Strange

Vrijdag 2 juli

Het strand  is zo’n 200 meter van onze bungalow verwijderd. De vaargeul loopt vlak langs het strand; grote schepen hoor je als je in de tuin zit voorbij komen. Wij liepen welgemoed richting strange zoals men hier op Waschappel het strand noemt. Rare lui, die Zeeuwen maar reuze vriendelijk en gastvrij.

Omdat we vergeten waren hoe hoog de trap over de duinen ook al weer was, was het toch even schrikken (en slikken..) toen we met onze tassen met badlakens, bruine boterhammen met gekookt ei, zonnebrandolie factor dertig en een parasol de duinovergang zagen opdoemen. De Tour is nog niet begonnen, maar deze klim was, zoals de Franzosen zo mooi zegen “ hors concours”. Met weemoed dachten wij even terug aan de strandopgangen in Florida, waar een trapje met drie of vier treetjes toch echt de maximale inspanning is om van het strandleven te kunnen genieten.

Aan de andere kant van de duinen wachtte ons nog een barre tocht door het mulle, hete zand. Wij passeerden een mededelingenbord dat aangaf dat de temperatuur van de lucht inmiddels was opgelopen tot 28 graden. Hijgend bereikten wij het witte strandhuisje met nummer 513, hier "kotje” geheten. Waar ons de volgende temptatie wachtte. Er stonden twee heerlijke ouderwetsche gestreepte strandstoelen in het kotje. Opgeklapt. Slechts een simpele handeling was nodig om ons, gezeten of gelegen in de strandstoelen, van de mooie natuur, de rust en de warmte te laten genieten.

Teleton zou dat varkentje wel eens even wassen. De eerste stoel werd foutloos opengeklapt. “Neemt u plaats, Zeeuwsche schoonheid”, sprak hij galant tot zijn gade, terwijl hij verwoede pogingen deed de tweede stoel uit te vouwen. De zoute zeewind had het hout en de scharnieren van deze strandstoel geen goed gedaan. De vijf studenten van kotje 512 keken benieuwd toe hoe deze klassieke slapstick voor een strandstoel en een heer in de bloedhitte zou worden opgelost.

Nadat ik uiteindelijk de stoel zo had gerestaureerd dat je hem weer als strandstoel herkende, zette ik ook nog even snel de parasol op. Met mijn laatste kracht drukte ik eerst het onderste deel van de stok in het zand. Dan de parasol openen, in het gat mikken en met de kunststof klem op de gewenste hoogte vastzetten. Ziezo, die staat. Tergend langzaam zakte de parasol tot kabouterhoogte. Hulpmiddelen zoals een servetje, een houten tandenstoker of een handje zand mochten niet baten. De impotente parasol weigerde om fier in de warme wind te blijven staan en schrompelde telkenmale ineen. Bij de belendende studenten zat de stemming er ook goed in; mooi weer en gratis cabaret!

Nadat wij een uurtje slechts beschermd door factor 30 in de verzengende zon hadden gezeten, strompelden wij door het mulle zand naar de waterkant voor verkoeling.  Ons oog viel tijdig op het grote aantal kwallen en het kleine aantal mensen dat zich om die reden in de zee waagde. Wij pasten ons snel aan de gewoonten van het land aan en beperkten het zeebad tot kniehoogte.

Bovendien was het water, zoals men dat hier in Zeeland zegt, nog ieselijk koud. Vijftien graden om precies te zijn, zo zagen wij op de terugweg op  de achterkant van het mededelingenbord. Aan zoveel verkoeling hadden we nu ook weer niet gedacht. Maar desondanks is de stemming in huize Teleton opperbest en dat bleef  die hele dag zo, ook na de bloedstollende wedstrijd van het Nederlands elftal tegen Brazilie!