Over kikkers en brokken in de keel

Altijd gedacht dat de uitdrukking ‘kikker inde keel’ te maken had met het schorre geluid dat de kikkers wel maken. Inmiddels heb ik een heel andere verklaring voor deze uitdrukking, maar aangezien ik er niet de man naar ben, om op een goedkope manier lollig te doen over viezigheidjes,  ben ik bang dat ik het beter maar aan je eigen fantasie kan overlaten. Mij zal je niet meer horen over de vieze zaken, zoals de gewoonten bij het toiletgebruik in Noord Amerika. Geen woord meer over de voordelen van de diepspoelers, de kwalitieit van het toiletpapier, de hoogte van schaamschotjes tussen de plasbakken (indien aanwezig!) en de automatische flushers. Nou ja, heel misschien, als we een heel speciaal toiletavontruur beleven, dan kan het zijn dat het toch op dit blog terechtkomt……

Vandaag is hopelijk de laatste dag met een gezondheidspraatje. Vanmorgen was er nog wel een beetje verhoging, maar de ernstigste verschijnselen van verkoudheid, waar ik om viezigheidsredenen helaas verder geen mededelingen kan doen, lijken nu wel een stuk minder te zijn geworden. Ik heb als een roosje geslapen, met de aircoaggregaten op afstand. Helaas nog wel vergeten de ijsblokjesautomaat tijdig uit te schakelen. Toen om een uur of half drie, tussen twee remslaapjes in, de zoveelste lading ijs met donderend geraas in het bakje viel, ben ik er toch maar even uitgegaan om de switch om te schakelen.

Met betrekking tot mijn lofzang van gisteren op de Dollartree, moet ik een korte aanvulling geven. Thuis heeft Teleton natuurlijk een glimmende mahoniehouten badborstel met zeekoeienhaar voor een pijnloze scrub. Dat de kwaliteit van de Dollartreeborstel hier niet aan zou kunnen tippen, ligt voor de hand. Maar dat de schuier de hardheid van een nagelborsteltje zou hebben, viel toch een beetje tegen, vooral bij de reiniging van de wat meer kwetsbare delen. Hoeveel schuim de drie in een fles White Rain (for men) ook produceert, de borstel schuurt de tere huid onbarmhartig. De White Rain komt overigens in blauwe vorm uit de fles, maar een kniesoor die daar op let. En over shampooing en conditioning aspecten van dit wondermiddel niets dan goeds. Na een grondige inspectie van de hoofdhuid bleek er geen spoortje van rash meer te bekennen. En dat na slechts een behandeling! Geen roosje op de schouders, geen rode vlekken in de nek. En er is goed nieuws dames, want White Rain heeft ook een speciale lijn voor de kostenbewuste vrouw. Kijk voor meer info op whiterain.com!

De oven vertoonde vanmorgen kuren zodat de eerste baksels onherkenbaar verminkt in de vuilnisbak verdwenen. Het tweede baksel was een stuk beter en rond half tien zaten we alsnog aan het onbijt met een eitje, gebakken spek, kaas en tomaat. En met good old Regis en Kelly, natuurlijk. Tegen de noen vertrokken wij op het gemakje richting Seaworld. Bij gebrek aan lancering vandaag, konden we ons aan het originele plan houden. Op de Poinciana Boulevard vloog een prachtige witte reiger hoog boven de weg voor ons uit. Bij iedere vleugelslag leek zich een witte wolk uitlaatgas te vormen. Enkele meters verder werd ons zicht belemmerd door duizenden vette witte druppeltjes op de voorruit. Wat is de natuur toch mooi…..!

Gelukkig werken ook de ruitensproeiers van de Dodge perfect zodat we tijdig opmerkten dat de stoplichten op de kruising van de 535 op rood stonden. Hier stond een arme sloeber te collecteren voor een goed doel, vlak onder het bord waar duidelijk op geschreven stond dat dit hier, ondanks de hoge nood, ten strengste verboden was. Zo sneu, geen huis geen werk en ook niet kunnen lezen….Het stoplicht sprong op groen, maar dat verhinderde de auto voor mij niet om toch gewoon even te stoppen. Getuige het visje op de kofferbak was het waarschijnlijk iemand die zijn Christelijke Burgerplicht wilde doen. Het zoeken naar het juiste dollarbiljet kostte meer moeite dan gedacht. Het stoplicht sprong al weer op rood, hetgeen mijn Christelijke voorganger er niet van weerhield, toch maar full speed op te trekken. Hij wel, hij had immers vandaag vanwege de goede daad recht op een beschermengel. Wij wachtten geduldig terwijl de tandeloze, haveloze man met een uitdrukkingsloos gezicht naar ons staarde, tot wij het groene licht kregen om deze plek des onheils te verlaten.

Bij Seaworld aangekomen wisselden wij onze vouchers in voor kaartjes. Even scannen en het zaakje was gepiept. Vanaf vandaag kunnen we er weer twee jaar terecht. Het park was rustig en we wandelden op het gemakje naar Blue Horizons. Dit  een is een leuke show en we genoten met volle toeren. Voor de lunch hadden wij een breadbowl met chili con carne in gedachten. Bij de uitgiftebalie lieten ze zich niet gek maken en achter ons groeide de rij gestaag. Bij de condimenten sloegen wij een voorraadje plastic lepels voor de yoghurt in, wat peper en zout voor op de eitjes en wat extra zakjes mayo voor de heb.

We lunchten op ons dooie akkertje en zorgden dat we tijdig in het Sea Lion en Otterstadium waren voor de preshow van de mimespeler. Hij was op dreef vandaag en er werd weer erg om hem gelachen. Na afloop nog een korte wandeling door het park en laat in de middag naar huis. Op de parkeerplaats stond een grijze Jeep voor ons. Was het die van Alfons en Mirijam? Verder weer de gebruikelijke taferelen van zoekende mensen, waar hadden we de auto nu ook al weer gezet. Geen leuker vermaak dan leedvermaak.

En zo is de eerste echte vakantiedag al weer omgevlogen. We duimen voor de lancering van de Discovery, ergens deze week. Een aangrijpend evenement waar ik zelf maar geen genoeg van kan krijgen. Boven dat kleine witte rookpluimpje dat met donderend geweld tot buiten de dampkring wordt gestuwd, zitten namelijk mijn helden die baanbrekend werk voor ons in de ruimte doen. Kwetsbaar zijn ze, want met een kleine hapering in de techniek is het voor hen afgelopen. Maar in de meeste gevallen gaat de lancering gelukkig prima. En daar krijg ik dan weer een brok in de keel van, als je dat van zo dichtbij kunt meemaken. Manmoedig zal ik hem wegslikken en anders…. neem ik nog wel een Fisherman’s Friend.