Drie keer per nacht en roll over Rover!

Vanacht om half twee maakte mijn bedgenote mij wakker. Het was pikdonker, je zag geen zak voor ogen. Power cut. En het onweerde niet eens….! De lampjes van de tv, de rookmelders, het modem en de klokjes, alles was uit. De koelkast, die hier de normaal hele nacht een buitenaards gezoem verzorgt, zweeg als het graf. Om vast te stellen dat de power cut zich niet alleen in ons appartement afspeelde, controleerden wij met de zaklantaarn (ineens konden wij weer wel een zak voor ogen zien, vandaar de naam natuurlijk…!) of de neuzen van de stoppen in de kast allemaal dezelfde kant opstonden. Dit bleek zo te zijn. Door het peephole in de deur scheen het zwakke schijnsel van de noodverlichting in het portiek.

Alles wees er op dat er toch geen zak aan de situatie te doen was, dus keerden wij terug te bed, maakten ons geen enkele zorg over de voedselvoorraad in de koelkast of vriezer omdat deze toch uitgewoond waren en vielen weer lekker in slaap. Om kwart over twee werden wij gewekt door de stem van Anderson Cooper. Er was weer stroom en de televisie, die hier wel in de slaapstand blijft staan, was aangesprongen. Net als de koelkast, de vriezer, de airco en de boiler…..Omdat de lampjes alarmerend knipperden, stelde Teleton met frisse tegenzin de klok van de oven, de magnetron en de wekker in. Omdat je overal het positieve van in moet zien, leerde een snelle rekensom dat er nog vijf uur en een kwartier restte alvorens de dag in huize Teleton weer zou aanbreken. En met die wetenschap vertrokken wij voor de derde keer die nacht naar dromenland.

In het volle bewustzijn dat het vandaag zaterdag is, en dat je dus niet met gemekker over kinderwagentjes en scooters met zwaarlijvige slow pokes moet aankomen, togen wij naar het Magic Kingdom. De charme van zulke drukke dagen is, dat er de hele dag extra activiteiten zijn. Zangers in de Mainstreet, een immitatie Johnny Depp bij de Pirates of the Carrebian en heel veel Characters om mee op de foto te gaan. WIj kwamen vandaag alleen voor de gezellige wandeling op het park. Omdat Winnie the Pooh weer geopend is, trokken we wel nog even een fastpass, gewoon omdat je eigenlijk toch minstens een lekker lullige attractie gedaan moet hebben. Disney bedeelde ons met een Surprise Fastpass voor Mickeys Philharmagic. Jammer dat deze attractie helemaal geen fastpass ingang heeft, thanks for nothing, zullen we dan maar zeggen!

Nadat Teleton de hele vakantie bij ieder funnelcake-tentje had staan te kwijlen om daarna, sterk als hij nu eenmaal van karakter is, toch maar te besluiten de verleidelijk variant op de smoutebol aan hem voorbij te laten gaan, was het vandaag zover: De eerste funnelcake was rijp voor de slacht! De funnelcakes zijn, getuige de enorme troep die de meeste mensen achterlaten, wat weerbarstig om te eten. Sommigen proberen het met de plastic mesjes en vorken, maar uiteindelijk laat de gemiddelde funnelcake zich het het gemakkelijkst met de tien geboden verscheuren. Complicatie was de enorme scheut poedersuiker die Teleton op de lekkernij had laten schudden. “Zeg maar stop”, had mevrouw Funnel gezegd en het duurde even tot ik de boodschap had begrepen. Ademhalen in de buurt van de funnelcake was dus, zonder Japans monddoekje, vrijwel onmogelijk. Iedere ademtocht resulteerde in de blafhik en die verspreidde dan weer grote wolken wit poeder…..

In afwachting van de toegang tot Winnie The Pooh, nestelden wij ons op een muurtje, in de wind en uit de zon dit keer.So far, so good. Tot de zwangere mevrouw McDaniels, die wegens haar conditie van haar zorgzame man vandaag de beschikking over een elektrische scooter had gekregen terwijl het haar aan enige rijvaardigheid ontbrak, op vijf centimeter van Lidy’s been met een rotklap tegen de muur tot stilstand kwam. De dreun was zo hard dat Teleton een moment voor een spontane afdrijving van de vrucht vreesde. Maar, mevrouw MCDaniels en haar nazaat (nog in de originele verpakking), sprongen kwiek van de scooter af. Ze mompelde nog iets van: “die scooters laten zich zo slecht afremmen” en verdween in de menigte. Dat wordt nog wat, als die straks een kinderwagen moet duwen…..Maar goed, het is zaterdag, niet over zeuren want dit kan je dit allemaal verwachten.

Tijdens onze wandeling genoten we van de rijen wachtenden, stopten we nog even bij de Berenjamboree die juist begon en waar we op de laatste twee vrije plekjes konden aanschuiven om vol verbazing te zien hoe een volle zaal Amerikanen bij de eerste tonen van banjomuziek fanatiek meeklappen. Ieder mens heeft wel iets kinderlijks in zich. Zo ook Teleton en daarom kocht hij vanavond een Roll Over Rover bij de Cracker Barrel. Hij maakte Lidy wijs dat de gadget bestemd is om de boel in het verzorgingstehuis waar zijn demente tante verblijft, zo af en toe een beetje op te vrolijken. Maar ondertussen giert de kleine hond het hier al gedurende het schrijven van dit blog aan de voeten van Teleton uit en het moet gezegd dat hij daar zelf  ook onbedaarlijk veel plezier aan beleeft.

De vooruitzichten voor de terugreis zijn prima. Half Amerika maakt zich druk over de nieuwe controles die moeten voorkomen dat er kruizen vol licht ontvlambaar materiaal in vliegtuigen wordt gesmokkeld. Hiertoe wordt de afdeling fijne vleeswaren van iedere passagier grondig door met latexhandschoenen uitgeruste staatsmedewerkers, die daarbij eerbiedig voor je knielen, onderzocht. Met twee handen, naar het schijnt en met ferme grip! In cafe de Vlinder op de Pletterijkade wordt voor een dergelijke behandeling grof geld betaald, hier hoort het allemaal bij de vakantiepret en is het nog geheel gratis ook. Wij zullen ons dus maandag in de loop van de dag, fris gewassen en geparfumeerd en voorzien van een onbeschadigde en vrijwel ongebruikte pendek voor dit onderzoek melden. Een gedetailleerd verslag kan niet uitblijven, maar eerst wacht ons morgen de laatste volle dag van onze vakantie !