maandag 28 juni 2010

Schedule change

Vanwege een familiebijeenkomst moesten wij zaterdagmiddag in ‘s Gravenhage zijn. Om de drukte van de veteranendag  te ontlopen, waren wij al vroeg op pad en hadden wij zelfs nog tijd om onderweg de lading tee-shirts bij medeforummers Pieter en Petra te droppen. Nadat wij in Leidschendam, omdat Teleton uit nostalgische overwegingen zo graag nog eens over de oude brug de Vliet wilde passeren, een stief kwartiertje met zicht op het zonnige terras van PENPE hadden staan te braden omdat genoemde brug geopend was voor de veteranenscheepvaart, belden wij de familie om door te geven dat wij helaas een schedule change moesten doorvoeren en dat we een kwartiertje later dan gepland zouden arriveren. Maar maak je geen zorgen, wij zitten hier gebakken met de airco op volle toeren en Bruce Springsteen op vol vermogen!

Op zondagavond controleerden wij  even de iternary van United Airlines. Grote rode letters: A schedule change has occured...!We konden de gereserveerde stoelen niet meer zien en werden met klem verzocht telefonisch contact op te nemen. Bij gebrek aan airco werd het een onrustige nacht in huize Teleton. Vanwege de goede verstandhouding met de buren, die per slot van rekening straks in november weer voor de sanseveria's moeten zorgen, besloten we af te zien van het idee om Bruce Springsteen dan maar bij op te zetten.

Op maandagochtend belden we naar United. We zijn wel gewend aan kleine veranderingen in het vluchtschema. Wij kregen regelmatig mailtjes waarin werd bevestigd dat we wel drie hele minuten eerder of later zouden aankomen of vertrekken. Maar grote rode letters, die hadden we nog nooit gezien dus worstelden wij ons met bonzend hart door het keuzemenu. Zou de vlucht samengevoegd zijn met één van de partners, zodat ons de geliefde economyplus stoelen op rij 21 door de neus geboord worden? Zet United voortaan een 767 in op deze lijn waardoor dezelfde stoelen aan de dezelfde neus voorbij zouden aan? Hebben de piloten op 1 november misschien een gezamenlijk uitje gepland, een vergadering belegd of een BHV-cursus opgedrongen gekregen?

Marilyn stond me te woord. In het Nederlands maar met het charmante Engelse accent dat mij als jongen al in vervoering bracht toen er een meisje uit Australië terugkeerde en bij ons in de klas kwam. Zij had een baantje bij een schoenenwinkel.  Zoals alle jongens uit de klas meldde ik me daar om te informeren naar de suède laarsjes die toen in de mode waren. Op de vraag welke maat je had, moest je zeker twee maten kleiner noemen. Het was namelijk niet de bedoeling dat je voet soepel in de laars zou glijden. Het was de bedoeling dat zij je, gehurkt in haar minirokje, zou helpen en als je haar dan hulpeloos aankeek omdat je de laars met geen mogelijkheid aankreeg, lispelde ze me haar heerlijke accent in je oor: “Ye moet niet trekken, maar duwen……! Ik kan nog geen schoenen kopen, zonder aan haar te denken.

Bij Marilyn had ik even associaties met golvend blond haar en een opwaaiende jurk, maar ik vermande me snel en noemde ons confirmationnumber. Een diepe zucht aan de andere kant voorspelde niet veel goeds maar het viel allemaal reuze mee toen Marilyn het schema met me doornam. De vlucht van Brussel naar Washington zou vijf minuutjes korter duren. We vertrekken een half uurtje later dan gepland uit Washington en komen nu om vijf minuten over acht in Orlando aan. Er zijn geen vluchtnummers gewijzigd, we hebben onze geliefde stoelen nog en de rode letters op de iternary zijn inmiddels weer verdwenen en hebben plaats gemaakt voor het vertrouwde ‘confirmed’. Omdat we inmiddels ook weer voor drie weken via usafunvacations beslag hebben gelegd op een Cane Island condo, zit de stemming er in huize Teleton er als vanouds prima in. En als er verder niets meer verandert, dan blijft dat zeker zo!

dinsdag 22 juni 2010

Pielemuis

Het gedoe met de Muis heeft veel herinneringen opgeroepen. Daarom sluit ik dit muizenvierluik af met een verhaal uit de oude doos.

In mijn vroege kinderjaren woonde ik met mijn ouders, broertje en zusje in een arbeiderswoning in de Haagse Schilderswijk. Op een “onvrije tweede etage”. Dat betekent dat je via de de gemeenschappelijke trap en de gang van de buren in je woning kwam. Achter de met jute bespannen muren tierde een muizenkolonie welig. Mede dank zij de inbreng van de groenteboer van de benedenverdieping, die met de kisten aardappelen, sla en spinazie dagelijks verse veldmuisjes kreeg aangevoerd. En kikkers, maar die kwamen niet verder dan het portaal waar wij ze,  meestal instant dry, in spreidstand aantroffen. Muizen liepen met gemak over de traploper met de koperen roeden naar de tweede verdieping. Op de eerste etage, waar de families Wehrmeijer  en Hoddenbach  met hun valse Duitse herder woonden, bleven ze natuurlijk zo kort mogelijk. Dus klauterden zij met frisse moed naar higher grounds.

Al je overdag muizen wilde zien, dan moest je een paar stoeptegels  bij de gevel optillen, zo hadden wij als kind bij het zoeken naar een geschikte knikkerpot uitgevogeld. Hele nesten zag je  uit elkaar stuiven….In huis zagen wij er niet zoveel, maar aan het gekrabbel achter het behang te horen, waren ze er wel. Wij wisten ook dat, wanneer je des avonds na het toiletgebruik de handen in de keuken met  sunlightzeep had gewassen, je even aan de blauw geruite handdoek moest schudden, om te voorkomen dat je een close encounter met een Muis had. Vraag me niet waarom, maar die handdoek was een favoriete speelplek. Op een avond kwam een neef zijn verloofde voorstellen. Oeps, even vergeten het meisje voor de mogelijke Muis te waarschuwen, hetgeen mijn neef bijna op een voortijdige breuk met de beoogde bruid kwam te staan.

Met drie kleine kinderen in huis, waren muizenklemmen geen optie. Maar mijn vader had een probaat middel tegen de muizenplaag. Nadat de lamp boven de tafel was gedoofd en de muizen dachten dat de kust veilig was, sloop hij op zijn blote kakkies van de alkoof naar de woonkamer. In zijn, geheel volgens de toenmalige mode, veel te wijde wekelijks wisselende wollen onderbroek waar de pielemuis op onverwachte momenten nieuwsgierig uitpiepte, mepte hij met de kachelpook een aantal overmoedige huismuizen naar de andere wereld. Hij had altijd prijs. En mocht de mep eens wat minder doeltreffend zijn, dan sleepte de snevende Muis zich naar een hoekje van de kamer, waar wij hem bij het ochtendgloren alsnog met stoffer en blik konden opvegen.

In deze tijd, waarin lubberende onderbroeken, ontsnappende pielemuizen en kachelpoken even zeldzaam zijn als huismuizen kunnen we ons niet voorstellen dat mensen en muizen nog geen vijftig jaar geleden zo intensief samenleefden. De moderne Muis vestigt zich kennelijk niet meer permanent in een woning; de moderne Muis migreert nog voor de moderne Mens zich überhaupt gerealiseerd heeft dat er een Muis in huis is. Een tikkeltje teleurgesteld was ik dus wel, toen ik vanmorgen de pindakaas van de muizenvallen afspoelde om ze daarna in de garage op te bergen. Weer niks gevangen! Misschien toch maar eens op Marktplaats kijken of ik een kachelpook op de kop kan tikken?

zondag 20 juni 2010

Kill the Beast

Onze buren zaten te schemeren in de patiotuin. Hij een sigaartje en een pilsje, zij de Story en een wijntje. Tot hun stomme verbazing klom er een Muis uit de ventilatievoeg van de muur. Volkomen op z’n gemak kuierde de Muis naar de vers geplante hortensia’s om aan de jonge blaadjes te gaan knagen. Toen buurman bewoog, spurtte de Muis terug de spouwmuur in.

Buurman, een bourgondische Brabander die overal een oplossing voor heeft, besloot om het er niet bij te laten zitten. Bij gebrek aan een muizenval knutselde hij van een deksel van een oude emaillen jus pan, een satéstokje, een touwtje en een stukje spek een muizenval in elkaar. Hij plantte het zaakje naast de hortensia, touwtje in de ene, biertje in de andere hand, sigaartje in de mond. Binnen een kwartier meldde de Muis zich, kuierde richting hortensia, liet deze links liggen en koos voor het spek. Buurman beroerde beheerst het touwtje waarop het satéprikkertje gehoorzaam reageerde. De Muis reageerde net iets te laat en zat gevangen onder het deksel.

Buurman besluit de Muis wegens overschrijding van artikel 461 van het Burgerlijk Wetboek ter dood te veroordelen. Overwegende dat hij hierbij de keuze had tussen een dodelijke injectie, elektrocutie, ophanging, wurging, steniging, verbranding, kruisiging, vierendeling of een nekschot , besloot toch voor de praktische methode te kiezen en drukte onder het motto “Kill the Beast” het deksel diep in de zorgvuldig geschoffelde  grond. Overtuigd van de effectiviteit van de maatregel, tilde hij het deksel op. De Muis schudde zijn kopje als een aangeslagen bokser en probeerde andermaal te ontkomen. Buurman zwijgt als Joran over de feitelijke afloop, maar van deze Muis is sindsdien niets meer vernomen.

Tot stomme verbazing van de buren meldden zich die zelfde avond Peter R. de Muis met nog twee leden van de Familie Muis in de tuin om verhaal te halen. Zenuwachtig zoekend drentelden zij rond de hortensia om, bij de minste beweging toch maar terug in de spouwmuur te vluchten. Inmiddels hebben de buren, door middel van de aangeschafte ouderwetse muizenval, de drie leden van deze boevenclan geëlimineerd en is er sindsdien geen Muis meer waargenomen.

Zelf hebben wij met onze muizenvallen in huis één keukendoekje en één theezakje gevangen die wij abusievelijk eerst zelf uit onze kluifjes hadden laten vallen. Van keutels geen spoor meer, dus verplaatsen wij de muizenvallen voor de zekerheid nog een weekje naar de tuin. Gewoon, om zeker te zijn dat onze hortensia’s geen slachtoffer van de muizenterreur in onze buurt worden.

dinsdag 15 juni 2010

Meer muizenissen

Al een paar dagen staan de muizenvalletjes gespannen op de grote vangst te wachten. Het jachtinstinct van de menselijke bewoners in huize Teleton wint het maar niet van de prooi. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat spieden onze ogen langs de plinten, op zoek naar De Muis of zijn keuteltje. Ieder doosje, zakje of bakje uit de voorraadkast wordt aan een grondige inspectie blootgesteld. Het aantal stofzuigbeurten is verdubbeld. De Muis blijft echter spoorloos…
Bij het verschonen van de bedden kan je door een klein kiertje onder de ombouw van het bed kijken. Omdat de zaklantaarn in deze barre tijden altijd onder handbereik ligt, schenen we nieuwsgierig door het spleetje. Het zal toch G&^%)*&@ niet waar zijn. Aan het voeteneind van het bed waren duidelijk zwarte dingetjes te zien…..
Tot de tanden bewapend, dat wil zeggen met twee zaklantaarns, één schroevendraaier en de houten badborstel als muizenmepper, klooiden we het bed uit elkaar.  De nerveuze grapjes waren niet van de lucht. We hadden wel iets horen piepen in het bed, maar dachten dat dat een heel andere oorzaak had. We vergeleken de muizenjacht met de lancering van de Spaceshuttle; zo zie je hem, zo zie je hem niet. Moment supreme: het voeteneinde kwam los. Hoeveel Muizen zouden ons geschrokken tegemoet rennen?
Verwachtingsvol lieten we ons licht zo ver mogelijk onder het bed schijnen. Het bleef akelig stil en wij wisten niet of we nu gerustgesteld of juist ongerust moesten zijn toen bleek dat we geen illegale bedgenoten vonden. We besloten de zwarte dingetjes aan een nader onderzoek te onderwerpen. Wat vreemd dat ze alleen aan Teletonzijde van het bed lagen. Maar daar was onmiddellijk een verklaring voor, toen het toch de pluisjes van de goedkope sokken van de Walmart bleken te zijn.

zondag 13 juni 2010

De Muis

Ugly Mouse
Vorige week vonden wij wat zwarte dingetjes op het lichte vloerkleed. Wij dachten dat het pluisjes van de goedkope Walmartsokken waren en stofzuigden ze onbezorgd weg. Gisteren vonden wij weer wat zwarte dingetjes in de keuken. Verbaasd stelden wij vast dat het hier om echte, originele, verse muizenkeutels handelde. Die had ik, sinds ik in Den Haag boven een groenteboer woonde, geloof ik niet meer gezien!
Ons huis is tien jaar geleden nieuw gebouwd met lekker veel beton en gips, dus voor de gemiddelde Muis is er hier niet veel te beleven. In de voorraadkastjes lijkt alles onder controle; geen aangevroten doosjes rijst, cup-a-soup of macaroni. Ook de appeltjes en banaantjes worden tot nu toe met rust gelaten en De Muis had kennelijk ook geen zin in een uitje.
Met frisse tegenzin sloopten we de plinten onder de keuken vandaan. Op onze knieën met het gezicht naar het Oosten, baden wij met de zaklantaarn in  de hand, dat we  De Muis toch maar liever niet zouden vinden in deze positie. Op wat gezellige spinnenwebjes na, vonden wij niets verdachts en zeker geen verse keutels. De vraag is of wij met De Muis een permanente bewoner in huis hebben of dat hij zich zo af en toe door een klein en voor ons onvindbaar gaatje naar binnen wurmt. Eenmaal binnen heeft De Muis vrij spel om op z’n gemakje een beetje rond te keutelen. Niet gehinderd door drempels piept hij gemakkelijk onder iedere deur door. Er zijn genoeg plekjes om je hier als Muis onvindbaar te maken. Zowel de koelkast als de vriezer schijnen geliefde plekjes te zijn. Voor ons gemak zijn ze ingebouwd in de keuken en hoewel er een kleine verbouwing gepland is, gaat het ons echt te ver om de keuken verder dan de plint af te breken.
De meterkast lijkt een volgende geschikte verstopplaats. Muizen hebben voldoende aan de diameter van een potlood om zich doorheen te wurmen en naast de leidingen zit wel wat ruimte. Maar ook hier geen spoor van keutels. Qua kruimeltjes leek de bank ons, vanuit het perspectief van De Muis ook een geschikt plekje. Ook nadat we de bank van onderen hadden bekeken, vonden geen spoor van De Muis.Inmiddels weten wij vrijwel alles van De Muis, behalve zijn vaste woon of verblijfplaats. Hij piept door de kleinste gaatjes je huis binnen, maar  De Muis wandelt ook net zo gemakkelijk door de openstaande openslaande tuindeuren je huis in als er even iemand niet kijkt. Ook fijn om te weten: een muis heeft geen blaas en piest bij iedere stap een kleine druppeltje.
Mocht de Muis, van wie bekend is dat De Familie dikwijls een informateur vooruit stuurt, er in slagen om zich hier met een vrouwtje te vestigen, dan formeren zij met een beetje geluk binnen een jaar een kabinet van 340 nakomelingen! Die zich binnen de kortste keren ook weer als een razende zullen voortplanten, dus dan wordt het pas echt gezellig.
Om te voorkomen dat De Muis zich permanent in huize Teleton Ugly Mouse 2vestigt, hebben wij dus op strategische plaatsen een valletje neergezet. Met pindakaas, want daar schijnt De Muis dol op te zijn. Wij stonden dan ook vanmorgen op met de blijde verwachting van een kind dat gaat kijken of de Sint een verrassing in zijn schoen heeft gedaan. De valletjes bleken onaangeroerd en we vonden geen verse keutels. Enigszins teleurgesteld zetten wij ons aan het ontbijt. Voorlopig even zonder pindakaas op brood want dat zouden we wel eens hard nodig kunnen hebben; voor de muizenjacht!

vrijdag 11 juni 2010

En zo is het gekomen

We waren het niet van plan. Voorzichtig hadden we wat data geprikt voor de periode tussen Pasen en Pinksteren in 2011. Maar wat duurt dat nog verschrikkelijk lang zeg!!

Dus toen gisteren de Jackpot op één vijfde lot was gevallen, besloten we om toch maar iets eerder te gaan. Niet dat de Jackpot bij ons viel. Zelfs een klein prijsje zat er voor ons niet in, maar als er ergens wat te vieren is, dan zijn wij graag met de partij! Daar zijn wij niet flauw in en voorlopig betalen we de vakantie dan toch maar weer uit eigen zak.....D'r is wel weer heel wat afgepuzzeld. Twee weken leek ons wel voldoende, dus er werd een budget bepaald. Maar ja, dan ga je na één week al weer aan de terugreis denken. En dat moeten we niet hebben, dus met wat kunst en vliegwerk plakken we er toch nog maar een weekje aan vast.

De lang verwachte ticketaanbieding van Connections leverde vandaag niet het gewenste resultaat op. Uiteindelijk boekten we dus gewoon rechtstreeks op de site van United, zodat we in ieder geval de reserveringskosten uitspaarden. Zoals het gaat bij meevallertjes, wordt er daarna meestal een veelvoud uitgegeven. Zo ook bij ons. We boekten van het voordeel gelijk een Annual Economy Plus arrangement waarmee we direct onze favoriete stoelen H en J op rij 21 van de Boeing 777 vastlegden. Voor de heen- en de terugreis. Eerste klas beenruimte voor een economyprijsje. Dat de stoelen ietsiepietsie smaller zijn vanwege de persoonlijke schermpjes in de armleuningen, nemen wij graag op de koop toe!

Geen SUV, zelfs geen Equinox maar een gewone Full-size car leverde ook een besparing op. En als we de auto via Vacation at Sea huren, komt 'ie toch wel erg voordelig. Wij nemen de gok en hebben een reservering gemaakt! En we gaan niet twee weken naar Blue Heron, zoals we aanvankelijk dachten, maar keren waarschijnlijk toch maar weer lekker terug op het oude Cane Island nest, waar het door de belabberde dollarkoers per nacht maar liefst 10 euro duurder is geworden. Dus hebben we dit nog niet geboekt, want wij kijken nog even rond.....Ibis in Diegem was weer zo vriendelijk om ons voor slechts 59 euro een nachtje onderdak te bieden. Ja meneer, u kunt de auto bij ons parkeren zo lang u wilt, het kost u één euro per 24 uur.

En zo komt het dat wij op 1 november, zoals gebruikelijk op z'n voordeligst naar het altijd fantastische en vrolijkmakende Florida vliegen. Juist voor de enorme drukte rond Thanksgiving losbreekt, vliegen wij op maandag 22 november weerom. Een blog is nog niet zeker, mocht het zo ver komen dan laten wij dat hier zeker weten. Zoals je wel zou verwachten is over de stemming in huize Teleton niets dan goeds te melden en als er niets verandert, dan blijft dat zeker zo!