stemming nu niet direct toppiejoppie van…..

Rest mij nog te melden dat de door chef Teleton persoonlijk opgepiepte diepgevrozen kipfajita’s van Fridays heerlijk waren en wij ons vanavond met een handje snacks en  een drankje voor de televisie posteren. IJs en weder dienende, wagen wij ons morgen naar Aquatica, wellicht komt daar dan weer een spetterend verhaal uit voort!