Alles naar wens

“Oh, what a beautiful morning”, jubelde Teleton toen van morgen om 7:00 sharp de oude Nokia hem ruw uit de slaap haalde. Wat een melkboerentijd. Maar ja, wij hebben nu eenmaal een afspraak om het kot hier om 10:00 uur geheel in de originele staat op te leveren. Bij de dagelijkse scheerbuert, bleek dat een klein busje Gilette net niet voldoennde is voor drie weken vakantie. “Grrrr…” sputterde het busje de laatste blauwe flufjes uit zijn spuitmondje. “Gr&*%$>>**&%%##@ aapte Teleton het geluid na, maar de Lieve Heer hoorde hem brommen. Gelukkig geeft de drie in 1 shampoo ook een stevig schuimpje, dus schraapte Teleton zijn baard alsnog zo goed en zo kwaad als het ging van zijn gezicht.

Bij het pakken van de trolley was Teletons nieuwe winterjas als laatste aan de beurt. Maar wat zat daar nu nog, in de binnenzak weggemoffeld? De beveiligingstag. Niet verwijderen, stond er op, anders wordt uw prachtige nieuwe kledingstuk onherstelbaar met onuitwasbare inkt naar de vaantjes geholpen….Hartelijk dank, vriendelijke verkoper bij de Columbiawinkel. Je vroeg nog speciaal of we van overseas waren, een extra reden om je werk goed te doen.

Om tien uur verlieten wij de condo, waar de was gezellig draaide zodat de lakens, slopen, handdoeken en andere onduidelijke lapjes uit de linnenkast straks gelijk door de cleaninglady in de droger kunnen worden gestopt. Wij frommelden de sluetel in de locker en vertrokken, goedgehumeerd als altijd, naar de Columbiawinkel in de Premium Outlets. “ Hi, how are you today, could you find everything what you were looking for…” jubelde de verkoopster terwijl ze naarstig naar de barcode op de jas zocht om hem als verkoop te registreren. Maar die hadden wij er al wel afgeknipt. Ik vertelde dat wij zelfs nog wat meer hadden gevonden: De beveiligingstag….En dat we daar helemaal niet gelukkig van waren geworden…..

Na een grondige inspectie van de kassabon en de nodige excuses werd de tag verwijderd en togen wij richting Orlando Airport. Ik loosde Lidy bij de United drop off en toerde nog een rondje naar de rental car return. Met nog voor twintig miles peut in de tank, werd de barcode gescand. Niet de verwachte zero balance , maar een restschuld van $ 2,75? En vanwaar deze onverwachte donatie? De scanlady, die niet meer dan “any problems with the car” in het engels spreekt en daarna op een Spaans geratel overschakelt, kon mij niet wijzer maken. Ik besloot het, gezien de hoogte van het bedrag, lekker zo te laten en snorde Lidy weer op.

Wij kregen een compliment over het gewicht van de koffers en ik scande mijn paspoort. Of Mrs Teleton ook mee wilde, informeerde het apparaat belangstellend. Dat wilde ze wel! Kennelijk is het systeem haar SSSSStatus nog niet vergeten, want de computer sloeg daarna op tilt en verzocht mij contact opp te nemen met representative. Wij troffen er een van de oude stempel, bij wie de glimlach al jaren geleden van haar fiezelefacie was vertrokken. Waar ik de tickets uit de machine had gelaten, snauwde ze. En er waren geen tickets uit de machine gekomen…..Dat deed haar humeur geen goed! Onze paspoorten gingen langs alle representatives, net zo lang dat iemand er boardingtickets aan koppelde.

En hier zitten we dan, na een vroege lunch bij onze vriendin Wendy. Te wachten op het vertrek van vlucht 950 naar Amsterdam, via IAD staat er op het scherm. Als dat geen service is, mar wij willen naar Brussels! Om ons heen niest, proest en snottert de goegemeente weer dat het een lieve lust is. Hoogstwaarschijnlijk komen we morgen dus weer met een fikse verkoudheid in Brussels aan. We zullen wel zien en zijn voorlopig niet van plan ons buitengewoon goede humeur te laten bederven want we gaan boarden!