Een dagje SeaWorld

Wij waren ruim op tijd voor de eerste Shamu-show van vandaag. Speciaal voor de uitslapers stond deze immers pas om half een in de middag gepland. Zelf zit ik, vanwege het zicht op het bassin, graag zo ongeveer op tien voor twee in het stadion. Voor de slechte klokkijkers, de twaalf uur locatie bevindt zich in het midden, maar daar rent de hele meute altijd direct naar toe als het stadion wordt geopend. Wij zaten op de eerste rij, in het midden van de bank. Naarmate het stadion volliep, groeide de belangstelling voor de plekjes links en rechts van ons. Nadat zich al een paar keer een hele familie naast ons had geinstalleerd om er vervolgens achter te komen dat je vanaf die plek toch wel erg hinderlijk tegen het hekwerk aan zat te kijken, was het de beurt aan de oldtimers. Zeker als je zonder camera en kinderen bent, zijn die plekjes zo gek nog niet.

Achter ons werd een familiefeestje gevierd. Oma, met de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. De kinderen kregen een Budweiser, de kleinkinderen een pluchen Shamu en de achterkleinkinderen een automatische bellenblazer. Wij wachtten geduldig tot de bellenblazers leeg waren, in de vaste veronderstelling verkerend dat de familie vast geen zeep mee had genomen. Binnen twintig minuten verdwenen de lege bellenblazers in oma’s tas. De kleine man achter mij, kreeg een aanval van liefde. Hij legde zijn handjes om mijn nek en schurkte zich behaaglijk tegen mijn rug. In de wetenschap dat je hier in de VS voor opgesloten kan worden, vroeg ik oma beleefd om haar achterkleinzoon om haar eigen nek te hangen. En zo geschiede.

Tijd voor de ongemakkelijke groet aan onze helden. Onze gedachten gingen deze keer uit naar Onderofficier Erik Lucassen, als voorbeeld voor al die militairen die onze jongens en meisjes liefdevol op hun zware beroep voorbereiden. Wij besloten wederom niet in het algemeen voor deze overgewaardeerde beroepsgroep te applaudiseren vanwege het falderappes wat zich ook onder hen bevindt. Reeds eerder liet ik weten dat onze familie militaire slachtoffers kent, maar dat er even zo goed hardwerkende bouwvakkers, ambtenaren, advocaten, verpleegsters en dienstbodes zijn die minstens zoveel respect voor hun inzet verdienen.

Volledig album bekijken

De show begon luchtig met wat relaxte rondjes van Katina met haar jongste zoon en de vertederde aaahhs en ooh,s waren niet van de lucht als de kleine man een nog kleiner stukje van zijn rugvin boven water uitstak. Daarna werden de hekjes geplaatst die de trainers tegen de bloeddorstige zeemonsters zouden moeten beschermen. Oh, oh ondeugende Tilikum, wat komt jouw onhandige stoeipartij met Dawn Branchau het publiek duur te staan. Als vijf orkaatjes met de moed der wanhoop met hun staartjes in het water slaan, verplaatsen ze nog niet zoveel water als jij met een machtige zwiep voor elkaar krijgt. Zagen we je begin dit jaar je kromme dorsal fin nog in de achterste bassins, deze keer was er geen spoor meer van je te bekennen.

Trots zijn ze in Seaworld op de 27 geboortes van orca’s in de afgelopen jaren. In veel gevallen is Tilikum de vader. Dat kan ‘ie wel….Maar met geen woord wordt gerept over de 24 orca’s die in gevangenschap ‘zo maar’ zijn overleden. In veel gevallen waren ze niet ziek, of oud. Hoe groot de tanks in Sea World ook zijn, hoeveel vis ze ook in hun bek proppen, echt gelukkig zal de familie Orca in gevangenschap natuurlijk niet zijn.Let op mijn woorden, de orca’s in Sea World zijn geen blijvertjes meer. De bakens worden verzet. Je ziet dat Sea World heel langzaam de aandacht van de orca’s afleidt. Hiervoor in de plaats is de Blue Horizons show gekomen. Toen wij er vorige week waren, werden er opnamen gemaakt voor een nieuwe, spectaculaire promotiefillm

Volledig album bekijken

Dubbele gevoelens, dus bij het Sea World themapark dat er overigens ook in deze periode weer perfect verzorgd bij ligt.

Voor het avondmaal vervoegden wij ons dit keer bij CiCi’s Pizzabuffet aan de SR535. Wij hoopten dat de dienstdoend Schoonmaakploeg ook vandaag weer onder leiding zou staan van de tandeloze Mama Leone. Of nog liever, dat wij haar, vanwege een setje nieuwe bijtspijkertjes, niet meer zouden herkennen. Net als Tilikum liet Mama zich vandaag niet zien. Wij denken dat zij haar zoon heeft gestuurd. Ook hij was vroeger onmiskenbaar een mooie jongen, maar hij nadert de middelbare leeftijd, dus ziet hij er een beetje uit als Rocco Granata. Een Italiaanse gladjanus blijft het, altijd in de weer bij de tafels met de mooiste meisjes. Als een cattenacio houdt hij de boel achterin schoon. Maar zodra hij een kans ziet, valt hij aan en haalt hij uit. Voor je het weet heeft ‘ie gescoord en is je bordje van tafel verdwenen. Gezien het bedrag dat wij voor het driegangen diner moesten betalen ( zegge en schrijve $ 11,69 of elf dollar en achtenzestig centen of te wel  acht euro vijftig, of te wel vier euro vijfentwintig pp  ) kan je natuurlijk niet volstaan met 15 % fooi. Wij tipten Rocco’s moeder altijd ruimhartig vier dollar, maar dat was vanwege haar slechte gebit. Wij besloten vanavond niet kinderachtig te doen en als nog dezelfde tip te doneren.

En zo hebben wij, ondanks wat bedenkingen, toch weer een fijne dag achter de rug. Wij laten de stemming noch door dierenleed noch door nare oorlogsherinneringen bederven. Daarvoor is het leven veel te mooi….!