Meer muizenissen

Al een paar dagen staan de muizenvalletjes gespannen op de grote vangst te wachten. Het jachtinstinct van de menselijke bewoners in huize Teleton wint het maar niet van de prooi. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat spieden onze ogen langs de plinten, op zoek naar De Muis of zijn keuteltje. Ieder doosje, zakje of bakje uit de voorraadkast wordt aan een grondige inspectie blootgesteld. Het aantal stofzuigbeurten is verdubbeld. De Muis blijft echter spoorloos…
Bij het verschonen van de bedden kan je door een klein kiertje onder de ombouw van het bed kijken. Omdat de zaklantaarn in deze barre tijden altijd onder handbereik ligt, schenen we nieuwsgierig door het spleetje. Het zal toch G&^%)*&@ niet waar zijn. Aan het voeteneind van het bed waren duidelijk zwarte dingetjes te zien…..
Tot de tanden bewapend, dat wil zeggen met twee zaklantaarns, één schroevendraaier en de houten badborstel als muizenmepper, klooiden we het bed uit elkaar.  De nerveuze grapjes waren niet van de lucht. We hadden wel iets horen piepen in het bed, maar dachten dat dat een heel andere oorzaak had. We vergeleken de muizenjacht met de lancering van de Spaceshuttle; zo zie je hem, zo zie je hem niet. Moment supreme: het voeteneinde kwam los. Hoeveel Muizen zouden ons geschrokken tegemoet rennen?
Verwachtingsvol lieten we ons licht zo ver mogelijk onder het bed schijnen. Het bleef akelig stil en wij wisten niet of we nu gerustgesteld of juist ongerust moesten zijn toen bleek dat we geen illegale bedgenoten vonden. We besloten de zwarte dingetjes aan een nader onderzoek te onderwerpen. Wat vreemd dat ze alleen aan Teletonzijde van het bed lagen. Maar daar was onmiddellijk een verklaring voor, toen het toch de pluisjes van de goedkope sokken van de Walmart bleken te zijn.