Mondje dicht…..

Vandaag hadden wij om 11 uur een afspraak met de Burgemeester van onze Gemeente om de aanvraag van mijn nieuwe paspoort af te handelen. Enige maanden geleden had de burgervader mij reeds schriftelijk verwittigd dat het document op 26 augustus zijn geldigheid verliezen zal. Maar niet getreurd, tegen betaling van slechts vijftig euro en negentig cents zou mij op verzoek een nieuw exemplaar worden uitgereikt.

Mits ik aan de nieuwe voorwaarden zou voldoen, natuurlijk. En die voorwaarden zijn niet mis. Kijk, dat wij voortaan vingerafdrukken moeten laten maken, vooruit. In mijn tijd gebeurde dat alleen wanneer de boven ons gestelden je van een zwaar misdrijf verdachten, maar in het kader van beter méé verlegen dan óm verlegen neemt De Overheid heden ten dage van iedere burger de afdruk van wijsvinger en duim in bewaring. Voor je eigen veiligheid wordt de informatie ook in de chip van je paspoort opgeslagen. Who cares, want je ziet er toch niets van. Niemand zal zeggen: “Goh, mijn vingerafdrukken stonden toch zo raar op de scan, ik herkende ze bijna niet…”.

Hoe anders is dat met de hedendaagse pasfoto. Deed men vroeger zijn best om zo charmant en aantrekkelijk mogelijk op de pasfoto te verschijnen, tegenwoordig wordt dit je onmogelijk gemaakt door de ingewikkelde wet- en regelgeving. Ik  vervoegde mij een poosje geleden bij  vakfotograaf Verschoore met het klemmend verzoek voor negen euro en negentig cents vier identieke foto’s van mij te schieten die aan de zware eisen zouden voldoen en waarmee ik ook nog eens voor de dag zou kunnen komen. De fotograaf zag er nauwkeurig op toe dat de breedte van ooraanzet  tot ooraanzet minimaal 16 en maximaal 20 millimeter bedroeg. Vervolgens werd de lengte van kin tot kruin op de  vereiste afstand gebracht, te weten minimaal 26 en maximaal 30 millimeter. Verschoore zette mijn hoofd recht naar voren, zorgde dat de ogen op één horizontale lijn stonden en rechtte mijn afgezakte schouders. Ik vond dat al veel werk voor een tientje, maar we waren er nog lang niet.

Want nu kwam het moeilijkste gedeelte. Eerst kostte het mij nogal wat moeite om de voorgeschreven blik in te stellen. Te streng, te arrogant, te lullig, te guitig, te droevig passeerden de revue. Uiteindelijk bereikten Verschoore en ik de juiste neutrale blik waarmee ik de komende vijf jaar menig grensbewaker zal moeten verleiden om tot het Beloofde Land toegelaten te worden. Nadat dit eenmaal was gelukt, werd mij verzocht mijn gulle lach achter gesloten lippen te verbergen. Ja, ho eens even…ik ben van 1952. Onze generatie kende alleen de schooltandarts met zijn amalgaamvullingen. Wij hadden geen orthodontist en die aan onze binnen- of buitenbeugels in onze bekkies sleutelde om de bijtspijkers in het gareel te houden. Wij kenden geen slotjes, elastiekjes, blokjes en plaatjes. Wij hebben levenslang een overbeet en lachen ongewild de hele dag al onze tanden bloot, hetgeen zo kenmerkend is voor de vrolijkheid van de vijftiger en zestiger jaren. Niks geen bescheiden glimlach voor mensen van onze generatie; wij hebben grote snakkers en dat willen we weten! Ons grote voorbeeld was Broer Konijn of Anky van Grunsven!

Maar voorschrift is voorschrift, dus ik besloot de mond dan maar met de hand gesloten te houden. Verschoore wees mij er echter op dat er in de regelgeving nadrukkelijk staat dat er geen zichtbare ondersteuning op de foto mag staan. Krampachtig hield ik de mond gesloten hetgeen de herkenbaarheid van de definitieve foto niet ten goede komt. Maar hij voldoet aan de voorschriften. Persoonlijk prefereer ik toch een big smile.!

Bij aankomst op het Gemeentehuis meldden we ons bij het beeldscherm dat de receptioniste sinds kort vervangt en kregen we een bonnetje. T605, neemt u plaats in de wachtruimte. Precies op tijd verscheen mijn nummer op het scherm waarop ik mij, met de vertrouwde brede glimlach, mijn bijna ongeldige paspoort en de pasfoto die volgens Verschoore aan alle vreselijke voorwaarden voldoet, samen met Lidy bij de balie van de Burgemeester vervoegde. Deze bleek de aanvraag van de paspoorten aan een beambte gedelegeerd te hebben. Wij slikten onze teleurstelling dapper weg en wensten haar een goede morgen.

Volgens mij word je van het afnemen van vingerafdrukken erg depressief. Wij hadden deze indruk al bij de Immigrationsofficers in de VS gekregen en ook bij deze mevrouw kon er geen grimlachje vanaf. ‘t Kan natuurlijk zijn dat zij een bijzonder strakke beugel had, zij was in ieder geval niet het zonnetje in huis. “Meneer Teleton?” klonk het vragend vanachter de balie, zonder dat ze mij een blik waardig keurde. “Present, sergeant”  dacht ik en kon nog net een saluut aan de baret onderdrukken. ”Linkerwijsvinger,” commandeerde ze, terwijl ze naar de scanner voor mij op de balie wees. “Zo waarlijk helpe mij God almachtig,” bromde ik bozig terwijl ik virtueel de hakken tegen elkaar klapte en de pink aan de vouw van de broek bracht. Vanwege de overbeet dacht ze toch dat ik vriendelijk naar haar lachte. “Foto bij?” klonk het van gene zijde. Omdat Lidy aan mijn houding zag dat ik net een lollige opmerking in de geest van liever een extra portie pindasaus wilde maken, porde ze mij in mijn zij en maakte een snelle beweging met de wijsvinger naar de mond. O, ja, da’s waar ook. Mondje dicht, mum’s the word; er wordt hier ten Gemeentehuize niet gelachen! 

Een onzichtbaar aantal ambtenaren gaat nu de komende week voor mij aan de slag om nog iets van het paspoort te maken. En dat valt om de donder niet mee. De handtekening lukt nooit zo lekker als je hem precies in zo’n vakje moet zetten. De pasfoto spreekt voor zich. Dus nu maar hopen dat de scan van de vier vingers goed gelukt is, zo dat die er nog een beetje aardig op staan.