In Het Huis waar tante verblijft, worden de eerste resultaten van bezuinigingen op de gezondheidszorg merkbaar. De leidinggevende, die Het Huis met hart en ziel bestierde, is vervangen. Er is een nieuwe, onzichtbare leidinggevende die ook verantwoordelijk is voor andere tehuizen. De medewerkers worden nu zo zwaar belast dat het ziekmeldingen regent en er is nauwelijks aandacht meer voor de inzet van de vrijwilligers. Kennelijk vindt de leiding het heel gewoon dat de vrijwilligers (één is zelf al hoogbejaard) zich belangeloos inzetten om het leven van hulpbehoevende bejaarden dragelijk en gezellig te maken. Een vriendelijk woord of een klopje op de schouders is wel het minste wat zij verdienen.
Ook bij het groepje bewoners is er veel veranderd. Een aantal van hen is van ouderdom gestorven, anderen zijn sterk achteruit gegaan. Ook aan tante knaagt de tand des tijds. Wij bezochten haar om haar verjaardag te vieren. Vorig jaar werd dit nog uitbundig gevierd met een high tea voor de bewoners, hun familieleden en de verzorgers. Zoveel drukte kunnen tante en de andere bewoners niet meer aan, dus kozen we, ook al omdat tante enige tijd geleden haar ondergebit zo goed verstopt heeft, dat niemand het meer terug kan vinden, dit jaar voor koffie met slagroomgebak. Daar laten we het bij; rumbonen en pindarotsjes zijn immers niet meer aan haar besteed.
Zodra de doos met gebak geopend wordt, staat tante onmiddellijk op om de inhoud te inspecteren. Ze stopt een paar vingers in de slagroom en likt deze smakelijk af. Om schade aan de overige gebakjes te voorkomen, leiden we haar terug naar de stoel en serveren haar snel een gebakje. Dit gaat er als vanouds in als koek!
Daarna is het tijd voor de aubade. Wij zingen met gemengde gevoelens “Lang zal zij leven” en zij zingt hartstochtelijk mee. Daarna doen we samen nog wat liedjes en gedichtjes, waarbij je goed merkt dat zij verder achteruit is gegaan. Tot voor kort vulde zij, wanneer ik “Hela gij bloempje” zei, foutloos aan met “Slaapt gij nu nog”.
Nu moet ik met de tweede regel helpen, waarbij haar, net op tijd het laatste woordje te binnen schiet. “Nog” zegt ze opgelucht, terwijl ze trots in de rondte kijkt. Dit is het gedeelte van het bezoek waar zij altijd het meeste schik in heeft. Wij “doen” nog even “Onder moeders paraplu” en “Poesje Mauw” en ik merk dat ook hier alleen de laatste woordjes nog lukken. Voor haar is de pret niet minder. Ook bij de vijftigerjarenverjaarsvisite-grapjes kraait ze het weer even uit. “Zeg, weet je van wie je de groeten moet hebben”, begin ik. Ze kijkt me guitig aan, alsof ze weet wat er komt. “Van m’n zus Nol, met haar houten hielen…..!” Tante lacht en dus is het goed. Even later probeer ik het nog eens “Zeg, heb jij hem nog gezien, de laatste tijd?” Weer die guitige lach, en zonder haar reactie af te wachten, zeg ik: “Die aap met die rooie kont…..” Ze lacht om mij te plezieren, maar haar ogen staan droevig.
Tante wordt na een poosje moe en onrustig. Ze staat steeds op om haar moeder te gaan zoeken. Soms stopt ze even bij de suikerpot en neemt een flinke lepel, nadat ze eerst uit haar ooghoeken heeft gekeken of niemand haar ziet. Zorgvuldig likt ze de lepel af en zet hem weer terug. Ze komt een momentje bij ons zitten. Begroette ze ons ons onlangs nog met een hartelijk “Hallo lieverds”, nu kijkt ze ons een beetje bedroefd aan en zegt steeds weer: “Ik hoef niet meer, ik heb er geen zin meer in” .
Ze staat weer op. Niets of niemand houdt haar tegen, ook de zware branddeur naar de gang niet. Ze hoeft alleen maar op de knop te drukken en dan opent de deur vanzelf. Maar in de drie jaar dat ze hier verblijft, hebben we haar dit niet kunnen leren. Lang had ze nog kracht genoeg om de deur zelf te openen. Nu zit ze steeds beklemd als ze zich toch door de smalle opening die ze weet te maken, probeert te worstelen. Plots snappen we ook hoe ze aan die beurse arm komt.
We besluiten afscheid te nemen en wijzen nog eens op de bloemen die we voor haar 93ste verjaardag hebben meegenomen. “Neem ze maar mee terug,” zegt tante ernstig en wij denken ineens te begrijpen wat ze ons eigenlijk wil zeggen als ze er aan toevoegt: “Ik hoef niet meer……..”.
Jeetje Ton, wat zielig. Maar helaas de dagelijkse werkelijkheid in ons toch redelijk rijke land. Ik snap van de andere kant best dat als je al 93 jaar bent en dat lichaampje zoveel heeft gedaan dat het dan goed is. Maakt het er voor de achterblijvers alleen niet makkelijker op.....
BeantwoordenVerwijderenik heb het geluk gehad dat mijn grootmoeder nog de gemeende zorgen van het personeel kreeg. Maar ik vrees dat in de tijd van besparingen er niet meer naar de ouderen omgekeken wordt, terwijl ze er nochtans genoeg voor moeten betalen.
BeantwoordenVerwijderenZielig, maar gelukkig zien ze jullie toch nog. Jullie hebben het hart op de goede plaats staan.
Dat is de andere kant zeg, het klinkt wel hard, maar wellicht hoeft het op een keer niet meer.
BeantwoordenVerwijderenIs het op een gegeven moment gewoon niet meer leuk, is er veel pijn of gewoon echte moeheid die niet meer ophoudt.. dat je gewoon snakt naar rust?
Laten we maar hopen dat het gaat zoals Tante wil dat het gaat.
Of ... is er een echt slechte dag en zijn er nog goede? Nou veel goeds van ons!!
Helaas erg triest......soms snap je niet waarom ze op zo'n dingen bezuinigen, terwijl er genoeg andere dingen zijn om op te bezuinigen.
BeantwoordenVerwijderenVoor familie/toeschouwers komt zoiets wel hard aan. Hopelijk is het een tijdelijke dip van haar!
Ton, ondanks alle treurige berichten toch proficiat met tante. 93 is toch al een prachtige leeftijd die wij nog maar moeten proberen te halen. Hopelijk gaat tante het toch weer positief inzien en wil ze weer een tijdje.
BeantwoordenVerwijderenWel lachen dat ze haar gebit zo goed heeft verstopt dat het niet meer terug te vinden is
Wat een triest verhaal is het eigenlijk, je wil de oudere mensen graag een fijne oude dag geven, maar helaas is dit verhaal weer de realiteit. Maar 93 jaar is zeker niet verkeerd en wie weet, hoeft het voor ons ook niet meer op die leeftijd. Neemt niet weg, dat je er verdriet van hebt...maar goed, ze is er nog en waarschijnlijk realiseert tante het zich zelf niet meer. Mijn oma is ook pas geleden op 92 jarige leeftijd overleden, zij was nog helder van geest, maar lichamelijk liet het na en voor haar hoefde het ook niet meer. Maar Ton en Lidy, geniet nog maar een tijdje van haar!!
BeantwoordenVerwijderenTsja, het is zo goed gesteld met de gezondheidszorg in ons kikkerlandje, je telt als mens eigenlijk niet meer mee, en dat is toch een grote schande.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heeft tante jullie nog die bij haar lang komen en ondanks dat ze niet meer wil geniet ze er duidelijk toch ook wel van.
Triest. Mijn oma is vorig jaar op 94jarige leeftijd overleden en had tot die tijd altijd zelfstandig gewoond. Alhoewel het de laatste anderhalf jaar eigenlijk niet meer kon, maar ze was met geen stok in een bejaardentehuis te krijgen. Als je op een gegeven moment merkt dat de zin op is, begin je zelf al een beetje met afscheid nemen. Ik denk ook dat het op een gegeven moment goed is als ze er zelf klaar mee zijn. Natuurlijk wil je dat ze 100 worden. Maar voorlopig kunnen jullie nog van haar genieten.
BeantwoordenVerwijderenJa, het is lastig he. Om te zien hoe je familie achteruit gaat. We hebben het met Ryans opa meegemaakt. Ryans vader moest hem uit zijn eigen ontlasting halen, er waren gewoon niet genoeg handen aan het bed. Hij zat vastgebonden in een stoel, omdat hij anders opstond en aan de wandel ging met zijn gebroken heup. Het personeel was heel betrokken, maar ze hadden te weinig capaciteit. Gelukkig voor hem is hij overleden toen hij 96 was, maar het was een taaie.
BeantwoordenVerwijderenSterkte met je tante.
Van mij hoeft dat dan echt niet meer, dat bezuinigen op de ouderenzorg. Vaak hoor je de klacht dat de mensen in gevangenissen en TBS-klinieken het beter hebben als onze ouderen, maar het trieste is zodra je denkt 'nou, nou, zo erg is het echt niet'je weer iets hoort of leest waardoor je je realiseert dat het echt waar is. Mijn oma is zwaar dement en krijgt het allemaal niet meer mee en zal ook het laatse woordje niet meer aanvullen, maar zonder de hardwerkende verpleging en vrijwilligers (!) zou zij nog veel verder heen zijn.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte maar ook van harte proficiat met je tante, ik vind je blogs over de reizen natuurlijk geweldig, maar ook die over je tante hartverwarmend. Om je tante aan te halen "Je bent leuk".