Heb uw naasten lief

Zondag 4 juli 18:00 uur

Op de dag des Heeren ging de fietsroute via Koudekerke,Biggekerke, Meliskerke, Klein Mariekerke, Grijpskerke en Aagtekerke naar Domburg. Hier waanden wij ons in bezet gebied. Domburg is van de Duitsers. Zimmer frei, hausgebacken apfeltorte, ferienhaus mit privatparking, daar draait het hier om. Verder liepen er nog wat bejaarde, bijouteriedragende Belgische dames en een enkele Britse familie. Bikinimeisjes fietsen kaarsrecht op hun omafiets naar het strand. Moeders sjorren de bolderkarren boordevol kind met bijbehorend snoep- en speelgoed over de strandopgang. Vaders lopen blauw aan omdat ze, al klimmend de paarse krokodil al aan het opblazen zijn. Op de parkeerplaats worden oorlogen tussen witte en gele kentekenplaten uitgevochten.  Zowel op de terrassen als op het strand herinnert niets in Domburg aan de godvruchtige rust en stilte waar we op nog geen kilometer afstand doorfietsten en waar de zondagsrust uitbundig wordt geheiligd. Hier In Domburg wordt geld verdiend, juist op zondag.

Duizelig van de klim over de strandtrap ploften we op het bankje op de boulevard van Domburg. Voor ons nog een dun stripje duinen met hoog helmgras, waardoor we het strand niet kunnen zien. We zien en ruiken de Noordzee, zeilbootjes dansen op de golven. De lucht is strak blauw. De wind en de branding ruisen in onze oren. Dit is Soarin’ in het echt en het duurt eeuwig.

De zon prikt. Op de boulevard naderen drie donkere meisjes. Ze hebben plezier met hun iPod. Ik hoor een mix van Portugees, Engels en een beetje Nederlands. De Ipod gaat giechelend van hand tot hand. Ik sta op om te vragen of ze een foto met z’n drietjes willen hebben. Dat willen ze wel. Nadat ze me uitvoerig instructie hadden gegeven waar ik moest afdrukken, bleek het toch de aan- en uit knop van de Ipod te zijn……Ook de afdrukknop zit op het touchscreen, dames! Ze poseren opnieuw en lachen gewillig hun tanden en/of beugeltjes bloot en ik schiet een paar plaatjes. Ze zijn er verguld mee en laten de foto’s aan Lidy, die op het bankje is blijven zitten, zien. Of het door onze tocht door de Biblebelt kwam, ik weet het niet, maar we hadden het idee dat we op deze zonnige zondag toch een goede daad hadden verricht.

Lidy haalde een frietje met versgevangen kibbeling. Teleton hield  twee plekjes op een van de dorpsbankjes bezet. Waar men je in Florida, terwijl ze beleefd “excuse me for squeezing in” mompelen, van de bank proberen te drukken gaat men in Duits Domburg rucksichtlos te werk. Op de bank was nog plaats voor vier personen. Vati, Mutti en drie forse pubers naderden met een blik van “das schaffen wir mal”. Alsof het de Grebbeberg betrof, confiskeerden ze collectief de hele bank nadat Vati het commando “setze dich” had gegeven had. Befehl is kennelijk nog immer befehl, dus ploften vier dikke duitse derrieres op de bank en eentje min of meer bij Teleton op schoot. Die, met de gedachte dat je nu eenmaal niet al je naasten lief kunt hebben, de ultieme verzetsdaad pleegde door geen milimeter op te schuiven en gewoon te blijven zitten terwijl zijn knokige knieen in de dijen van die Mutti prikten.

Pas toen Lidy met de bestelling kwam aanlopen en er op de aanpalende bank een echtpaar vertrok, capituleerde ik voor de overtallige Wehrmacht. Jullie vandaag het bankje, wij volgende week de Wereldcup! En met die gedachte fietsten wij voor de laatste keer op eigen kracht met windje tegen via Sint Jan ten Heere richting Westkapelle, waar wij de rest van de middag in opperbeste stemming uit de wind en in de zon op ‘ons’ terras doorbrachten.