Pielemuis

Het gedoe met de Muis heeft veel herinneringen opgeroepen. Daarom sluit ik dit muizenvierluik af met een verhaal uit de oude doos.

In mijn vroege kinderjaren woonde ik met mijn ouders, broertje en zusje in een arbeiderswoning in de Haagse Schilderswijk. Op een “onvrije tweede etage”. Dat betekent dat je via de de gemeenschappelijke trap en de gang van de buren in je woning kwam. Achter de met jute bespannen muren tierde een muizenkolonie welig. Mede dank zij de inbreng van de groenteboer van de benedenverdieping, die met de kisten aardappelen, sla en spinazie dagelijks verse veldmuisjes kreeg aangevoerd. En kikkers, maar die kwamen niet verder dan het portaal waar wij ze,  meestal instant dry, in spreidstand aantroffen. Muizen liepen met gemak over de traploper met de koperen roeden naar de tweede verdieping. Op de eerste etage, waar de families Wehrmeijer  en Hoddenbach  met hun valse Duitse herder woonden, bleven ze natuurlijk zo kort mogelijk. Dus klauterden zij met frisse moed naar higher grounds.

Al je overdag muizen wilde zien, dan moest je een paar stoeptegels  bij de gevel optillen, zo hadden wij als kind bij het zoeken naar een geschikte knikkerpot uitgevogeld. Hele nesten zag je  uit elkaar stuiven….In huis zagen wij er niet zoveel, maar aan het gekrabbel achter het behang te horen, waren ze er wel. Wij wisten ook dat, wanneer je des avonds na het toiletgebruik de handen in de keuken met  sunlightzeep had gewassen, je even aan de blauw geruite handdoek moest schudden, om te voorkomen dat je een close encounter met een Muis had. Vraag me niet waarom, maar die handdoek was een favoriete speelplek. Op een avond kwam een neef zijn verloofde voorstellen. Oeps, even vergeten het meisje voor de mogelijke Muis te waarschuwen, hetgeen mijn neef bijna op een voortijdige breuk met de beoogde bruid kwam te staan.

Met drie kleine kinderen in huis, waren muizenklemmen geen optie. Maar mijn vader had een probaat middel tegen de muizenplaag. Nadat de lamp boven de tafel was gedoofd en de muizen dachten dat de kust veilig was, sloop hij op zijn blote kakkies van de alkoof naar de woonkamer. In zijn, geheel volgens de toenmalige mode, veel te wijde wekelijks wisselende wollen onderbroek waar de pielemuis op onverwachte momenten nieuwsgierig uitpiepte, mepte hij met de kachelpook een aantal overmoedige huismuizen naar de andere wereld. Hij had altijd prijs. En mocht de mep eens wat minder doeltreffend zijn, dan sleepte de snevende Muis zich naar een hoekje van de kamer, waar wij hem bij het ochtendgloren alsnog met stoffer en blik konden opvegen.

In deze tijd, waarin lubberende onderbroeken, ontsnappende pielemuizen en kachelpoken even zeldzaam zijn als huismuizen kunnen we ons niet voorstellen dat mensen en muizen nog geen vijftig jaar geleden zo intensief samenleefden. De moderne Muis vestigt zich kennelijk niet meer permanent in een woning; de moderne Muis migreert nog voor de moderne Mens zich überhaupt gerealiseerd heeft dat er een Muis in huis is. Een tikkeltje teleurgesteld was ik dus wel, toen ik vanmorgen de pindakaas van de muizenvallen afspoelde om ze daarna in de garage op te bergen. Weer niks gevangen! Misschien toch maar eens op Marktplaats kijken of ik een kachelpook op de kop kan tikken?