Rodger Hodgson

Roger was bepaald als kind niet moeders mooiste. Bij het neuzen uitdelen stond hij vooraan toen het model Zinksnijder werd uitgegeven. En toen hij, na een ongelukkige landing op de stang van zijn fiets ook ineens drie octaven hoger kon zingen dan andere jongens, zag de toekomst er somber voor hem uit. Wat moest er van zo’n jongen terechtkomen?

Muzikaal was hij wel, deze Roger. Hij schreef prachtige nummers, zong ze op zijn eigen, aparte intrigerende manier maar werd nooit die gevierde rockstar. Anno 2010  is het zo’n lelijke, onopvallende, bijna verlegen, magere man van middelbare leeftijd en al kent bijna niemand zijn naam, hij is wereldwijd bekend. Want iedereen zingt zijn nummers na de eerste akkoorden op de piano of op de gitaar, moeiteloos mee.

Picture this: Een eenvoudig maar meeslepend intro op de 12 snarige Rickenbacker 360 gitaar. De zanger mummelt wat: “Yeah, yeah, yeah yeah…..” Relaxte muziek! De saxofoon neuzelt nu mee en de zanger rommelt nog een beetje aan, zo lijkt het. “ Oooo yeah, Alright, Here we go again, Nay nay, Woh oh, Na na, Hey hey, Yeah”. De gitaar en de sax harmonieren nu prachtig met elkaar en de zanger zingt zijn lied:

Give a little bit
Give a little bit of your love to me
Give a little bit
I'll give a little bit of my love to you
There's so much that we need to share
So send a smile and show you care

We spreken hier over Roger Hodgeson, de leadzanger van de groep Supertramp. Miljoenen platen zijn er van de band verkocht. Ging er iets mis? Heeft Roger ergens een verkeerd contractje getekend? Vergeten zijn pensioentje te regelen? Hij is inmiddels zestig en trad vanavond op in Epcot. Roger is nog steeds lekker bij stem. Natuurlijk wordt zijn stem door de truckendoos van de popmuziek vervormd, maar als het onzuiver de doos ingaat, kan het er toch niet loepzuiver uitkomen! Of wel, soms?

Roger is een echte muzikant. Hij speelt de nummers alsof het de eerste keer is. Vlekkeloos natuurlijk, maar ook met gevoel. Hij ramt op de piano of bespeelt de Rickenbacker virtuoos. Een Canadese toeteraar/toetsenist begeleid hem. That’s it. Met z’n tweetjes op het podium en het klink prachtig. Roger heeft de neiging veel te kwebbelen, maar bij Disney houden ze van een strakke organisatie. Dus perst hij er in een half uurtje zes of zeven Supertramphits van zijn eigen hand uit. Supertramp? Solotramp zal je bedoelen! Natuurlijk “Give a litle bit”  met het mooie intro, want dat nummer hoort bij de echte hits die we allemaal wel van de Arbeidsvitaminen kennen. Dan verder op de Korg en de Yamahavleugel. “Take the long way” en “ Take a look at my girlfriend.” Er komt geen drummer aan te pas, al het ritme slaat hij uit zijn toetsen en het verveelt geen moment.

Tijd voor” The logical song” geen gemakkelijke kost voor de oortjes, maar de performance staat als een huis. De toeteraar snottert op de sax en het klinkt nog mooier dan op de plaat. Roger drumt op de piano en piept er vocaal loepzuiver van tussen. Wat minder bekend, maar met een heerlijke Hammond: “Oh Lord, is this mine?”. Zo simpel, zo gemakkelijk, zo relaxed en zo verschrikkelijk goed. Ik snapte nooit wat deze vogel op het North Sea Jazz Festival te zoeken had, maar zijn zaakje swingt hoor! De eerste gig is bijna afgelopen; nog even de meezinger “ Dreamer” en de heren sluiten af met “ It’s raining again”. Bijna verlegen druipt Rodger af, hij krijgt een staande ovatie en lijkt niet te geloven dat dat voor hem is bedoeld.

Bij het verlaten van het theater zette men prompt de hemelsluizen, waar de hele dag al mee gedreigd was, wagenwijd open, en het is niet meer droog geworden. Bedankt Rodger, it’s raining again! De tweede show was zo mogelijk nog mooier. Van scheurende saxen tot fluwelen gitaarspel, alles zit er in! Geen enkel showelement, geen poespas en af en toe een verlegen lachje. Of het is een goed acteur, of hij is nog steeds oprecht verbaasd dat hij mensen met zijn muziek ontroert.

Wij sloften tevreden door de plassen richting de Dodge op rij 12. Vrolijk zingend:

“It’s raining,
it’s pouring,
the old man is snooring,
he went to bed and bumped his head and he didn’t get up in the morning…”

Zo simpel, zo ongecompliceerd, kinderlijk bijna, maar zo leuk om een keer live mee te maken. Want dit kunnen alleen de hele groten. Je raken, je ontroeren en je versteld doen staan wat er allemaal uit die 88 toetsen of die 12 snaren getoverd kan worden. En van die groten, daar is die lelijke Rodger er toch maar mooi eentje van! Over de stemming in huize Teleton? Wil je het echt weten? Al giet het de komende drie weken pijpenstelen, de stemming is niet meer kapot te krijgen.

Morgen wordt de spaceshuttle gelanceerd. Als het doorgaat! Een once in a lifetime event. Maar Rodger Hodgeson treed morgen nog een keer op in Epcot en dat is ook niet mis. Kan die shuttle eigenlijk niet naar zaterdag verplaatst worden?