Een gat in de begroting

Zoals gebruikelijk startten wij de dag met een op zijn elfendertigst gereed gemaakt ontbijtje. Net voor wij de aanval wilden openen, klopte onze charmante Belgische Buurvrouw. Zij wilde ook wel eens een wissewasje doen en vroeg wat advies over de bediening van de apparatuur. Alsof Teleton zelf de langzaamwasser met bovenlader had uitgevonden, legde hij, onder toeziend oog van Lidy de werking uit. Wij informeerden nog even naar de bestemming van onze buurtjes, dit bleek Aquatica te zijn. Precies wat wij ook in gedachten hadden en omdat het ons wel leuk leek een uitgeputte Roberto in de Lazy River te zien dobberen, spraken we min of meer af dat we elkaar daar nog wel zouden treffen.

Wij namen afscheid en een broodje ei. Het knapperige Cubaanse broodje richtte een ravage aan in de bonte verzameling kronen, bruggen en originele bijtspijkertjes van Lidy. Wrijven hielp niet, hier moest een vakman aan te pas komen. Dus raadpleegde Teleton het internet en vond hij een aantrekklijke tandarts op 1064 East Osceola Parkway. Dr. Philip Philip kwam op de foto in ieder geval op Lidy aantrekkelijk over en omdat de foto van zijn echtgenote en compagnon er ook niet om loog, stelden we TomTOm op het genoemde adres in.

Ter plekke aangekomen, bleek er wel een slijterij te zijn, een wasserette en een advocatenkantoor, maar van Dr. Phil The Dentist geen spoor te bekennen. Wij vroegen TomTom ons naar de dichtstbijzijnde smoelensmid te dirigeren. Voor het stoplicht, bij het winkelcentrum The Loop, zag Lidy een gebouw met het opschrift Dentist. Gehoorzaam sloeg Teleton rechtsaf en een tweede teleurstelling leek aanstaande. Wij hoorden wel het prettige van een bijtel en een boormachine, maar dit bleek afkomstig te zijn van de lokale bouwploeg die ter plekke bezig was. WIj keken nog eens goed en zagen dat de tandarts op de eerste etage gevestigd was.

Inmiddels was de kiespijn volledig verdwenen en bekroop ons de verleiding om  gewoon, als of er niets aan de hand was, in The Loop te gaan shoppen. Maar Lidy dacht dat het toch maar beter was om even door te bijten. Ze stapte onbevreesd de trap op en we legden de zaak voor aan de dienstdoend assistente. Deze informeerde terloops hoe we de rekening wilden voldoen. Toen bleek dat de creditcard deze reis nog maar weinig voor de kiezen had gehad, mochten wij een stapel formulieren invullen. Zevenenzeventig parafen en dertien handtekeningen verder, was Lidy formeel toegelaten tot de patientenkring van Dr. Clarissa Morales. Part of the deal was dat Teleton, voor de morele ondersteuning, maar ook voor de ondertiteling van de Dokter en haar assistente, mee mocht in de behandelkamer.

Deze zag er heel anders uit dan die van onze eigen tandarts. Alle apparatuur was, zoals je dat wel in films ziet, keurig ingepakt in plastic. De behandelstoel zag er uit als een operatietafel, maar Teleton klemde wijselijk zijn kiezen op elkaar. “Netjes hier he,” riep hij kwasi onbezorgd. Eenmaal in de stoel moest er nog een klein formuliertje met 12 initalen en 1 handteking worden ingevuld voor de foto van de kaak kon worden gemaakt. De assistente probeerde een enorm apparaat in de mond van Lidy te proppen. Lidy dreigde met kokkende geluidjes dat deze handeling niet zonder gevolgen zou blijven, maar kon geen woord uitbrengen. Dus viel er voor Teleton ook verder niets te ondertitelen…..

Lidy kreeg een charmant loden vestje aan, Teleton mocht even op de gang wachten en…. de eerste foto was helaas mislukt, zodat we voor hetzelfde geld de hele procedure nog eens over moesten doen. De tweede foto was een plaatje en toen schreed de tandarts binnen. Een oosterse schoonheid, petite zoals dat heet, en met de vriendelijkste ogen die Teleton ooit van een tandarts had gezien. De stemming zat er, om het zo maar eens te zeggen, prima in. Dus smeedde de goede dokter het ijzer toen het heet was. De kies moest er uit. ”Dat zullen we nog wel eens zien”, siste Lidy vanuit haar ongemakkelijke positie op de operatiestoel. “ Wat zegt ze?” vroeg de Dokter tegen beter weten in. “ Ze kan niet wachten, Dokter", vertaalde Teleton terwijl hij bijna in de donkere amandelvormige ogen van de Dokter verdronk.

De procedure bij de Amerikaanse tandartsen is wat anders dan wij in Nederland gewend zijn. Ramt onze eigen tandarts een megaspuit in je bakkes, voor hij aan het zwaardere werk begint, hier wordt je door middel van een infuusje in je kaak aan een computer gekoppeld. De verdovingsvloeistof wordt, nadat je tandvlees eerst met een gel is verdoofd, zorgvuldig toegediend, waarbij een stem uit de computer je precies vertelt hoe de zaken er voor staan. In de tussentijd vroeg de dokter voor de zekerheid hoe “open” en '”close” in onze taal klonk, zodat ze Lidy in haar eigen taal commando’s kon geven. Met “open” waren we snel klaar, maar het woord “dicht” was voor de goede dokter een kuitenbijtertje. Zowel de dokter als de assistente waren volledig in operatiekleding gehuld, zelden heb ik een plasic mutsje een vrouw zo charmant zien staan.

Voor de operatie begon, beloofde de dokter nog even aan Lidy dat ze haar geen pijn zou doen. Ze maakte haar nog even bekend met het gereedschap dat ze zou gebruiken, zette een blauwe plastic klem in Lidy’s mond en peuterde binnen no time de boosdoener er uit. Ze propte een doosje gaasjes in het enorme gat dat de kies had achtergelaten, schreef een tiendaagse antibioticakuur voor, topte deze, just in case, af met een setje ibruprofen van 800 miligram het stuk en wenste ons nog een fijne vakantie.

In ruil voor de creditcard, gaf de assisitente ons genereus nog een extra doosje gaasjes mee, van het huis! Wij met de recepten naar de Walmart. Vandaag had de apotheker Dr. Kalleman dienst. Omdat we vlak voor de lunch arriveerden, konden we alleen de receptjes afgeven. De medicijnen waren vanaf drie uur beschikbaar. Wij schatten het werktempo van Dr. Kalleman in, stlden vast dat er geen fastpass in de man school en besloten ons rond half vier weer aan de balie te melden. Wij sloten aan in de rij ontevreden patienten en wachtten geduldig op onze beurt. Of we nog een paar minuutjes geduld hadden…..

Nou, dat hadden we wel. Onze dag was toch naar de vaantjes en we hadden vandaag de begroting zover overschreden dat we ons geen gekke dingen meer wilden veroorloven. We keken nog snel even in het vak met de reiskussentjes en….ja hoor. De grote maat was er weer en ook nog met een barcode! Een kussen en twee dozen pillen rijker verlieten we de Walmart. O, ja en een zak zachte broodjes! Met een dubbele dosis tonijnsalade sabbelt Lidy dit maaltje pijn- en moeiteloos naar binnen.

Haar kaak is al minder gezwollen, er hoeft geen gaasje meer in de enorme krater die Dokter Clarissa in haar onderkaak heeft geslagen. Van de ibuprofen in zulke doses krijg je zelfs een olifant buiten westen, dus af en toe soezelt ze lekker een beetje weg op de bank. De dubbele tong, die haar tot laat in de middag parten speelde is weg en ze hoeft ook niet meer met een rietje te drinken. Alles is weer back to normal, nou ja; we doen geen handje nootjes vanavond. Maar dit alles, inclusief het gat dat de rekening van Clarissa in onze begroting heeft geslagen, is gelukkig niet ten koste van de  stemming in huize Teleton gegaan. Ondanks deze tegenvaller zetten wij gewoon nog een tandje bij en mits wij verder geen rare dingen voor onze kiezen krijgen, blijven wij beiden opperbest gemutst!