Waar rook is….

Het boarden van vlucht 804 was begonnen en wij maakten ons gereed voor de aanval. Net toen wij onze stoelen met stopcontact wilden opgeven, volgde een alarmerende mededeling. De captain had een brandlucht geroken, het vliegtuig werd geevacueerd, nadere mededelingen volgen…..Wij namen bedeesd weer plaats en staken de stekker weer in het zo geliefde stopcontact, om iedere discussie in een latere fase te vermijden.

De neus van de captain moet minstens zo van slag zijn geweest als die van Teleton, want nadat alle veiligheidsprocedures waren doorlopen, werd vastgesteld dat het hier om een loos alarm ging. Het boarden werd voortgezet. Wij hadden sectie vier, maar besloten toch iets eerder naar binnen te sneeken. Te laat….onze stoelen op rij 10, nota bene direct naast de ingang, waren nog wel beschikbaar maar de eerste vrije bagagebak bevond zich pas op rij 23. Het zit eens mee (het vliegtuig vatte immers geen vlam) en het zit eens tegen. ( we zullen het vliegtuig nu als laatste moeten verlaten, probeer maar eens tegen de stroom in te lopen…)

Van de vlucht herinner ik mij niet veel. Na de landing, die ondanks alle slechts een kwartiertje later dan gepland was, wachtten wij geduldig tot we onze trolleys konden ophalen. Hierdoor kwamen ook als laatste bij de kofferband, wat als voordeel had dat de koffers direct kwamen. Vijftien andere kandidaten telde de rij bij Alamo voor mij. Maar, het moet gezegd, de bezetting was optimaal en er werd vlot gewerkt. Slechts een stel zat in de tang, ik schat dat zij vele honderden dollars armer op pad gingen. Ik hoorde dat ze een upgrade namen, voor de aanvullende verzekeringen kozen en ook nog maar Road Side assist accepteerden. Wilt u hier even tekenen, niets staat een onbezorgde vakantie nog in de weg! Bingo, voor de baliemedewerker.

Trots legde ik mijn Quicksilverpasje op de balie. Net toen ik mijn rijbewijs en creditcard wilde offreren, vertelde de medewerker dat ik toch direct naar de garage had mogen gaan. Hallelujah, eindelijk een regeling die ook voor Europese gasten van toepassing is! We snelden naar de overkant, vol verwachting wat de Midsize SUV row ons deze keer te bieden had. Niets dan minivans! Nou ja en een geblutste Kia Rio die daar waarschijnlijk al een paar weken op een onnozelaar staat te wachten. Wij plantten de koffers voor een Kia Sidonia (of zoiets…) maar omdat we toch laat waren, kon een wandelingetje langs de volledige rij er nog wel af. Als achterste in de rij stond een witte Dodge Grand Caravan op ons te wachten. Automatische schuifdeuren, 7 zetels, cosy sfeerverlichting in de portieren en 366 miles op de teller. We doen het er maar mee…..

Bij de slagboom wilde de vriendelijke juffrouw toch nog graag even het rijbewijs en de creditcard vasthouden. Binnen een minuutje was de zaak geregeld en draaiden we de parkeergarage uit. Tom Tom meldde zich ook direct, niet direct noodzakelijk maar wel altijd gezellig!

De man van middelbare leeftijd bij de Publix stond er op om onze boodschappen in de auto te leggen. “Past u op uw eieren meneer?”, vroeg hij zorgzaam. Meneer, ik doe al jaren niets anders! Bij Hotelbeds waren ze nog op en werd de enveloppe handmatig aangeboden. Wij hadden als preferentie opgegeven “ Niet op de begane grond, wel poolview en natuurlijk internet”. Omdat de klant nu eenmaal koning is, protesteerden we tegen het appartement dat zich op de begane grond bevindt. Hoe ik dat wist, vroeg de vriendelijke verkoopvrouw. Wij kennen Cane Island als onze broekzak! Zij vroeg ons om het toch maar te proberen, mochten we niet tevreden zijn, dan mogen we ons melden.

Wij lieten ons, na de gebruikelijke plichtplegingen geruisloos tussen de klamme lappen schuiven in de slaapkamer waar ook de tv stond. Net in slaap werden we al weer gewekt door een snerpend geluid. Het kwam van buiten…We piepten door de lamellen en zagen de zes airco-agregaten van dit protiek voor ons slaapkamerraam staan…..Wederom kwamen de oordopjes prima van pas en nadat wij vanmorgen om half acht zijn opgestaan, besloten we om hier te blijven en de tv maar even in de andere slaapkamer te zetten. En zo geschiedde.

Na een worsteling van een klein uurtje om de noodzakelijk driver te installeren zodat Mini en Modem weer met elkaar kunnen praten, genieten we nu ook van gratis internet. Er is tegenwoordig ook een draadloos net op Cane Island, maar dat kost 14 cent per minuut. Handig voor noodgevallen, maar toch maar liever een gratis verbinding. Het appartement is top notch met de Dr. Horton inrichting met granieten tafel, lederen stoelen en een lekkere fauteuil voor de verwende/vermoeide vakantieganger. Lidy managet de bagage, ik keutel wat rond. Het is lekker rustig, want door de verkoudheid heeft inmiddels ook Teleton’s stem het begeven. Maar een blogje schrijven, dat lukt nog wel, zeker nu de stemming hier, ondanks het bewolkte weer, nog immer opperbest is. En als dat zo blijft, (en dat zit er, gezien de leuke reacties van de lezers, dik in), dan verandert daar verder niks aan.