Badgoed

Allereerst, namens Lidy, hartelijk dank voor alle lieve, leuke en leerzame reacties die zij, naar aanleiding van het zo dramatisch verlopen tandartsbezoek voor haar kiezen kreeg van onze trouwe lezers. Ze stelt het zeer op prijs en laat weten dat het prima met haar gaat. Het zou niet kies zijn om de krater die de Goede Dokter in haar kaak heeft geslagen te beschrijven en er worden ook geen foto’s verspreid. Dank zij de paracetamol uit eigen doos heeft ze geen pijn en eet ze weer normaal wat de pot schaft!

Onder een bewolkte hemel vertrokken wij in de loop van de ochtend dan eindelijk richting Aquatica. Op het rustige gedeelte van de Interrnational Drive werd een wandeltocht gehouden. Twaalf deelnemers telden wij, want we hadden er alle tijd voor omdat aan beide zijden van de brede weg al het autoverkeer bij de kruisingen werd stilgezet door zes Sheriffs in hemdsmouwen op prachtige motoren en twee in hun witte bolides. In een land waar iedereen zich druk maakt of het belastinggeld wel goed wordt besteed, toch iets om je even over achter de oren te krabbelen.

Nog voor wij Aquatica bereikten, brak de zon door. Op de brede oprijlaan waren wij de enigen. De portier nam alle tijd om ons te begroeten, bekeek mijn rijbewijs zoals de bekende aap naar het nog bekendere roestige horloge staart en vertelde ons dat we “around the bend” mochten parkeren. Op rij 16; voor de kenners recht tegenover de ingang. Bij de tassencontrole vroeg Uncle Ben vaderlijk of we nog scherpe spulletjes in onze rugzakjes hadden. Wij ontkenden glashard en we mochten fijn door naar de volgende hindernis. Er stond een behoorlijk straffe wind, maar manmoedig legden wij onze tickets onder de scanner en vingerden ons virtuoos langs deze laatste hindernis. Zonder een enkele weigering het parcours te lopen, dat geeft een mens voldoening.

Zo stil hadden wij het nog nooit gezien in dit waterpark. We kozen een tuinsetje met een oranje parasnol, twee stretchers en twee stoeltjes, voor de rugzakjes. We hadden een strategisch vergezicht op de lagoon van de Lazy River. En o, o, wat heeft Moeder Natuur er toch een zooitje van gemaakt, als het om de menselijk soort gaat. Natuurlijk komen er prachtexemplaren van beiderlei kunne voorbij. Smaakvol gekleed in hun bij de huidskleur passende badkleding. Want ze zijn er wel hoor, zwembroeken, badpakken en bikini’s met een perfecte pasvorm. Maar  de outfit van het overgrote deel van de badgasten die via de lagoon de Lazy River in willen, ziet er gewoon niet uit. De ene na de ander borst, bil of blubberbuik besloot dan ook uit het knellende lycra te ontsnappen.

Om te beginnen een vermanend woordje voor de mannen die er zo maar op vertrouwen dat het touwtje dat door de zwembroek is geregen de hele zaak vanzelf wel binnenboord houdt: Dat valt tegen! Zo af en toe moet dat touwtje op zijn minst eens even strak getrokken worden, mannen. Voorzien van een waterdichte oude wijvenknoop heb je dan kans, afhankelijk van wat je allemaal aan buikvet in die broek probeert te proppen, dat de zaak bij de te waterlating of de ontscheping uit een tube, min of meer op z’n plek blijft zitten. Maar de hedendaagse man lijkt het allemaal niks te kunnen schelen. Hij heeft zijn handen vol aan zijn waterdichte fototoestelletje, dat hij liefdevol omklemt.

Dan de dames. Vooral de zogenaamde Rubensmodelletjes willen de flexibiliteit van de stof waar het badpak is gemaakt, schromelijk onderschatten. Kijk, wanneer er een ondeugende damesbips uit een voor de rest strak broekje piept, dan zal daar niemand aanstoot aan nemen, ook niet als de bips van de buitencategorie is. De goeden niet te na gesproken, lopen veel dames er hier voor schobberdebonk bij. Vooral  zij die zich veilig wanen in het model badpak met een rokje, zien maar al te snel over het hoofd dat het rokje en de bijbehorende broekspijpjes eniszins de neiging hebben om bij het verlaten van het zwembad, op te trekken. En als deze modelletjes uit het water komen soppen en niet even de moeite nemen om de badkleding te schikken, heb je in ernstige gevallen ongewild zicht op zowel de voor- als de achterbips. Begrijp mij goed, het is niet de medemensch met het maatje meer die Teleton hier de maat neemt, het is de medemensch die het maatje meer ongegeneerd buitenboord laat slobberen.

Dames hebben vaak nog een zorg, of eigenlijk twee. Voor zij het zwembad kunnen verlaten dienen zij ook de voorgevel nog even op orde te brengen. De meesten doen dit met een snelle, soepele beweging met de volle hand, geven zichzelf nog een subtiel klapje op de borst na en klaar is ze. Maar er zijn er ook die de boel, gelijk een zakenman zijn Blueberry ,in de binnenzak lijken te willen proppen. En dan zijn er nog de types die de borst tussen duim en wijsvinger lijken te pakken, en met een vies gezicht, als was het een lauw theezakje, toch nog zo voordelig mogelijk in de voorgevormde cup willen draperen. Dames, groot en klein, dik of dun, volupteus of wat minder rijkelijk bedeeld, maar met een passend badpak of bikinietje, stappen  zorgeloos en zelfverzekerd uit de pool. En zo kan het ook!

Kortom, wij hadden een enerverend plekje, daar aan die lagoon waar we weer heel wat opgestoken hebben over het gedrag van onze soort . Bij het verlaten van Aquatica werd Teleton verzocht aan een korte enquete deel te nemen. Onnodig te zeggen dat hij bij alle vragen heeft ingevuld dat de stemming wat hem betreft vandaag helemaal toppie was!